“Nooit meer.” Nee, na haar breuk met de overspelige Frederik wou ze nooit meer zoveel investeren in een man. Maar toen had ze Matthias nog niet ontmoet.

Er zijn van die dagen dat je een rotsvast besluit neemt. Ze zijn veeleer schaars, maar twee jaar geleden is het wel degelijk zo ver gekomen. Ik heb me toen voorgenomen om me nooit meer zo intens te engageren in een relatie als in die waar ik net uit kwam. De breuk met Frederik, mijn ex, komt in de buurt van veel té woorden : té vernederend, té onverwacht, té ongelooflijk, té grof, té pijnlijk en té veel andere vrouwen in het verhaal. Ik ben naïef geweest. Niet dat ik mezelf veel kwalijk moet nemen op dat punt, want ik had er geen flauw benul van dat situaties zoals die met Frederik überhaupt bestonden. Ik was gek op hem en droomde alle dromen die meisjes van mijn leeftijd doorgaans hebben.

Toen we elkaar ontmoetten, allebei in ons laatste jaar aan de universiteit van Gent, geloofde ik als geen ander in de kracht van ons samen, en was ik ervan overtuigd dat wij een mooie toekomst konden uitbouwen. We trouwden, het feest was er eentje om in te lijsten, en meer dan eens vielen de woorden ‘ideaal koppel’. Er was geen vuiltje aan de lucht. Een potje en een dekseltje van goud en zilver.

Tien jaar later sloeg de bom in. Op een koude winterochtend in februari kwam ik erachter dat hij al jaren een dubbelleven leidde. Plots bleek dat ik niet de enige vrouw in zijn leven was. Er waren er meerdere. Ik bleef, de anderen kwamen en gingen. Zijn leven ontwikkelde zich op twee sporen. Die van echtgenoot en ’trouwe’ partner enerzijds, én die van donjuan, de succesvolle zakenman die élke vrouw kon krijgen. De vrouwen met wie hij relaties aanging, wisten niet dat hij getrouwd was. Hij loog tegen hen en hij loog tegen mij. Hij veranderde van masker met het gemak waarmee ik een ander paar schoenen aantrek.

Mijn wereld stond met die ontdekking in één klap op losse schroeven en ik stortte steeds verder in naarmate er meer details bekend raakten. De eerste maanden vocht ik om mijn ongeloof te overwinnen. Vervolgens bundelde ik al mijn krachten om van de schok te bekomen. En ten slotte raapte ik mezelf samen om de fundamenten min of meer terug op orde te krijgen. Ik nam me voor om het nooit opnieuw te proberen.

Notoir rokkenjager

Ik ben geen uitzondering op de vrouwen die op aandringen van vrienden en familie dapper hun leven weer in handen nemen, en die met een nieuw kapsel en een leuk jurkje heel voorzichtig weer een voetje buiten de deur zetten. En zo kwam ik op een warme zomeravond, na maanden van diepe ellende, met vernieuwd maar wankel zelfvertrouwen op een feest van vrienden. Het werd een aangename avond. Dat ik complimenten kreeg over mijn verschijning was niet onlogisch, want ik was flink wat afgevallen. Maar ik week ook geen moment van de dansvloer, ik werd de hele avond door getrakteerd en dan verscheen Matthias, als kers op de taart. Met een zwierige grijns stond hij voor me. Ik kende hem sinds onze studententijd, vooral vanwege zijn reputatie als notoir rokkenjager. Hij kwam naar me toe met een flair die niets aan de verbeelding overliet. Het deed zijn naam en faam alle eer aan. Voor mij kwam dat goed uit. Het was zelfs perfect. Hij was knap, een goede danser, hij wist hoe je vrouwen om je vinger draait, praatte over alles en meer en stelde wat ik op dat moment nodig had in het vooruitzicht: een vurige flirt en het gedroomde zomerlief, de beste remedie tegen de tragedie die ik achter de rug had.

