Zo lief dat dat is, zo’n stickertje van een vier-en-een-half jaar oud meisje. Zo’n stickertje met een paard op, dat plakt op de salontafel. Dat zoiets kan bestaan, in dezelfde wereld waar dat met Anne Frank en dat met de clown van Aleppo gebeurd is. Hij wilde kinderen laten lachen die door de oorlog getraumatiseerd zijn. Tot hij zelf met clownsneus en al doodgegooid werd. Gelukkig blijven er signalen die erop wijzen dat de Liefde & de Hoop niet van plan zijn uit de wereld te wijken – ook al krijgen ze rake klappen nu zelfs George Michael is uitgezongen.
Intussen vul ik verwoed dozen, dozen waarin baxters hebben gezeten en waarop staat – poëzie komt in vele gedaanten – ‘absorptie van grote hoeveelheden irrigatievloeistoffen via een perforatie of een open wond kan leiden tot hypovolemische overbelasting, hartfalen of verstoringen van de elektrolytenbalans’. Straks verhuis ik, in de eerste weken van een nieuw jaar dat is aangesneden. Verhuizen is confronterend. Je treft dingen aan in diverse staten van achtergelatenheid. De zitbal waarop haar water is gebroken nadat zij naar een aflevering van Friends had gekeken. De aan- en uitknop van de radio, met sporen van fond de teint waarin haar duimafdruk staat. Ik denk aan hoe zij mij wekte in de ochtend, met de warme boodschap dat de weeën waren begonnen.
In kasten en schappen vind je dingen die je in geen eeuwen meer bent tegengekomen, maar die je je herinnert alsof je ze gisteren voor het laatst betastte. Zoals dat boekje van mijn vader : Les nus uit 1950, met daarin een handvol zwart-witte vrouwen in diverse stadia van ontbloting. Nu was men destijds al wanneer er een ruggengraat of een zweem van een voetzool viel te bespeuren. Die zedige afbeeldingen prikkelden mijn ontluikende mannelijkheid met die wufte intensiteit waar je je als volwassene nog nauwelijks een voorstelling van kunt maken. Rare gedachte dat die beschroomde, in visnetten gehulde vrouwen nu minstens 85 jaar oud zijn. Waarschijnlijker nog is dat ze reeds uit hun rimpelige huid zijn gestapt om in het goddelijke licht te gaan verwijlen. Nergens raken eros en thanatos elkaar dusdanig als in vintage pornografische foto’s : lichamen die tot stof en as zijn vergaan, en waar niettemin nog een oproep tot voortplanting van afstraalt.
Eveneens oude bekenden : de kloeke, gitzwarte boeken uit de serie Grote Mysteries. Ze dragen titels als Is er leven na de dood en Vliegende schotels en andere raadsels van het heelal. Mijn vader las ze gretig, en ik las ze wanneer hij er niet in verdiept was. Poltergeistverschijnselen. Stemmen van geesten. President Lincoln en de dansende piano. Ik was ervan overtuigd dat veel van die raadsels nog tijdens mijn leven ontsluierd zouden worden. Achteraf bekeken valt dat wat tegen ; de mensheid blijkt het zelfs nog niet eens te zijn over de vraag of vrouwen al dan niet gesluierd door het leven mogen wandelen.
Straks krijgen we Trump, toen hadden we als president een pindaboer met de uitstraling van een koorknaap. Die brave Jimmy Carter. Geen schandaal is over hem bekend dan dat hij te slap reageerde toen destijds de Amerikaanse ambassade in Iran bezet werd. En zelfs Nixon, ach, met zijn Watergateschandaaltje. Bernstein en Woodward als journalistieke coryfeeën. Wat hebben ze daar toen eigenlijk blootgelegd ? Beetje afluisterpraktijken, gerommel met geluidsbanden. We hadden toen de luxe ons over zulke bagatellen druk te mogen maken. Met alles wat we heden om ons heen zien, is Nixons bedrog even aandoenlijk als een stickertje met een paardje. Laat ons het nieuwe jaar niettemin het voordeel van de twijfel geven, als zo’n stuk gebak dat je tegen beter weten aansnijdt en waar het woord hotelcake op staat, om redenen die niemand kan verklaren. Soms kan dat onverwacht lekker smaken.
JEAN-PAUL MULDERS
jean.paul.mulders@knack.be
Verhuizen is confronterend. Je treft dingen aan in diverse staten van achtergelatenheid
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
