:: Sheila Hancock, ‘The Two of Us’, 448 p., 17,99 pond, uitgeverij Bloomsbury. ISBN 0747570205.

S heila Hancock, de weduwe van John Thaw, publiceerde recentelijk The Two of Us, de biografie van haar overleden echtgenoot. Dat deed ze vooral omdat ze wilde vermijden dat een derde met zijn levensverhaal aan de haal zou gaan en er iets zou van maken dat ver stond van de Britse acteur die beroemd werd als Inspector Morse. Het schokte haar dat ze na zijn overlijden zoveel brieven kreeg die treurden om Morse en niet om John Thaw, de man van vlees en bloed met wie zij een groot stuk van haar leven heeft gedeeld. De verlegen, onhandige en zwaar depressieve man, de alcoholist die haar en haar dochters het leven soms bijzonder moeilijk maakte door zijn verslaving, maar van wie ze ontzaglijk veel hield. De man ook die zich altijd zorgen maakte over de jobs die nog moesten komen en die hem in staat moesten stellen om zijn riante levensstijl aan te houden. Een van haar dochters vond, bij het lezen van het manuscript, dat Sheila veel te licht over het alcoholprobleem was gegaan. Sheila Hancock heeft in dit boek vooral haar liefde voor deze man proberen neer te schrijven, ze heeft hem niet mooier willen maken dan hij was. Hij was helemaal niet die intellectuele Morse, hij was gewoon John Thaw.

Het is bekend dat ze, aan het einde van zijn leven, toen fotografen John en Sheila in een postkantoor haast overvielen, vocht als een leeuwin opdat er geen foto’s van hem gemaakt zouden worden. De aftakelende John was van haar en van zijn familie, hij was geen publiek bezit.

Soms denken we dat we iemand kennen, omdat we hem of haar vaak zien of horen, veel over hem of haar lezen in de bladen. Maar we krijgen amper een fractie te zien van iemands persoonlijkheid. Dat wat men wil prijsgeven, of precies het geïdealiseerde beeld dat men van zichzelf ophangt. Mensen vertolken tegenwoordig zelfs een rol in de realityshow van hun eigen leven. Ze gaan helemaal of ten dele leven volgens scenario’s die voor hen worden bedacht. Een bepaald deel van de media speelt graag mee en legt zelfs veel geld op tafel om de valse romantiek op het scherm of op de magazinecover te krijgen. Verdriet, geluk, liefde worden op die manier gedevalueerd tot koopwaar, tot kijk- of leesvoer. Een randje vulgariteit dient vaak om de echtheid van het verhaal te bewijzen.

Berichten over nakende echtbreuken worden dezer dagen door bekende partners verspreid via het persbureau Belga. De rechten op huwelijks- en babyfoto’s worden verkocht aan populaire magazines. Wie het allemaal een beetje privé wil houden, moet daar voor vechten. Het wordt zelfs wat vreemd gevonden als iemand bedankt voor een ‘openhartig’ interview door een tv-coryfee.

In de sfeer van ‘iedereen beroemd’ heeft men steeds meer de illusie van met de gordijnen open te leven. Het lijkt een poppenkast, een permanente ‘openbedrijvendag’. Met de glimlach wordt de deur wijdopen gehouden, zodat geïnteresseerden aan het bed kunnen komen snuffelen. Op voorwaarde natuurlijk dat de kassa rinkelt. Daar maalt de nieuwsgierige allesvreter al lang niet meer om.

Zo’n leven in de schijnwerper krijgt licht de tragische trekjes van monumentenzorg. Een intellectueel politiek journalist als Marc Reynebeau bijvoorbeeld, die al jaren krampachtig de pikante, geestige commentator uithangt in spelletjesprogramma’s, het wordt met de week gênanter om aan te zien. De professor kerkelijk recht, Rik Torfs, iemand noemde hem onlangs gevat de pretprofessor, die je over alles kunt aanspreken, zelfs over sport en andere vermakelijkheden, als hij maar voor de camera mag, het is bij wijlen van een ondraaglijke lichtheid. Hebben die mensen dan geen leven waar ze zich mee moeten bezighouden ? Of vervelen ze zich dusdanig dat ze hun tijd hiermee moeten vullen ?

TESSA VERMEIREN