„Jan moest wel mateloos veel van mij houden, dat hij tijd noch afstand tussen ons duldde”, dacht ze nog lang. Uiteindelijk duurde het maanden om van hem af te raken.

Nog steeds schaam ik me en ben ik niet vrij van schuldgevoelens over wat mij zo’n tien jaar geleden is overkomen. Pieter was een lieve en toegewijde, jonge echtgenoot. Wij trouwden netjes, nadat wij onze studies hadden afgerond. Dat wil zeggen: na zes jaar verkering. Een veelbelovende start van twee jonge mensen die zeker waren van elkaar. Van elkaar wel, alleen was ik niet zo zeker van mezelf, al kwam ik daar slechts later achter. In de euforie van de wittebroodsweken is alles avontuurlijk, zelfs een nieuwe stofzuiger uitproberen of een stel onberispelijke vaatdoeken uit hun verpakking schudden. Jawel, de eerste jaren van ons huwelijk verliepen vlekkeloos.

Misschien was het net dat vlekkeloze dat diep in mij begon te knagen? Wij waren vijf jaar getrouwd, zes misschien. Geen kinderen, maar dat hoefde niet per se. Mijn echtgenoot was nog altijd even toegewijd. Woorden hadden wij nooit, en als wij ze al hadden, dan kwamen ze enkel van mijn kant. Ik kreeg altijd gelijk van Pieter. Het leven was te gezellig om het te verprutsen. Van iedere maaltijd trachtte hij een feest te maken. Hij spaarde om mij ondanks ons bescheiden inkomen telkens weer dat ietsje meer te geven. Altijd was hij goedgehumeurd, een zon in huis. Ook wanneer ik dagenlang donderwolkte. Hij was het type man dat vriendinnen mij benijdden. Maar ik verveelde mij te pletter in dat huwelijk.

SLUIPEND GIF

Verveling dus. Sluipend gif. Af en toe met vriendinnen gaan stappen leek mij een afdoend middel ertegen. Dat bleek ook zo te zijn, want zo’n avondje in een Gents danscafé bracht een brandnieuwe man op mijn saaie levenspad. Geloofde ik er voorheen niet zo in, op het moment dat ik Jan tegen het lijf liep, stond liefde op het eerste gezicht voor mij als een paal boven water. Nog voor ik één woord met hem wisselde, wist ik dat ik voor deze man tot het uiterste zou gaan. Wat ik inderdaad ook deed. Vanaf die eerste dag en vijf ellendige jaren lang raakte ik gewoon mezelf kwijt. Nietsontziend walste ik alles en iedereen plat om toch maar met Jan samen te kunnen zijn.

Jan was gescheiden en woonde op een uitgeleefd appartement in Gent. Hij was de onfortuinlijke man die door zijn vrouw, voor wie hij alles en nog meer had gedaan, schaamteloos bedrogen werd. Méér nog, hij werd door haar financieel gepluimd en zij had hem zijn zoon afgenomen. Neen, hij zag zijn zoon niet meer. Maar dat kwam enkel omdat zijn ex ieder bezoek boycotte en hij er de politie had moeten bijhalen om zijn rechten op te eisen. Iets wat een rechtschapen vader zoals hij zijn kind niet aandeed. Dus droeg hij stoïcijns zijn lot: van geld en zoon beroofd maar het opgeheven hoofd. Ik geloofde hem. Hoe meer onrecht hij uit de mouw schudde, hoe liever ik hem zag. Naast deze doorleefde man verzonk Pieter met zijn rimpelloze leventje in het niets.

Mijn destructieve verliefdheid maakte dat ik ieder gevoel van respect en moraal verloor. Ik zou over lijken zijn gegaan om mijn liefde voor hem te vrijwaren. En dan te bedenken dat deze passionele verliefdheid, deze hel, vijf jaar heeft geduurd. Tegen die tijd was ik alles kwijt: mijn vrienden, mijn werk, mijn geld, het respect van mijn familie, mijn zelfrespect, mijn toegewijde echtgenoot.

MIJN UNIEKE LIEFDE

In het begin hield ik mijn relatie met Jan geheim, al was dat niet makkelijk. Hij belde mij op de meest ongelegen momenten, hij dook op in de buurt van mijn huis, belde onverwacht aan of stond mij onaangekondigd op te wachten aan mijn werk. Om te zien of ik braaf was, lachte hij dan schalks. Hoe naïef kun je zijn! Al die extra aandacht en die plagerige jaloersheid streelden mijn dwaze ego. Hij moest wel mateloos veel van mij houden, dat hij tijd noch afstand tussen ons duldde.

