Caroline Steel kiest in de keuken voor landelijke eerlijkheid. Ze maakt eenvoudige gerechten met biologisch gekweekte producten.

C aroline Steel is moeilijk in een vakje te plaatsen: zij is psychotherapeute en kunstenares. Zij heeft een klinische praktijk en werkt ook met bedrijven en organisaties. Als kunstenares doet zij aan fijnschilderen op paneel. Het fotografisch en hyperrealistisch weergeven van de onderwerpen is arbeidsintensief maar geeft haar veel bevrediging. Caroline heeft geen schildersopleiding maar in de familie is zij de derde generatie kunstenaar. Zij woont landelijk, in een werkplaats achter een huis. Regelmatig verandert ze van schort, want schilderen en koken doet ze in dezelfde ruimte. Carolines keukentje is bescheiden en heeft slechts een basisuitrusting. Er is bijvoorbeeld geen dampkap en wanneer de pannen staan te stomen op het vuur moet de buitendeur open. Het meest uitgebreid is de koelafdeling. Caroline Steel heeft namelijk een moestuin. Die geeft uit op de andere kant van het atelier. Heeft zij tijdens het kokkerellen verse tuinkruiden nodig, dan moet zij van de ene kant van het atelier naar de andere kant hollen. Om de oogst te verwerken zijn er twee ijskasten en twee diepvriezers. Ook wordt een deel van de gekweekte producten gesteriliseerd, en sinds kort maakt Caroline haar eigen appelwijn. Zij wordt hierbij geholpen door leden van de wijngilde ’t Vaatje, prettige mensen, die allemaal eenvoudige genieters zijn.

Groenten hebben bij Caroline een favoriete plaats, wat niet wil zeggen dat zij vegetariër is. Zij eet vlees van varken, paard, konijn, koe en eend maar meestal worden die dieren speciaal gekweekt bij mensen in de buurt. Het vlees moet biologisch zijn, want dat is voor Caroline de enige manier om mens, dier en aarde gezond te houden. Ze vindt het erg jammer dat zoveel mensen het contact met de aarde en het leven verloren hebben. Caroline en haar zoon verzetten zich daartegen en zijn bewust met de natuur bezig. Zij zijn samen door het hele proces gegaan: in de moestuin en ook met de konijnen, die een waardig bestaan kregen met groenvoer uit de tuin in plaats van krachtvoer. Het moment van slachten was heel moeilijk. De dode konijnen zijn de diepvriezer ingegaan met hun naam op de verpakking. Moeder en zoon hebben er later van gegeten, zonder schuldgevoel, want er was gegeven wat er gegeven kon worden.

Caroline is vooral geboeid door de relatie tussen eetgedrag en de psyche: het is belangrijk om een brug tussen de twee te leggen. Mensen voeden vaak het verkeerde lichaam: ze gaan eten terwijl er in feite gevoelshonger is of een geestelijke armoede. Daarom gelooft de psychotherapeute niet in al die modieuze diëten: ze werken meestal op het lichaam en daar is niet de plaats om in te grijpen, wel op geestelijk gebied. Toen zij nog les gaf aan jonge mensen, hoorde zij meermaals het excuus dat zij niet konden koken.

Caroline heeft bereidingen uit de landelijke keuken gekozen, om op deze manier zo dicht mogelijk bij het product te blijven. Koken heeft aan de basis te maken met waarnemen, koken is gevoel en leren wat er goed voor je is. Om te weten in welk product kracht schuilt, moet je voelen en ruiken aan een product. Het mooiste is fruit dat je van de boom plukt of groenten uit de moestuin. Deze keer geen wijnsuggestie, want het glas wordt gevuld met zelfgemaakte appelwijn. Het vruchtendrankje is koppig en de smaak neigt naar sherry. Caroline is best een beetje trots: voor een eerste probeersel is het zo slecht nog niet.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content