Geen garage, geen open haard, weinig bergruimte en een Spartaanse inrichting: geen luxepaleis dus, maar wel een tempel van licht in een prachtig landschap.

Zoals eskimo’s tientallen verschillende termen gebruiken voor sneeuw, onderscheiden de bewoners van dit pand diverse soorten licht die de blanke wanden van hun huis doen opleven. Vooral fascinerend zijn de gedaanteveranderingen van het podium waarop de woning staat. Geraakt door licht, vertoont deze metershoge sokkel aan de straatkant een ruwe huid, omdat het pleisterwerk lichtjes oneffen is. ’s Morgens wordt de majestueuze toegangstrap helemaal bestraald, terwijl de woning zelf in de schaduw blijft. Een plechtig ogenblik, omdat je de indruk krijgt een soort heiligdom te betreden. Met deze constructie wendde architect Henk De Beenhouwer een effect aan uit een aloude trukendoos: in de oudheid gebruikten bouwmeesters trappen en sokkels om belangrijke gebouwen aan de buitenwereld te onttrekken. De akropolis van Athene is daar een mooi voorbeeld van. Ook hier scheiden de muur en de trap het huis van de straat. Naarmate je de treden bestijgt, krijg je de woning en haar omgeving beter te zien. Dat voelt bijna aan als een openbaring.

Het huis is prachtig gelegen op een flank van de Middelberg in Rotselaar. “Met een niveauverschil van twaalf meter tussen de straat en het hoogste punt van het bouwperceel was dat geen makkelijke plaats om te bouwen. Het terrein was moeilijk toegankelijk”, legt de architect uit. “Een van de gevolgen daarvan is dat er geen garage werd gebouwd. Er was wel een plaats voorzien, maar buiten de bouwlijn, en daarvoor kregen we geen toelating van de gemeente.” De bouwheer vond dat geen probleem en is tevreden met een bescheiden parkeerplaats voor de muur. Hij verkiest immers mooie architectuur boven luxe en comfort. Er is ook weinig bergruimte, en de keuken en de badkamer zijn erg sober, om niet te zeggen Spartaans afgewerkt.

Het bouwperceel biedt een prachtig uitzicht op de vallei maar is, met de zuidkant achteraan, niet ideaal georiënteerd. Om optimaal te genieten van de zuiderzon plaatste Henk De Beenhouwer de woning schuin, alleen de sokkel ligt evenwijdig met de straat.

Dat bouwheer en bouwmeester een grote bewondering koesteren voor de moderne architectuur van de jaren ’20, merk je aan het kubistische silhouet van de woning. Het strakke lijnenspel van vensters, luifels en muren verwijst naar Le Corbusier, Rietveld en het neomodernisme van Richard Meier. Ook de wijze waarop de twee grote bouwvolumes uit elkaar schuiven, is geïnspireerd op het klassieke constructivisme. Beide onderdelen worden van elkaar gescheiden door een enorme grijze plaat waaraan binnen de gehele circulatie ophangt: de trappen, de gang en de passerelles. Dit onderdeel wordt extra verlicht met glas in het plafond en veel vensters. Daardoor krijgt wie voor de deur staat de kans om dwars door de woning te kijken.

Zoals bij veel constructivistische woningen is de circulatie het sierstuk van het interieur. De uiterst eenvoudige trap met witte metalen treden die slechts aan een zijde vastzitten in de muur, tekent zich mooi af tegen de donkergrijze wand. De trap zit verscholen achter een hoog scherm van opaalglas. Ook voor de leuning van de passerelle gebruikte De Beenhouwer stalen platen, waardoor het geheel is uitgegroeid tot een prachtige compositie van vlakken. De eethoek zit onder de mezzanine die ook als bureau dienst doet. Naast de zithoek vinden we een voorkamer, afgescheiden met een schuifwand. Momenteel is dat nog de speelkamer van de kinderen, maar die kan later dienst doen als ontvangstruimte voor gasten.

Om de dominerende rol van de architectuur tot zijn recht te laten komen, kreeg het interieur een minimale decoratie. Hiervoor werd een beroep gedaan op interieurarchitect Rik Hendrickx. In de meer dan vijf meter hoge woonhal gaat alle aandacht naar het uitzicht. Hier heeft de sokkel een bijkomende functie: door dit podium kijk je over de villa’s van de buren naar de vallei die aan je voeten ligt.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde