In de Engelse zondagskrant The Sunday Times loopt al maanden het dagboek van It-girl bij uitstek Tara Palmer-Tomkinson. De enige kwaliteit van een It-girl is dat ze overal gevraagd wordt om de boel op te luisteren met haar schoonheid. Oneerbiedig zou je Tara Palmer-Tomkinson de Britse Joyce De Troch kunnen noemen. Maanden heeft ze vrolijke pepverhaaltjes geschreven over de mondaine party’s die ze vereerde met haar verschijning, over haar jetsettrips naar de Côte d’Azur, naar New York en Los Angeles. Hoe ze telkens terugkwam met overvolle koffers, inclusief de gedetailleerde shoppinglists. Calvin Klein, Gucci’s Tom Ford en de schandalig rijke Hongkong-Chinees David Tang staan in haar adressenboekje en willen niets liever dan dat Tara hun party’s en winkelopeningen luister bijzet. Deze Britse juffrouw van adel, op een blauwe maandag ook nog kindermeisje bij de toen pasgescheiden Britse kroonprins Charles, is het prototype van de It-girl: mooi, jong en van goeden huize. Het feit dat ze bestaat en een mondain leventje leidt, volstond blijkbaar om haar tot columniste in The Sunday Times-sectie Style te bevorderen.

Tot op een zondag, een paar maanden geleden, Tara Palmer-Tomkinsons column niet verscheen. In een andere concurrerende zondagskrant was te lezen dat de immer lachende It-girl zich dringend had laten opnemen in een exclusieve Amerikaanse ontwenningskliniek om af te kicken van haar “bad habits”. Tara kon natuurlijk niet achterblijven en publiceerde, nadat ze terugkwam van haar “kuur”, in The Sunday Times een publieke biecht van bijna een bladzijde lang over haar verslaving en over het harde leven op de van alle mondaniteiten afgesloten, kloosterachtige ranch. Wat een afgedwaald keurig meisje lijden kan.

De column in The Sunday Times hervatte, al had juffrouw Palmer-Tomkinson op de foto iets minder vaak een glas champagne in de hand en zag ze er wat minder verwaaid uit dan voorheen.

Bij het begin van de zomer kwam de volgende episode in dit hedendaagse sprookje. De tabloids en Tara zelf deden de wereld kond dat de liefde in haar leven was getreden. De man, die ze leerde kennen op het verjaardagsfeest van Mick Jagger aan de Côte d’Azur en met wie ze na een paar weken al aankondigde te willen trouwen, staat wijd en zijd bekend als een onbetrouwbare playboy van formaat. Maar natuurlijk, een meisje van goeden huize kan zich niet voorstellen dat mannen zo slecht en doortrapt kunnen zijn. De aardige jongens van de Britse schandaalpers lichtten het publiek en juffrouw Palmer-Tomkinson even voor over de ware natuur van haar fiancé. Tot wanhoop van de keurige ouders, die waarschijnlijk van schaamte hun landgoed niet meer uit durven.

Het voorlopige orgelpunt in het publieke leven van Tara is alweer een openbare biecht in The Sunday Times over hoe ze zich vergist heeft en hoe dankbaar ze is dat ze achter de waarheid kwam eer haar eerbare vader de verloving had aangekondigd in The Times. Ze kan het niet nalaten stekelig haar verontwaardiging te uiten over de 25 paparazzi die op de stoep van haar huis in Londen stonden, the morning after. Wat had ze gedacht? En haar medelijden te uitten met die arme Greg, die zo publiek over de hekel werd gehaald.

Tara Palmer-Tomkinson zou haar story liefst de allure van een hedendaags sprookje willen geven, over hoe een onschuldig meisje van het platteland verloren liep in de stad en misleid werd door slechte mannen. Alleen klinkt het allemaal nogal vals.

Het leven van It-girls – ook bij ons lopen er zo een aantal gerecycleerde missen met hoog babe-gehalte rond – bestaat in de eerste plaats uit zelfpromotie. Het uiteindelijke doel is meestal een loopbaan in de media of/en een op zijn minst bekende maar liefst rijke man aan de haak slaan. Het heeft iets van schaken, maar toch nog meer van roulette. Niet klagen dus over de risico’s van het vak.

Tessa Vermeiren