Kort na onze ontmoeting vertrok hij met een paar vrienden enkele weken naar Italië en hij nodigde me uit om hem na te reizen. Hij zou van zijn vakantiebestemming de trein nemen naar Rome om daar een kleine week met mij alleen door te brengen. Ik heb er niet lang over hoeven na te denken. Ik had me nog maar zelden zo tot iemand aangetrokken gevoeld, en ik wilde mezelf vooral iets plezierigs gunnen.

Bij mijn aankomst in Fiumicino Aeroporto stond Matthias me op te wachten en enigszins verbaasd merkte ik dat hij zenuwachtig was. Dat had ik absoluut niet verwacht. Mannen als Matthias zijn zo vlot met vrouwen, dat je je niet kunt voorstellen dat ze nerveus zijn in vrouwelijk gezelschap. We dropten onze bagage in het hotel en de rest van de eerste dag liepen we onze neus achterna en kletsten een eind weg. Voor ik me er goed en wel van bewust was, kende hij het hele Frederik-verhaal. Hij stelde veel vragen en hij zei dat hij het heel erg vond voor mij. We pikten een museum mee, ’s avonds zaten we nog lang op een knus terras, en praatten we verder, urenlang. Matthias bleek veel meer te zijn dan een olijke grijns of een vlotte babbel op een feestje. Hij had op allerlei plekken in Europa gewoond, hij was een wandelende gastronomische encyclopedie. Hij praatte passioneel over zijn job, en bleek over een goede dosis mensenkennis te beschikken. Hij was ook koppig, gaf geen meter toe in discussies en was niet weinig kieskeurig als het op eten aankwam. Elke spoortje van oppervlakkigheid tussen ons smolt bij een fles rood als sneeuw voor de zon.

Toen we ten slotte in ons hotel aankwamen, was ik zelf behoorlijk zenuwachtig. De nacht zag er niet meer zo vrijblijvend uit als ik het me had voorgesteld. Het ging er vurig en passioneel aan toe, we voelden allebei het verlangen naar meer, naar diepgaander en nog intenser. Om een lang verhaal kort te maken, vanaf dag één werden Mat-thias en ik verliefd op elkaar.

Ruwe klei met scherpe randjes

Na die vakantie bleven we elkaar zien en bij het vallen van de bladeren bekenden we elkaar dat we het er niet bij wilden laten. We gingen voor een herfstromance die ook de winter overleefde, de lente meepikte, en voor we het wisten brak de zomer weer aan. Tegen dat het eerste warme zonnetje scheen, woonden we samen en namen het woord toekomst in de mond. Ik minder dapper dan hij, maar hij leek me op te tillen en over de grootste twijfels en angsten heen te dragen.

Nu, vijf jaar na onze vakantie in Rome, wonen we in een leuk, modern huis in het groen vlak bij Brussel en maken plannen over kinderen krijgen. Ik ben veel rustiger dan tien jaar geleden, en ik ben oprecht gelukkig. Ik hou erg veel van Matthias, op een manier die ik tot nu niet gekend heb. Simpelweg, met vallen en opstaan, zonder veel superlatieven die doorgaans op drama en niet ingeloste verwachtingen uitdraaien. Ik denk vaak terug aan de dag dat ik mijn rotsvaste besluit genomen heb. Wat je het meest wenst, blijkt soms een illusie. En wat je dan onbewust verlangt, komt zo onverwacht dat het achteraf gezien logisch lijkt. Je kunt maar beter niet te hard zoeken, en wat zich aanbiedt niet vergulden. Een potje en een dekseltje van ruwe klei met scherpe randjes die kunnen slijten, volstaan.

Omwille van de privacy worden in deze rubriek namen en locaties soms veranderd.

DOOR TINE MAENHOUT

“Hij leek me op te tillen en over de grootste twijfels en angsten heen te dragen”