Ook in de beste bedrijven ligt empathie niet voor de hand. Toen Het Laatste Nieuws me in januari ontsloeg, ging daar geen functioneringsgesprek aan vooraf, geen enkele poging tot remediëring of dialoog. De hoofdredactie nam niet eens de moeite om me het nieuws zelf mee te delen. Uiteindelijk vernam ik dat aan de telefoon : eerst met de garage, waar de nieuwe bedrijfswagen geannuleerd bleek te zijn, en dan met de personeelsdienst.
Voor mij is er niets boeiender dan een mens en zijn verhaal. Na mijn ontslag hoorde ik weleens dat ik eindelijk vrij was om uit te zoeken wat me gelukkig maakt, maar aan die goedbedoelde raad had ik niets. Ik wéét wat me gelukkig maakt, en ik ben een one trick pony : ik kan niet plotseling gaan tuinieren of een B&B runnen.
Elke blijk van genegenheid telt. Zeker de eerste maanden leek elk telefoontje en elke mail op een levenslijn die me weer in de echte wereld trok. In het verleden was ik me er niet van bewust hoeveel dat betekent voor iemand die zijn werk, zijn collega’s en zijn dagelijkse ritme kwijt is. Blijkbaar moest het mij zelf overkomen voor ik besefte wat iemand dan doormaakt.
Boosheid en zelfbeklag helpen niet. Wie daaraan toegeeft, is eigenlijk al halfdood, vertelde fotograaf Filip Claus me over zijn gedwongen vertrek bij De Morgen, en net als Filip hoop ik nog lang te leven. Anderzijds wil ik de hufterigheid van mijn ontslag en de aanslepende afhandeling ervan niet zomaar onder de mat vegen : de hele episode heeft mijn wereldbeeld blijvend veranderd.
Ik ben blij met wat ik de krant al die jaren gegeven heb. Na mijn ontslag was de verleiding uiteraard groot om daar spijt van te hebben. Al die keren dat ik me ondanks ziekte, vakantie of een helse agenda voor tweehonderd procent gaf : was dat dan allemaal zinloos geweest ? Zulke vragen zijn gevaarlijk. Ik ben altijd gedreven en perfectionistisch geweest, en het gaat me te ver om spijt te hebben van dingen die ik goed gedaan heb.
Mensen voelen zich vaak alleen met hun problemen. Alsof ze de enigen zijn die een woelig liefdesleven hebben, die er een potje van maken met de kinderen of gewoon pech hebben. Zulke zaken delen we wat minder gemakkelijk met elkaar. In mijn krantencolumns ging ik graag tegen de druk van de schone schijn in, ook als ik daarvoor moest toegeven dat mijn leven niet perfect is. So what, denk ik dan – dat geldt toch voor iedereen ?
Ouderliefde is machteloos. Benjamin Feys groeide op in een liefhebbend gezin, en toch eindigde hij op zijn eenentwintigste als cokedealer in een Boliviaanse cel. Zeggen dat hij het zelf gezocht heeft, is kort door de bocht. Tijdens onze gesprekken leerde ik hem kennen als een begaafde en ambitieuze jongeman die op jonge leeftijd naar een totaal ongeschikte opleiding werd geleid, en vervolgens gefrustreerd raakte in een prestatiegerichte maatschappij. Jongens die geen uitlaatklep hebben, raken des te gemakkelijker de weg kwijt.
Ik kijk met bewondering naar jonge vrouwen en hun zelfvertrouwen. Velen vinden het maar normaal dat ze zelf hun weg kunnen uitstippelen en dezelfde kansen krijgen als mannen. Eens je wat ouder bent, valt die vanzelfsprekendheid echter weg. Dan blijkt dat de loonkloof niet verdwenen is en dat leeftijdsdiscriminatie vrouwen eens zo hard treft. Het feminisme heeft dus al heel wat bereikt, maar het is veel te vroeg om het op de schop te gooien.
Hilde Sabbe (59) is geboren in Kortrijk en woont met haar zoon en ex-man in Brussel. De voormalige columniste van Het Laatste Nieuws publiceerde dit najaar Lessen uit een ontslag (Manteau, 17,50 euro), alsook Meer dan coke (Van Halewyck, 19,95 euro), de biografie van ex-cokedealer Benjamin Feys. 50 en zonder werk is aanstaande zaterdag (14u) het thema van een dubbelgesprek met Hilde Sabbe en journalist Frank Van Laeken op de Boekenbeurs in Antwerpen.
“Blijkbaar moest het mij zelf overkomen voor ik besefte wat iemand die ontslagen wordt doormaakt”
DOOR WIM DENOLF / FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
