Schrijven vloeit wel vaker voort uit acteren. Acteren levert mensenkennis op, je analyseert gedragingen, je leeft je in de personages in. Als ik schrijf, gebruik ik facetten uit het acteren om mijn personages te leren kennen. Veel mannen denken dat Zoë Eisenhoet, de titelfiguur uit de roman waaraan ik werk, een alter ego is ; terwijl vrouwen er zichzelf in herkennen.
We multitasken te veel. En stilaan worden we daar zelf het slachtoffer van. Ik geloof absoluut dat korte verhalen meer zielenrust kunnen brengen en ons opnieuw kunnen leren even onze aandacht te houden bij dat ene verhaal of die ene inspirerende tekst. Een boek kan dat niet meer, het vergt voor velen te veel tijd en concentratie. Met het korteverhalenplatform iStoires schenken we aandacht aan dat ene. We creëren even een niemandsland waar het stil is. En het is een geschenk. Verhalen zijn er om doorgegeven te worden, te schenken.
De digitalisering van het lezen is geen boosdoener. Ik zie vooral oneindig veel mogelijkheden. Veel mensen zitten vast in het ‘oude denken’. Er bestond een tijd waarin protest losbarstte omdat boeken beschikbaar werden voor iedereen. Eenzelfde evolutie maken we nu mee.
Mensen zijn bang van verandering. Het lineaire denken verdwijnt, de mens zal steeds vaker driedimensionaal redeneren. Dat merk je al aan de manier waarop onze kinderen omgaan met beeld en informatie : op vele niveaus tegelijk. Wij, de ouders, krijgen daar hoofdpijn van, maar voor de kinderen is dat een evidentie. Daarom zijn wij met iStoires ook online aanwezig. Verhalen reizen met de middelen van de tijd, vroeger alleen mondeling, nu ook via de cloud.
Ook taal is evolutie. Waarom zo’n afkeer van sms-taal ? Of van de toename van Engelse woorden in onze taal ? Onlangs las ik een verhaal van Stijn Streuvels – literatuur uit een niet eens zo ver verleden – en toch ligt dat taalgebruik ver van het onze vandaag. Waar hebben we het dan over ! Wat niet wegneemt dat ik ontzettend kan genieten van de prachtige volzinnen van een Stefan Hertmans.
Ik heb het ‘juk’ van het acteren kunnen afwerpen. Daar ben ik blij om, want een juk was het wel geworden. Vier jaar geleden kreeg ik het gevoel dat ik mezelf begon te herhalen. Bovendien word je als acteur ofwel beoordeeld op je looks of op je leeftijd, en veel minder op wat je kunt. Ik had er genoeg van en dacht : aan dit spelletje doe ik niet meer mee. Acteren is iets dat ik nog wel wil doen, maar het is niet meer mijn belangrijkste ambitie. En dat doet deugd.
Ik durf mezelf een ‘creatief ondernemer’ te noemen. In de culturele wereld wordt dat nog vaak als een taboe beschouwd. Ik kom uit een gezin van zelfstandigen, mijn ouders waren groothandelaars, mijn grootouders landbouwers. Ik vind van mezelf niet dat ik te hard werk, het is een kwestie van organisatie en nog meer van goesting.
Op mijn blog ‘Wild Goose Stories’ profileer ik me bewust ook als moeder en vrouw. De combinatie carrière-gezin blijft ook voor mij een complex gegeven. Het lukt me wel, het kan beter, maar ik doé het. Het hangt minstens evenveel af van je persoonlijkheid als van je kinderen. Zij bepalen hoeveel rek er zit op je professionele bezigheden. Dat evenwicht vinden, is een dagelijks gevecht.
Mijn positivisme komt voort uit pure passie. Passie voor wat ik doe, omdat het zo dicht ligt bij wie ik ben. Als je die twee kunt matchen, word je gelukkig, zo simpel kan het soms zijn. Op het eind van de rit wil ik kunnen zeggen : ik heb alles gedaan om mezelf te ontplooien. Omdat ik zag hoe mijn ouders niét aan de slag zijn kunnen gaan met hun talenten. Het is mijn leven, ik doe het maar één keer, dus ik wil er alles uithalen.
Ianka Fleerackers (43) is als actrice bekend van de tv-reeksen Kulderzipken, Flikken, Louis-Louise en Het Goddelijke Monster. Van 2010 tot 2013 presenteerde ze op Kanaal Z het boekenprogramma Zboek. Met iStoires startte ze een eigen literair label. Ze is ook bezig aan een nieuwe roman, Zoë Eisenhoet. Haar blogposts zijn te volgen op www.wildgoosestories.be
DOOR MATTHIAS STOCKMANS & FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
“Korte verhalen kunnen ons weer leren onze aandacht te houden bij die ene tekst. Een boek kan dat niet meer, vergt te veel tijd”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
