De zomer haalt de vreemdste gewoonten in de mens naar boven. Niets dat Linda Asselbergs en Geert Zagers de komende weken kan ontgaan.

“Elke maand juli, als de hitte op het eiland ondraaglijk werd, stuurde de Manhattanstam vrouwen en kinderen naar de koelere hooglanden. Of, als ze dat konden betalen, naar de kust. De mannen bleven vanzelfsprekend achter op het stomende eiland om hun werk te doen : vallen opzetten, vissen en – uiteraard – jagen.” Waarop er een breedgeheupte vrouw voorbij paradeert en de mannen er in groep achteraan gaan.

Alleen al om de voice-over aan het begin, is The Seven Year Itch onze favoriete zomerfilm. Een klassieker uit 1955 – vooral bekend om Marilyn Monroe in haar witte jurk boven een metroluchtkoker – maar ook dik 55 jaar later bijzonder actueel. Elke zomer voltrekt zich namelijk een gelijkaardig fenomeen in mijn vriendenkring. Geconfronteerd met de plotse hausse zomerschoon in witte Monroekleedjes – zonnemeisjes, in vaktermen – begint de man plots ‘aan zijn relatie te twijfelen’. Noem het de one year itch. Het begint ongeveer een week na het eerste terrasjesweer en bereikt zijn hoogtepunt tegen de zomerhitte. Koppels gaan uit elkaar, Facebookstatussen verschuiven naar It’s complicated. Pas tegen september worden de relatietroebels overwonnen en keert de rust terug.

Voor u denkt dat een paar fraai gebronzeerde benen volstaan om het laagje beschavingsvernis van de homo estivalis te schrapen : het ligt net iets gecompliceerder dan dat. Samen met de coltrui, sjaaltje, muts en skinny jeans verdwijnt namelijk ook het referentiekader voor de man. Anders verwoord : het is niet zozeer de blootheid die mannen van hun stuk brengt, maar wel het gebrek aan kleren.

We hoorden Alain de Botton, doorgaans een serieus man, het onlangs nog bevestigen. Hoe minder laagjes kleren, hoe minder informatie een vrouw prijsgeeft, hoe minder aanwijzingen er zijn om af te knappen. Dat er zoiets als een vestimentaire codering bestaat, had literatuurtheoreticus en filosoof Roland Barthes, doorgaans een al even serieus man, al eerder ontdekt in The Fashion System. We bepalen deels op basis van kleding of iemand tot dezelfde groep behoort. Chino’s voor de rechtenstudente, skinny jeans voor de hipster chica, driekwartbroek voor de antifashionista. Schakelt de vrouw evenwel over naar haar zomerkleerkast, om een universeel kledingstuk als het kleedje of short shorts boven te halen, dan valt dat kader weg, lijkt iederéén tot onze groep te behoren. En staat de man verweesd naar al dat vrouwvolk te staren. Nog een geluk dat wij geen heteluchtroosters hebben.

Geert Zagers