Ja, ze heeft gegild en gehuild, toen hij haar vertelde dat hij wél onbetamelijke dingen gedaan had met Monica Lewinsky. En tijdens de vakantie daarna op Martha’s Vineyard hebben ze haast geen woord met elkaar gesproken. Maar om dat te weten, hoefde u niet te wachten op Mijn verhaal (uitg. Van Halewyck), de turf van bijna 600 pagina’s van Hillary Rodham Clinton die wereldwijd op dezelfde dag verscheen en die haar 8 miljoen dollar voorschot opleverde van haar Amerikaanse uitgever Simon and Schuster. Associated Press had die sappige details al een week van tevoren gelekt.

Als u verwacht dat ze de bewering van de geduchte biografe Gaile Sheehy zou bevestigen, dat tijdens de eerste verkiezingscampagne van Bill Clinton (in 1992) negentien vrouwen die beweren iets met hem gehad te hebben, onder druk werden gezet om dat te ontkennen, dan komt u ook bedrogen uit.

Mevrouw Clinton onthult alleen de feiten die iedereen al kent en hoedt er zich voor om haar echtgenoot door het slijk te halen. Ze besloot haar huwelijk in stand te houden, omwille van een gedeeld verleden, de politieke kwaliteiten van haar man en omdat zij hem nog altijd zag als haar beste vriend, ook al had hij haar dan publiekelijk vernederd. Maar allicht ook omdat ze haar eigen politieke toekomst niet wilde hypothekeren. Ze was immers toen al een vrouw met een plan.

Uit dit verhaal komt ze als the righteous woman. Degene die zeker zo intelligent is als haar man, maar hem voluit laat gaan als ze jong is, aanvankelijk haar eigen carrière opoffert om hem te steunen in zijn politieke ambities. Vervolgens wordt Hillary de first lady die niet aan de kant gaat staan. Ze houdt zich onder andere actief bezig met de hervorming van de gezondheidszorg, wat haar niet in dank wordt afgenomen. En als we haar mogen geloven heeft ze zelfs een hand gehad in de benoeming van Madeleine Albright tot minister van Buitenlandse Zaken. Nu is ze senator voor New York en er wordt geschreven dat dit boek haar eerste aanzet zou zijn tot de presidentscampagne voor 2008. Maar dat geloven Amerikanen niet echt op dit moment. Want slechts een verwaarloosbare minderheid, in dat toch wel conservatieve land, wil in deze ‘oorlogstijden’ een vrouw als president nog maar in overweging nemen.

Waarvan gaan veel, vooral vrouwelijke, critici nu over de nek ? Ze geloven niet dat Hillary, de gehaaide advocate en het politiek beest, ook werkelijk die zorgzame moeder is van Chelsea, of de liefhebbende dochter en schoondochter. Hillary besefte al vroeg dat ze dergelijk imagoprobleem had. Allemaal window dressing, schrijven ze. Een bitch moet dus een bitch blijven, iets anders wordt haar niet toegestaan.

Vertederd worden door de kwetsbaarheid van wijlen Diana Spencer, onder de charme zijn van Vaclav Havel, het zou niet mogen. Enkele zinnen schrijven over het feit dat je nooit meer hoge hakken mag dragen van de dokter, het is godgeklaagd. Inzitten met dat verfoeide kapsel en de rest van je imago, hoe valt dat te rijmen met harde politiek ? ” Why can’t a woman be more like a man ?”zei professor Higgins al tegen Elisa Dolittle.

Nu heeft Hillary Clinton niets van Elisa, integendeel. Een van de mooiste passages vind ik, wanneer ze beschrijft hoe Anna Wintour van Vogue haar voor een covershoot door een kapper en een visagist laat mooi maken en een roodfluwelen avondjurk van Oscar de la Renta doet aantrekken. Dat gebeurt precies in de periode waarin Hillary Clinton diep in de huwelijksproblemen zit en er een impeachment-procedure tegen haar man loopt. Een mediavrouw met veel invloed geeft haar een zetje en ze geniet ervan. “Het gaf me een heerlijk gevoel er zo goed uit te zien, terwijl ik me zo slecht had gevoeld”, schrijft ze. Een intelligente presidentsvrouw, een actieve politica is ook maar een mens. En een strijdende feministe kan gerust synoniem zijn met een frivole vrouw.

TESSA VERMEIREN