Ik ben een van die zeldzame vrouwen die het fenomeen Tupperware-party alleen kennen van horen zeggen. Het is niet zo gek lang geleden dat een collega, die professioneel vooral met design bezig is, mij nog uitnodigde voor zo’n koffie- en thee-uurtje bij een van haar zussen. Natuurlijk voel je je schuldig als je dan niet gaat, want het betekent dat je geen centje wilt bijdragen tot de bijverdienste van de enthousiaste promotor van plastic dozen en dat je de gastvouw haar gratis dozenset niet gunt. Nog pijnlijker is het, hoor ik van anderen, om op zo’n avond degene te zijn die geen of alleen maar een minuscule bestelling plaatst en dan nog enkel omdat je niet anders durft.

Nu lees ik in de krant dat Tupperware in Groot-Brittannië stopt met zijn partycircuit. De dozen zullen voortaan gewoon in de winkel te koop zijn. Maar geen nood, de verweesde Tupperware-demonstratrices, die op een flexibele manier een centje probeerden bij te verdienen, worden op slag gerekruteerd door Ann Summers, een zeer succesrijk bedrijf dat pikante lingerie en seksspeeltjes verkoopt via een soortgelijk partycircuit. Zwarte latex en superdildo’s, het is wel een ander sfeertje dan vrolijk gekleurde voorraaddozen. De marketingtechnieken verschillen veel minder, dus hoeft er niet veel geïnvesteerd te worden in een nieuw verkoopteam.

De website van Tupperware is er een van vrolijke, jonge vrouwen die in hun keuken allerlei jongleertruken uithalen met dozen en schalen in alle kleuren van de regenboog. Een iets actuelere versie van de Parapluies de Cherbourg-mood. De sfeer die je met een traditioneel vrouwenblad of margarinespots associeert en die blijkbaar niet meer appelleert aan de jonge consumenten. Die vinden in bladen als Flair immers met bombarie aangekondigde staaltjes van lustopwekkende crèmes, een sexy slipje, honderd tips om de partner een opwindende beurt te geven. Die verdringen elkaar om als lezeres van de week gewaagde poses aan te nemen voor de fotograaf van P– magazine. Een vrolijke en onverslijtbare lunchbox voor hun huisgenoten lijkt wel de minste van hun zorgen.

En wat vindt die man nu leuker ? Een vrouw die haar vriendinnen op de koffie vraagt om opvouwbare bekers te slijten, of eentje die ze een prikkelende avond kan bezorgen door een grote keuze aan ondeugende niemendalletjes te demonstreren ? Passen kan natuurlijk ter plekke. Daar blijft hij zelfs voor thuis als je ’t mij vraagt, terwijl hij voor Tupperware op de vlucht sloeg.

De luchtdichte, onverslijtbare Amerikaanse plastic box die Earl Tupper in de jaren veertig op de markt bracht, heeft wel zijn functie gehad in veel naoorlogse gezinnen. Tupperware-party’s waren naast de vrouwengilden een geoorloofde vorm van frivoliteit. Een manier ook voor vrouwen om onder elkaar een feestje te bouwen (officieel mocht er echter geen alcohol worden geschonken op zo’n bijeenkomst). En voor de demonstratrice een leuke bijverdienste zonder dat ze daarom echt een werkende vrouw hoefde te worden. Mannen waren in die tijd nog trots als hun vrouw niet hoefde te gaan werken. Een man moest de kost alleen kunnen verdienen.

Volgens Tupperware-België verdient iemand die één demonstratie per week geeft nog altijd 300 tot 375 euro per maand. Overigens zijn de demonstratrices tegenwoordig overwegend werkende vrouwen die dit erbovenop doen, voor het zakgeld of als noodzakelijke aanvulling van het gezinsbudget.

Het lingeriepartycircuit draait hier te lande ook almaar beter. De belangstellingssfeer van vrouwen is immers verschoven. Uitblinken in het spel van aantrekken en afstoten staat dezer dagen veel hoger ingeschaald dan een efficiënte huisvrouw te zijn met goed georganiseerde kasten. En vermits vrouwen almaar minder tijd overhebben, zal het wel een kwestie van kiezen worden. Tupperware of sexy lingerie en vibrators ? Zeg nu zelf.

Tessa Vermeiren