Het duurde niet lang of Pieter en later ook heel mijn omgeving waren op de hoogte van mijn affaire. Pieter keek het met lede ogen aan, maar greep niet in. En mijn omgeving waagde zich niet aan commentaar. Want steeds arroganter etaleerde ik mijn unieke liefde. Ik merkte niet eens dat ik geïsoleerd raakte van de mensen uit mijn verleden. Dat kwam ook omdat ik mij steeds meer ging plooien naar de eisen van mijn geliefde. Zo wilde hij liever niet dat ik nog zonder hem op stap ging. Op mijn vrienden en familie had hij altijd wel iets aan te merken. Hij bracht me voortdurend aan het twijfelen. Was het inderdaad ongepast dat ik met mijn zus ging winkelen, terwijl hij niets liever wilde dan dat zelf met mij te doen? Hoorde het dat ik naar een familiefeest ging met Pieter? Het eerste jaar van onze relatie bleef ik mijn leven nog op twee podia spelen, maar daar kwam verandering in. Steeds vaker kwam Jan mij op drieste manier van het verboden podium wegplukken. En ik liet het gebeuren en schaamde me rot om onder de ogen van mijn omgeving te worden weggeleid.

Op een of andere manier kwam Jan er altijd achter waar ik was en met wie. Zelfs de meest onschuldige uitjes gaven aanleiding tot ongelooflijke scènes. Hij telefoneerde soms dertig keer op een dag om te controleren of ik thuis was en hij gaf mij precies tien minuten om een noodzakelijke boodschap te doen. Ging ik naar de zonnebank, dan belde hij om te horen of ik er inderdaad gesignaleerd was…

PATHOLOGISCH JALOERS

Hij belde naar mijn familie, naar Pieters werk, naar mijn directeur. Hij controleerde zelfs mijn kilometerstand en de inhoud van mijn portemonnee tussen twee bezoeken aan hem. Jan werd gek bij de gedachte dat ik iets zou kunnen ondernemen dat aan zijn controle was ontsnapt. En ik werd gek omdat ik ondanks herhaalde pogingen niet van onder zijn tirannie uit raakte. Integendeel, te vuur en te zwaard bleef ik Jan verdedigen, zelfs als de mensen die echt van mij hielden smeekten om eindelijk mijn ogen te openen. Ze hadden gelijk. Ja, ik zou een punt achter dit unheimliche avontuur zetten. Maar dat deed ik niet. Ik loog me te pletter om aan de aandacht van mijn entourage te ontsnappen en me zo snel mogelijk weer in de armen van mijn viriele minnaar te gooien. Want als er één uitleg bestaat voor mijn onverklaarbare hunkering naar deze pathologisch jaloerse man, dan is het ongetwijfeld platweg het formidabele bed dat hij voor mij spreidde.

Jan schreef zijn buitensporige jaloezie toe aan het feit dat ik geen knopen doorhakte. Zolang ik niet definitief voor hem koos, was het toch maar normaal dat hij zich zo gedroeg? Alles zou helemaal anders worden zodra ik bij hem introk. Ook dat geloofde ik. Al schreeuwde mijn omgeving unaniem dat ik mijn ongeluk tegemoet liep. Ik leek wel betoverd door die man. Ik was zijn puppet on a string.

En toch was het die ultieme eigenzinnige daad die ik stelde – bij Pieter weggaan en bij Jan intrekken – die de betovering doorbrak. De afstand die er was zolang wij niet samenleefden, maakte dat mijn hunkering naar Jan altijd heviger was dan mijn verontwaardiging om zijn waanzinnig gedrag. Zodra die afstand er niet meer was, restte alleen nog de waanzin. En daar kon ik niet snel genoeg onderuit komen. Niet langer dan twee weken hield ik het bij hem uit. Het duurde maanden om van hem af te komen, want hij liet zijn prooi niet zomaar vertrekken. Maar ik kreeg mijn leven terug op de sporen, niet het minst dankzij de hulp van al diegenen die ik voorheen zo schaamteloos had verguisd.

DOOR BEA DE ROUCK

„Hij was het type man dat vriendinnen mij benijdden, maar ik verveelde mij te pletter in dat huwelijk”