Jonge vrouwen in mediabedrijven zijn debiel, kattig, gemeen of letterlijk en figuurlijk ‘bazenpoepers’. Mannen zijn hersenloos, gaan over lijken, zijn kille berekenende vrouwenzotten of hebben hulpverlenerskwaliteiten. Oudere vrouwen zijn dan weer of vloermatten en dus niet zo succesrijk, of geslaagd en rijk en dus per definitie een bitch. Vrouwen staan elkaar op de werkvloer naar het leven. In mediabedrijven wordt een beetje uit de losse pols gewerkt, op de rand van het amateurisme af, en gaat het er bijzonder meedogenloos aan toe. Ziedaar het eenvoudige wereldbeeld dat ons vanaf begin januari bijna dagelijks wordt voorgeschoteld in de met veel bombarie aangekondigde telenovelle Emma. Ik zit noodgedwongen thuis, dus heb ik alle afleveringen totnogtoe uitgekeken, vooral omdat ik mijn ogen niet kan geloven.

Er was een tijd dat het, uit Brazilië afkomstige, genre van de telenovela beschouwd werd als iets voor suffe dametjes die hun lege dagen opvulden met smartlappen waarbij de tranen van het televisiescherm dropen. Maar als zo’n telenovelle gemaakt wordt met Europees geld, uit een fonds dat projecten wil steunen die over gelijke kansen gaan, dan wordt het plots een waardevolle televisiereeks. Het doel is edel, dus moet de weg ernaartoe dat ook wel worden. Met Emma zijn we wel bijzonder goed vertrokken. Waar aanvankelijk veel goodwill bestond voor de reeks – bijna één miljoen mensen keken naar de fel gehypete eerste aflevering -, haken gaandeweg steeds meer kijkers af. De vraag is natuurlijk waarom ?

Even gebeld met een paar vrouwelijke prille twintigers in de media. Het soort vrouwen dat volgens het scenario van de reeks moet knokken voor een plaats in deze harteloze mannenwereld. Die vinden het mediamilieu dat ze hier te zien krijgen allesbehalve herkenbaar. Ze vinden die ‘dromerige’ Emma en de bitch Myra absoluut geen mensen die in hun eigen omgeving zouden kunnen rondlopen. Ze ergeren zich aan de clichés die opgestapeld worden en haken al helemaal af door de overwegend slechte acteerprestaties en de abominabele styling van de reeks. Kortom, ze vinden Emma slecht gemaakte, banale televisie, ondanks het nobele doel waarmee ze bij de lancering werden doodgegooid. Minister van Gelijke Kansen Kathleen Van Brempt heeft flink meegeholpen om Emma te promoten. Nu zetten vrouwelijke ministers zich tegenwoordig nogal gemakkelijk achter allerlei bombarieprojecten van mediabedrijven die meer over vorm dan over inhoud gaan, en die er in de eerste plaats op gericht zijn, met behulp van overheids- of Europees geld, goodwill te kweken bij de kijker of lezer voor de betrokken mediabedrijven zelf.

Toch werd 1 miljoen Europees geld en 147.000 euro Vlaams geld vrijgemaakt met de intentie zoveel mogelijk mensen een verhaal te vertellen waaruit moet blijken dat vrouwen sterk kunnen worden en zijn. In feministische termen heet dat empowering. Er zullen mirakels moeten gebeuren wil het nog op een geloofwaardige manier zo ver komen in deze telenovelle. Uit wat we tot nu toe hebben gezien, valt niet af te leiden dat de scenarioschrijvers over voldoende kwaliteiten beschikken om dat waar te maken.

Emma kadert in een breder initiatief van het Europees Sociaal Fonds en het ministerie voor Gelijke Kansen, waarover alles te lezen valt op de website www.mv-united.be. Hoe lang is het geleden, vroeg ik me af, dat we op de VRT nog eens een diepgravende reportage zagen over de issues die men beweert aan te snijden in deze roze draak ? Zo’n aflevering van Emma duurt 25 minuten en er komen er 103 van. Van het budget daarvoor, 3 miljoen euro, zouden heel wat interessante items voor Koppen of Terzake kunnen worden gemaakt die niet noodzakelijk vervelend en / of onbegrijpelijk moeten zijn voor de doorsnee Vlaamse jonge vrouw.

Tessa blogt!

Van muizen en mensen, op www.knack.be

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren