Gisteren zag ik in Terzake plots kinderen over een dak klauteren. Ze droegen een boekentas op de rug, klommen ladders op en af, liepen over smalle planken tussen twee huizen, hoog boven nauwe steegjes. Op die manier gingen de Palestijnse kinderen voor dag en dauw naar school. Eigenlijk hoorden ze thuis te blijven, want er heerst een uitgaansverbod in Hebron. Voor Palestijnen althans. Een Israëlische soldaat, die een beetje voor de lol in de straat stond te schieten met zijn geweer, verklaarde aan een reporter en een onafhankelijke waarneemster waarom die kinderen van zijn regering niet naar school mochten. “Want als ze naar school gaan, worden ze tot terroristen gekweekt, en dan kunnen joodse kinderen niet meer op straat spelen in Hebron.” Dat zei hij toch. Het was een zeer jonge jongen, een melkmuil nog. Een oud schoolhoofd weerlegde met een triest gezicht dat hij probeert om die kinderen bij te brengen dat het moet mogelijk zijn om samen te leven. Dat hij daarom zijn school openhoudt. Omdat elk kind, waar ook ter wereld, recht heeft op onderwijs. De soldaat en zijn oversten hadden daar geen oren naar. Ik denk ook niet dat die kinderen dat nog geloven.

Op de beelden uit Irak zie je Amerikaanse soldaten die het ministerie voor Olie bewaken, havens weer schoonvegen en de luchthaven bezetten. Tegelijkertijd worden onder hun ogen millennia oude relieken van de menselijke beschaving vernietigd in het archeologisch museum, de nationale bibliotheek platgebrand, ziekenhuizen en scholen leeggeroofd. Want mensen hebben honger en zo veel andere frustraties en behoeften. Mensen zijn uitzinnig boos om wat hen werd aangedaan door onderdrukkers en door bevrijders. De bevrijders brachten immers tot nu toe geen brood mee, alleen maar kogels. Volgens meneer Rumsfeld hoort dat soort gedrag bij mensen die nu ‘bevrijd’ zijn. Het is volgens hem trouwens ook altijd weer dezelfde vaas die ze telkens weer uit datzelfde museum dragen. Comical Donald, familie van Comical Ali.

In dat deel van de wereld, rond de Arabische golf, zijn er landen waar het oudste gebouw uit 1970 dateert. Waar mensen recht uit de woestijn in een cleane airconditioned wereld zijn gekatapulteerd. In die landen zijn mensen misschien makkelijker manipuleerbaar, met wat men oppervlakkig ‘westerse waarden’ noemt : auto’s, shoppingmalls met designerkleren, waanzinnige hotels…

Maar er zijn andere landen. Irak, bijvoorbeeld, waar in weerwil van brutale dictaturen die mensen hebben afgestompt en opstandig gemaakt, de oude beschaving diep in de harten zit. Ja, Donald Rumsfeld, ze hebben daar meer dan één antieke vaas. Ze hebben daar een veel oudere geschiedenis dan in Queens, NY, waar de Amerikaanse defensieminister vandaan komt.

Het lijkt of men niks liever wil dan alles wegvagen in Irak, samen met de fallische standbeelden van Saddam Hoessein. Alsof de bevrijders alles wat in vlammen opgaat of aan gruzelementen wordt geslagen van nul en generlei waarde achten. Zoals een Britse krant het schreef : dit is voor Irak het jaar nul.

Hoe weinig respect heeft men voor zijn tegenstander – hoe vilein en meedogenloos zijn regime ook was – wanneer men hem reduceert tot schoppenboer of joker in een kaartspel ?

Men toont dan zijn zogenaamd mededogen voor het volk dat men bevrijd heeft door één enkel jongetje dat zijn beide armen kwijtraakte in een bombardement uit de massa te lichten en hem via de media alle hulp van de wereld te beloven. Zo’n jongetje raakt de harten van de mensen in het westerse thuisland. Maar hoeveel van die beschadigde jongetjes, meisjes, vrouwen en mannen leven weg van de welwillende camera’s in Irak ?

Hoe lang zal het duren voor hij en zijn vriendjes weer veilig naar school kunnen. En wat zullen intussen hun neefjes, die over de daken naar hun clandestien opengehouden school in Hebron moeten, vertellen ? Hoe ziet hun toekomst eruit na dit jaar nul ?

TESSA VERMEIREN