:: Erika Raven, Het Kreng, een subjectieve kijk op de moderne zakenvrouw, The House of Books, 14,90 euro, 165 p.

E lke zich respecterende dame vindt dat ze moet voldoen aan de normen die de hedendaagse maatschappij van haar eist. “Mooi niet !” vindt Erika Raven, en ze schreef er een boek over.

De hype van de chiklits (afkorting van chick literature) over de wilde avonturen van de jonge werkende stadsvrouw lijkt een beetje geluwd. Maar binnen de categorie boeken door en voor vrouwen lijkt de combinatie werk-gezin dé nieuwe inspiratiebron. Alleen al in Vlaanderen maakten dit voorjaar drie auteurs hun eigen oplossingen voor dit prangende probleem wereldkundig : journalistes Jolien Janzing en Hilde Sabbe, en politica Patricia Ceysens. Nu worden we gezegend met een nieuw exemplaar. Verbaasd én ontzet over de ophemeling van de vrouw als empathische Übermensch die tien dingen tegelijk kan, verliet Erika Raven haar vertrouwde domein van fictiestrips, novelles en romans om Het Kreng, een subjectieve kijk op de moderne carrièrevrouw te schrijven. De titel van dit boek overtuigde de (mannelijke) boekenspecialist van de redactie meteen van de kwaliteit. Ik had mijn twijfels, en die werden bevestigd toen ik deze (uit de context gerukte) passages las :

“De nieuwe opstandige vrouw heet thuisblijfmoeder. Zij gaat voor haar man en kinderen. Haar ideaal staat haaks op de moderne trend, waar een vrouw alleen gewaardeerd wordt als ze uit werken gaat.” ( p. 123)

“Mij maak je niet wijs dat een vrouw die haar kinderen amper ziet een goede moeder is.” (p. 64)

“Elke dag worden duizenden kinderen te vondeling gelegd. Het luik van het klooster is intussen vervangen door opvang en crèche, en hun lot is een ietsje minder definitief.” (p. 138)

Bent u zeker dat dat geen drukfouten zijn ?

Erika Raven : Ik pleit absoluut niet voor een vrouw aan de haard. Wel moet ze zélf kunnen kiezen hoe ze haar leven invult. Wil ze gaan werken, dan kan ze dat. Maar wil ze dat niet, dan moet dat ook kunnen. Nu wordt overal een beeld opgehangen van een vrouw die de perfecte moeder, de perfecte werknemer én de perfecte minnares moet zijn. Dat is meer dan een dubbele dagtaak, hoor.

Maar er zijn ook dames die niets liever willen dan een hectisch leven.

Klopt, en dat wil ik hen ook niet afnemen, ze zouden doodongelukkig zijn. Ik heb er ook geen problemen mee dat vrouwen hun carrière laten primeren op al de rest. Dat is hun keuze, en ik moet toegeven dat dit boek bijvoorbeeld ook een tijdje absolute prioriteit kreeg. Wie me storen zijn de Krengen : een heel kleine groep (zo’n vijf procent van de vrouwen, gok ik) die die keuze maken ten koste van anderen. Zij beslissen egoïstisch, en heel hun omgeving moet hen daarin steunen : hun partner moet meehelpen in het huishouden, de kids moeten naar de crèche, en van de maatschappij wordt verwacht dat ze meebetaalt voor kinderopvang.”

Naast de uitgebreide verdediging van deze standpunten bevat het boek ook een portie geschiedenis van het feminisme en een dosis mannelijke en vrouwelijke psychologie. Een handig lijstje somt kenmerken op waarmee een Kreng te herkennen is. Bijvoorbeeld : “Ze prefereert haar werk boven haar gezin. Ze vindt Sex and the City super en The Nanny prul. Het Kreng dirigeert graag, vooral mensen. Ze verkiest druk-druk-druk boven zen. Het Kreng koopt Knack, maar leest Marie-Claire.” Tja.

Tekst Leen Creve