David was haar opgevallen omdat hij net dat ietsje meer uitstraling had dan zijn leeftijdgenoten. Ze werden een koppel „als een kabbelend beekje”. Tot ze vermoedde dat hij iemand anders had.

Mijn ouders waren warme, lieve mensen en in het dorp waar we woonden, gebeurde nooit iets wat het vermelden waard was. Maar ik heb er wel een leuke jeugd gehad. Enkele maanden nadat ik de lagere school had afgewerkt, stapte ik de middelbare meisjesschool van het naburige dorp binnen. In die tijd was het nog heel gewoon dat jongens en meisjes aparte scholen hadden. Ik vond het een fijne omgeving en heb goede herinneringen aan de vele persoonlijkheden die zich in dat vrouwenbastion ontwikkelden.

De afwezigheid van mannelijke leeftijdsgenoten maakte de nieuwsgierigheid naar hen des te groter. Uitgaan was als zestienjarige niet vanzelfsprekend, en elke kans die we hadden om onze eerste puberale stappen in de buitenwereld te zetten, grepen we gretig aan. In het jeugdhuis leerde ik na een aantal jaar David kennen. Nieuwsgierig sprak ik hem aan, nadat ik hem weken van op een afstand met zijn vrienden in de buurt van de toog had zien hangen. Niet dat hij zo’n drinker was, maar ze leken zich wel kostelijk te amuseren.

Hij was een knappe jongen, en het viel me op dat hij goed gekleed was. Hij had net dat ietsje meer uitstraling dan zijn leeftijdgenoten. Het fascineerde me hoe hij met een joviale flair op zijn gemak leek. Hij gaf me weken later mijn eerste kus, we werden een koppel en zijn het gebleven. Ik ben getrouwd met mijn eerste liefde.

Zelf ben ik veeleer een rustig type. Het beviel me ook dat David ingetogen, zonder exuberante emoties, in onze relatie stond. We waren verliefd en tevreden met elkaar. Toen hij me ten huwelijk vroeg, vond ik het niet meer dan logisch dat wij samen verder zouden gaan. Sommige koppels gaan voor een oceaan vol stormen, wij waren een kabbelend beekje en we vonden dat prima. Er waren momenten dat ik wat wind en golven miste, bijvoorbeeld in ons seksleven, dat niet bijzonder spannend was. Maar het weerhield me er niet van om oprecht van David te houden. We deelden een liefde voor een gezonde biologische keuken en we zetten zijn koksdiploma en mijn economiediploma om in een gezellige horecazaak die succesvol groeide tot een gereputeerd macrobiotisch restaurant. Vijf jaar na de opening kregen we de eerste van drie gezonde, guitige kinderen. Marie, Griet en Jorg.

BETRAPT

Na de geboorte van Jorg begon er heel langzaam een en ander te veranderen. David verviel in een meer gelaten houding, alsof er een taak was afgerond. Hij was een liefdevolle vader, maar als echtgenoot zakte zijn interesse weg. Ik vermoedde een milde midlifecrisis.

Ik ben realistisch genoeg om in te zien dat zulke dingen bij veertigers voorkomen en viel hem er niet mee lastig. Hij zorgde goed voor ons en we konden op hem rekenen. Maar steeds meer trok hij zich terug, onze gesprekken bleven hangen, en in bed werd hij steeds afstandelijker. Er gingen maanden voorbij, bijna een jaar, voor ik echt ongerust werd. David verborg iets voor me en ik kon er niet meer naast kijken : hij had waarschijnlijk iemand anders ontmoet.

