Linda Asselbergs/Koen Fillet

Linda

asselbergs

Het was in Hongkong. In zo’n megamultimediastore zoals ze die alleen daar hebben. Alles is mega in Hongkong, Koen, zelfs de Chinezen worden almaar langer. Op een wandvullende bigscreen was het oorlog. Japanners tegen Chinezen, schatte ik, in elk geval twee variëteiten gele medemensen in verschillende, ietwat ouderwetse uniformen. Slobkousen, wollen mutsen. Maar ze hadden wel al handgranaten, waarmee ze elkaar met volle overgave bestookten. De gevolgen waren verschrikkelijk : surround sound explosies, close-ups van stuiptrekkende gehalveerde oosterlingen, hersenen en bloederige ledematen die wellustig door het zwerk spatten. Gealarmeerd keek ik om me heen, een wee gevoel in de knieholten. Maar geen mens die de slachtpartij ook maar één blik gunde, jong en oud snuisterden gewoon verder tussen iPods, plasmaschermen en cd’s van Vanessa Mae.

Beeldschermgeweld, ik kan er hoe langer hoe slechter tegen. Waar is de tijd dat ik op een filmfestival eerst Peckinpahs sadistische Straw Dogs onderging, tussendoor met smaak een friet met stoofvlees verorberde en vervolgens zonder verpinken Polanski’s bloodfestMacbeth uitzat ? Misschien werkt geweld cumulatief en is op mijn innerlijke harde schijf het saturatiepunt overschreden. Nu moet er een knijpbestendige mens naast mij zitten. En dan nog ben ik al maanden moed aan het verzamelen om naar There Will Be Blood te gaan kijken.

Eastern promises heb ik wél gezien. Nu ja, gezien : meer met mijn ogen dicht gezeten dan wat anders, ondanks een poedelnaakte Viggo Mortensen. In die cruciale scène, waar hij in een badhuis door in leder verpakte messentrekkers belaagd wordt, zelfs met twee vingers in mijn oren. Allemaal de schuld van een recensent die beweerde dat je het lemmet tot op het bot hoorde gaan.

“Je moet maar denken, ’t is niet echt”, zei mijn moeder vroeger altijd. Best mogelijk, maar wat koop je daarvoor als Javier Bardem met zijn hogedrukgeweer voor de deur staat ? Weliswaar op het scherm van de multiplex, maar toch. Geweldige film, No Country For Old Men, maar dagen later liep ik er nog altijd ongemakkelijk van. Wat een opluchting toen ik in De Morgen las dat ‘schijtebroek’ Marc Didden niet durfde te gaan kijken. Als zelfs de specialisten vergeten dat het niet echt is…

koen fillet

Al die reizen van jou, Linda. Nu Hongkong weer. En soms zucht je en zeg je dat je het liefst van alles thuis bent en dan vinden de mensen je verwaand.

Ik leef met je mee, want ik heb ook net een reis gemaakt. Per schip. Ik ben naar Hemiksem gevaren, aan de overkant van de Schelde. En meteen weer terug, ik moest namelijk niet in Hemiksem zijn. Mijn dochter stond daar aan de overkant en op haar leeftijd lever ik haar niet zomaar uit aan de grijpgrage handen van een scheepsbemanning. Al betreft het in dit geval slechts de bemanning van een overzetboot, een vader kan niet voorzichtig genoeg zijn : ik ging haar dus halen.

Ik koos een plek bij de reling. Stuurboord, achtersteven. En waaraan denkt een landrot als hij een scheepsdek betreedt ? Inderdaad. Weet je Linda, dat die Titanic twee zusterschepen had en dat één daarvan, de Britannic, ook is vergaan ? Tijdens de Eerste Wereldoorlog. Niet tegen een ijsberg aangevaren, maar tegen een Duitse torpedo.

Ik kijk naar de woeling in het water die de schroef veroorzaakt en heb medelijden met de vissen. De slachtoffers van de scheepsramp met de Britannic zijn niet verdronken, maar vermalen. Twee reddingssloepen kwamen in de draaiende schroef terecht toen ze naar beneden werden getakeld van het slagzij makende schip.

Daar moest ik aan denken terwijl ik naar mijn dochter wuifde : aan rondvliegende ledematen en de verkleuring van het water en aan die ene vrouw die nog net op tijd uit haar sloep kon duiken. Violet Jessop heette ze. Ze was stewardess. Eerst op de Olympic, het oudste van de drie zusterschepen. Ze was aan boord toen de Olympic in 1911 in aanvaring kwam met de HMS Hawke. Zware averij, maar ze waren vlak bij de Engelse kust en het schip bleef boven water. Violet Jessop werd overgeplaatst naar de Titanic. Ze was een van de overlevenden. En toen op 21 november 1916 zusterschip drie zonk, de Britannic, was ze er voor de derde keer bij. Ze hoorde de ontploffing, besefte dat ze zouden zinken en is nog snel haar tandenborstel gaan halen. Want dat had ze onthouden van de ramp met de Titanic : een tandenborstel had ze het ergst gemist nadat ze gered waren.

Verfilmen, dat leven. En je ogen toeknijpen als de reddingssloepen in de schroeven terechtkomen, Linda.

www.koenfillet.be