Op een persconferentie in Milaan zat ik naast een erg sympathieke Griekse collega en we mailen elkaar nog steeds. Eerst gingen de berichten over de werkdruk, een nieuw paar schoenen of een vakantie. Later werden dat gevechten in de straat, werkloze journalisten en failliete tijdschriften. Ondertussen denkt mijn vriendin eraan om met man en kinderen terug bij haar ouders in te trekken. Financieel en emotioneel zou het haar leven en dat van haar ouders makkelijker maken. Minder geld uitgeven aan huishoudhulp en kinderopvang, meer voor elkaar zorgen. Veel van haar collega’s hebben die stap al gezet.

Het is een terugkeer naar het verleden die in Amerika en Engeland zo vaak voorkomt, dat er boeken vol tips verschijnen. Geef elkaar ruimte – Maak afspraken – Behandel uw familie als vrienden. In de VS leven vijftig miljoen mensen (iets meer dan zestien procent) in een multigeneratiemodel. In Engeland was de laatste piek in 1870, maar men voorspelt dat de samenlevingsvorm in 2030 een grote comeback zal maken. “Het voordeel is dat je nooit alleen bent”, zei een Engelse oma, die met acht kinderen, kleinkinderen en aanhang een huis deelt. “En het nadeel is dat je nooit alleen bent.” Een Aziatische buurman had het eigenlijk nooit begrepen, al die Engelsen die naast elkaar en apart hun eigen huis betrekken. “Bij ons is het gewoon logisch dat drie generaties een dak delen. Ik zou niet weten wat aanvangen zonder de hulp van mijn ouders. It makes sense.”

Logisch inderdaad dat we terug bij elkaar gaan wonen, met een sandwichgeneratie die geklemd zit tussen de zorg voor ouders en kinderen, met de stijgende levenskost en werkloosheid daarbovenop.

Kangoeroewoningen bestaan al lang. “Financieel is dit zéér aantrekkelijk voor jonge gezinnen ! Zo kunnen de grootouders vlakbij wonen en komen ze financieel tegemoet voor de afbetaling van de woning of zo heeft een kind dat langer thuisblijft zijn eigen woning met de nodige privacy”, jubelt de vastgoedsite die zich heeft geconcentreerd op de bouw van kangoeroehuizen.

Mijn vriendin Miriana deelt een woonst met haar zus, schoonbroer, neef en nichtje. Haar zus en haar man werken thuis en hadden een kantoor nodig. Ze kochten twee kleine huisjes naast elkaar, waar Miriana twee verdiepingen in heeft. Een eenvoudige vorm van cohousing, iedereen happy.

Misschien is de tijd van iedereen in zijn eigen designdoos maar een kortstondige onderbreking in een lange lijn van samenhuizen. Misschien moeten we alleen ons individualistische hoofd daar nog toe bereid krijgen. ” We shape our buildings, thereafter they shape us“, zei Frank Lloyd Wright. Geef ons ruimtes waarin we kunnen samenwonen, en in ons hoofd komt wel plaats voor het concept.

Ik denk dat weinig momenten opwindender zijn dan wanneer je je eigen woonst bouwt/koopt/inricht. En weinig gevoelens zijn mooier dan thuiskomen in je eigen nest. Ik gun iedereen dat gevoel. “Een eigen huis, een plek onder de zon”, dat zijn de dingen die je gelukkig maken volgens mijn lievelingsfilosoof Rene Froger. Maar hij voegt eraan toe : “En altijd iemand in de buurt die van me houden kon.” Dat kan alleen als er iemand thuis is.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

“HET VOORDEEL IS DAT JE NOOIT ALLEEN BENT. EN HET NADEEL IS DAT JE NOOIT ALLEEN BENT”