In eerste instantie ontkende hij dat en weigerde elk gesprek dat hem naar eigen zeggen oncomfortabel maakte en dat volgens hem totaal overbodig was. Op een vrijdagmiddag, de kinderen waren op school, maakte ik de post open en zat aan mijn bureau om de administratie van die week in orde te maken. Het restaurant was gesloten en we moesten pas tegen de avondshift weer aan de slag. Ik genoot van de uren dat ik het huis voor mij alleen had en ik tijd vond voor de dingen die al heel de week lagen te wachten. Toen ik de maandelijkse afrekening van de betaalkaart in handen kreeg, voelde ik de grond onder mij wegzakken. Er stonden uitgaven op die ik onmogelijk kon plaatsen. Etentjes, een rekening van een bar die ik niet kende, zelfs een vliegtuigticket naar Stockholm met overnachting in een hotel. David had overduidelijk gelogen, en hij nam zelfs niet meer de moeite om dat nog langer te verbergen, gezien de nonchalance waarmee de rekening bij mij terechtkwam. Die avond confronteerde ik hem met wat ik die middag gezien had : hij had wél iemand anders.

Hij antwoordde niet, begon te huilen als een kind in paniek. Onvoorbereid op een dergelijke reactie ging ik bij hem zitten tot hij kalmeerde en weer zijn woorden vond. Het kwam er in één keer uit. Hij had iemand anders en het was een man.

PERPLEX EN GESCHOKT

Dat laatste weerhield me ervan om hem terstond buiten te zetten. Hier had ik in nooit rekening mee gehouden. Meer dan een uur zat ik perplex en geschokt aan mijn stoel genageld. David praatte tegen mij, maar met de beste wil van de wereld zou ik niet kunnen zeggen wat hij toen zei. Na de apathie begonnen de talloze details die ik gedurende jaren onbewust had opgeslagen in een stoet door mijn hoofd te marcheren, en bevestigden wat David me nu probeerde uit te leggen. Hij was homo. Hij wist het eerst zelf niet, later durfde hij het niet bekennen. De schaamte was een muur waar hij niet overheen kon, bovendien waren de kinderen en ikzelf de zin van zijn leven. Maar zijn flair, zijn vrienden, het kabbelend beekje zonder golven, ons weinig geïnspireerde seksleven, zijn creativiteit en perfectie in de keuken, dat alles klopte plots allemaal met mijn eerste intuïtieve gevoelens die ik voor mijn eigen geluk en gemak verdrongen had.

De dagen en weken die volgden, heb ik enkel gehuild. Bij mijn ouders en vrienden kon ik mijn verhaal kwijt en vond ik begrip. Daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor. Omdat niemand David veroordeelde, dacht ik constructief na over hoe ik met hem kon omgaan en hoe ik zijn verhaal kon plaatsen. Het is anders als je man je bedriegt met een man, als er geen andere vrouw in het spel is. We konden er tenminste over praten, hij toonde zich ook zeer bereid, was opgelucht dat hij kon rechtzetten wat al jaren scheefgegroeid was. En ik kon mezelf de vragen over mijn rol in het verhaal besparen. Het was een pijnlijk confronterend proces. Het leven had me tot dan toe bespaard van dergelijke verwarring.

GEHECHT AAN HET NEST

Na de schok en de eerste pijn kwamen de moeilijkste momenten. Samenleven, op de een of andere manier, zat er niet meer in. We wilden het eerst proberen, om ons gezin in stand te houden tot de kinderen het huis uit waren. Maar zowel voor hem als voor mij zou het te veel vragen oproepen en nieuwe gewoontes meebrengen. Daarnaast moesten we de kinderen vertellen dat we uit elkaar gingen en vooral waarom. We hebben dat dagen achtereen doorgepraat en voorgelegd aan een therapeut. Onze gezamenlijke aanpak met respect voor elkaar heeft er volgens mij voor gezorgd dat de schok voor de kinderen niet al te hevig was.

Ze zien hun vader er niet minder graag om, en kiezen niet radicaal voor hem noch voor mij. Wel verkozen ze om een vaste plek te hebben bij een van ons beiden. Ze waren gehecht aan het nest dat we ze al die jaren geboden hadden en wilden daarop niet inboeten door te pendelen tussen ons beiden.

Omwille van privacy worden namen soms veranderd in deze rubriek.

DOOR TINE MAENHOUT

„Hij was een liefdevolle vader, maar als echtgenoot zakte zijn interesse weg”