Dan is de zon opeens weg, dikke regendruppels plakken aan de ruiten om langzaam naar beneden te glijden, met tegenzin zou je zeggen, als verzetten die druppels zich tegen hun lot om op de grond te vallen in altijd weer diezelfde cyclus waarbij water terugvloeit naar zee, verdampt tot wolken waaruit regen valt, die via dakgoot, maagdarmkanalen en een vernuftig stelsel van rioleringen en rivieren terugkeert, telkens opnieuw, zoals ik onlangs uitlegde aan mijn dochter, toen ze vroeg waar het water naartoe liep als de stop van haar bad werd uitgetrokken. Ik heb dat uitgelegd zoals het vroeger aan mij is uitgelegd en zoals het in de toekomst wellicht nog aan miljoenen kinderen zal worden uitgelegd – of misschien ook niet, het lijkt me denkbaar dat er een dag komt waarop kinderen aan dergelijke verhalen geen boodschap meer hebben.

Het is 10.43 uur in de ochtend en nog een handvol seconden. Ik drink een espresso van de koffieproducent die het monopolie van de concurrentie tracht te doorbreken door soortgelijke capsules op de markt te brengen, net iets goedkoper maar zo te zien van mindere kwaliteit. Kies voor het origineel of keer terug naar de boon, zoals ik enige tijd geleden heb besloten, tot hilariteit van de collega’s aan wie ik het zei. Ik maal hem weer zelf, tegenwoordig.

Naast het kopje en het schoteltje staat een brandende noveenkaars met een Heiland zonder hoofd. Dat heb ik met mijn schaar bewerkstelligd toen ik het plastic wegsneed in een poging dichter bij de wiek te komen, die ik voor de nacht had uitgeblazen. Toen ik Jezus zo zag, met stralend hart en plechtige handen maar deerlijk onthoofd, voelde ik mij oneerbiedig en blasfemisch. Ik prevelde woorden om Hem te paaien, men weet maar nooit, het is geen goed idee je de woede van een godheid op de hals te halen, dat heet dan toorn, met een woord dat doet denken aan een briesende geweldenaar die met bliksemschichten gooit vanaf een bouwwerk van grote hoogte.

Ik heb talent voor religiositeit en tegelijk kan ik het mega wantrouwen, zeker in tijden waarin traditionele richtsnoeren hun geloofwaardigheid hebben verloren en zovelen tastend rondwaren tussen kabbalisten en zelfverklaarde sjamanen, chacrahealing en stoelmassage, holistic pulsing en helende kleuren. “Als burgers van het materialisme zijn wij westerlingen geïndoctrineerd om alleen die kennis te aanvaarden die via zintuigelijke weg is verworven”, las ik in de gespecialiseerde bladen. “Dat het zo ver kon komen, is voor een groot stuk te wijten aan massale aardappelconsumptie. Willen we ons nog enigszins kunnen inleven in het spirituele of een hoger bewustzijn ontwikkelen, dan moeten we het gebruik van aardappelen drastisch terugschroeven.”

Het leek niet bedoeld om op de lachspieren te werken.

Soms loop ik een kerk binnen, altijd verlaten want de mensen zijn de kerken uitgevlucht, de wierook in de vaten lijkt vervangen door tabun of mosterdgas. Ik lees dan de verzuchtingen die verdwaalde bezoekers hebben opgetekend in de daartoe klaargelegde foliant.

“Sorry pastoor”, schrijven twee tieners die samen in het biechthokje zaten “op zoek naar nieuwe ervaringen”.

“Ik vraag geld aan de heer. Dan kunnen we samen eentje zetten.”

“Alles werd mij ontnomen door een slecht persoon die connecties heeft met een satanistische sekte. Mijn kind, mijn kleren, mijn goederen en nu mijn inkomen. Ik kan geen weg meer uit.”

Er is woede over pedofiele praktijken. Er zijn klaagzangen en smeekbeden. Er zijn woorden van platvloersheid en haat. Er zijn getuigenissen van verzengende liefde en onuitroeibare hoop.

Er is de jongeman die na zijn examens toevallig kwam binnengelopen. Hij schrijft dat hij voor het eerst alleen is in een kerk. “I feel a bit strange, being a Muslim, probably because of culture and the difference in the way of pray.But I love the atmosphere. This silence, this odor gives me the feeling of God and all the prophets and saints. I feel the peace. Then I realise that all the religions give the same feelings in the end. I don’t know if it’s strange to write this but I just wanted.”

Soms bekruipt mij de lust om gesprekken te voeren met mijn buurman die studeert voor imam, in een wellicht tot mislukking gedoemde poging om de aantrekkelijkheid van Allah voor mijzelf te ontraadselen. Ik zal van de gelegenheid gebruik. maken om hem te vragen hoe dat precies zit, met de rivieren van melk en rivieren van gezuiverde honing – en natuurlijk ook met die omstreden 72 maagden, gezellinnen met sprekende grote ogen, die volgens anderen sappige druiven of geslachtsloze wezens van uitzonderlijke puurheid zijn.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders