Ze speelde Helena in ‘Troy’, werd hoogstpersoonlijk door Tarantino gewurgd in ‘Inglourious Basterds’ en schopte het tot gezicht van L’Oréal : niet slecht voor een meisje uit een Duits boerengat. Een portret van Diane Kruger (34), de meest vastberaden vrouw van Tinseltown. “Ik mis een zekere klasse in Hollywood.”

Cannes, Hotel Martinez, penthousesuite met uitzicht op La Croisette – de duurste kamer van het duurste hotel van Cannes. Als we de deur binnenstappen, botsen we op een schaars geklede Milla Jovovich, ook al een gezicht van L’Oréal, die zich neergevlijd heeft op de tafel recht voor ons, poserend voor een stuk of tien fotografen. We mompelen een verontschuldigende excusez-moi en stappen tussen de lenzen en Jovovich door. We zijn hier niet voor ‘ demoiselle Jovovich, wel voor Diane Kruger, het nieuwe gezicht van het cosmeticamerk. U kent haar als Bridget van Hammersmark in Tarantino’s InglouriousBasterds, mevrouw Nobody in Jaco Van Dormaels Mr. Nobody of de bevallige Helena uit Troy – het gezicht dat duizend schepen kon doen uitvaren, om Homerus te citeren. Of toch op zijn minst 855.

En dat is geen willekeurig getal. Toen regisseur Wolfgang Petersen zich een weg moest banen doorheen de drieduizend vrouwen die zich kandidaat hadden gesteld voor de rol van Helena in Troy, had hij samen met het castingteam een quotatiesysteem bedacht. Elke vrouw die de revue passeerde, kreeg een score opgeplakt van het aantal schepen dat ze zou kunnen lanceren. “Wat denk je van die laatste ? 340 schepen misschien ?” Hoeveel schepen Kruger precies zou kunnen laten uitvaren, wou Petersen niet prijsgeven. Wel dat ze het beter had gedaan dan een andere grote kanshebber, die er 855 scoorde.

Wellicht een score boven de 900, is onze eerste gedachte wanneer we tegenover haar plaatsnemen voor het interview. Er is iets speciaal met Kruger. Ze heeft een naturel, open gezicht, de steelse girl next door-look van Kirsten Dunst, maar ook de gedistingeerde jukbeenderen en mysterieuze blik van een glamourdiva – de looks van Marlene Dietrich zijn niet ver weg. Een unieke combinatie, al waren wij nog het meest gecharmeerd door haar rechterhoektand, die een beetje uitsteekt. Zelden zoveel karakter in één hoektand gezien.

Afstompend bestaan

“Is dat niet de definitie van een actrice ? Dat je verschillende gedaanten kunt combineren ?” zegt ze, als we haar ambigue uitstraling ter sprake brengen. “Nu, ik ben wel geflatteerd dat je Marlene Dietrich noemt. De actrices waar ik zelf van hou, zijn actrices die niet alleen op hun look teerden, maar ook een waas van klasse rond zich hadden. Actrices van vroeger vooral. Neem nu Grace Kelly : die zag er altijd ongelooflijk glamoureus uit, maar je kon aan haar ogen zien dat er zich meer afspeelde in haar hoofd. Ik heb het gevoel dat dat dezer dagen ontbreekt in Hollywood – dat mysterie. Ik hoop dat mensen me zien als iemand met een zekere… ( wikthaar woorden) klasse. Weet je, ik wil geen actrice zijn waarvan foto’s circuleren van hoe ze zonder ondergoed een club buitenstapt.”

Mysterie hangt er genoeg rond Diane Kruger, vooral dan rond haar jeugd. Ze groeide op als Diane ( spreek uit : Die-An) Heidkrüger in het Duitse boerengat Algermissen, ten zuiden van Hannover, maar veel meer is er niet geweten over haar afkomst. Haar vader, die de filmprojector bediende, had een alcoholprobleem, liet ze ooit vallen in een zeldzame keer dat ze onomfloerst op het onderwerp inging. Over haar moeder is nog minder geweten, met haar broer Stefan heeft ze jarenlang een moeilijke verhouding gehad na de scheiding van hun ouders. Is wél geweten : haar hele jeugd in Duitsland staat in het teken van ontsnappen uit Algermissen. “Ik zat in die periode met zoveel gemengde gevoelens en angsten : ik moest gewoon weg uit Duitsland. Ginder blijven en studeren, dat zag ik niet zitten.”

Van haar tweede tot haar dertiende probeerde ze het als balletdanseres, waarvoor ze in Londen aan de prestigieuze Royal Ballet les kreeg, tot een knieblessure een einde aan haar prille carrière maakte – “Niet zo slecht, achteraf bekeken, want ik had het talent niet”. Vanaf haar vijftiende als topmodel voor Elite, waarvoor ze de wereld rondreisde van New York tot Parijs. “Een eenzijdig en afstompend bestaan”, noemt ze die tweede carrière. “Als ik er nu op terugkijk, lijkt het streven naar een onmogelijke perfectie zelfs volkomen ridicuul. Ik wil niet iemand proberen te zijn die niet bestaat.”

Op aanraden van regisseur Luc Besson ging ze in Parijs wonen, hield het modellenwerk voor bekeken en stortte zich op het acteren. Met de hulp van haar toenmalige man en huidige ex Guillaume Canet, de Franse ster van The Beach, kreeg ze haar eerste rolletje te pakken in Mon Idole. Om vervolgens meteen een blitzstart te nemen met haar rol in Troy, aan de zijde van Orlando Bloom. Voor de meeste Europese actrices is een doorbraak in Hollywood een kwestie van jarenlang netwerken en audities doen, Kruger had niet eens een Hollywoodagent toen ze de rol van Helena mocht spelen – het was haar Franse agent die de castingtape opstuurde.

Op de mediastorm die volgde op de release van de film in 2004 was ze dan ook niet voorbereid. “Het was spannend, maar tegelijk overweldigend : ik voelde me nog helemaal niet klaar om me actrice te noemen. Ik was nauwelijks begonnen, wist ik veel wat ik aan het doen was ?”

Van de weeromstuit richtte ze zich na Troy op kleine rollen in kleine films – haast alsof ze het vak achteraf alsnog wou leren door de omgekeerde weg af te leggen. Ze liet de romcoms en goedkope horrorfilms die haar aangeboden werden voor wat ze waren en koos voor Europese films als Joyeux Noel of kleine producties als Copying Beethoven, “films die niemand gezien heeft”. Slechts twee keer waagde ze zich aan een blockbuster : National Treasure I en II, aan de zijde van Nicholas Cage. “Ik kan toch niet alleen donkere, intieme films blijven maken ? Dan verveel ik me dood. Maar uitsluitend blockbusters is ook geen optie. Het is net de afwisseling die me aanstaat.”

Ze vertelt dat dát de grote stap is die ze met Troy heeft kunnen zetten. Voor haar rol als Helena werd ze gekozen, daarna kon zij zelf haar projecten uitkiezen. “Dat is de grootste luxe die je als actrice kan hebben : dat je kunt kiezen. Niet dat ik eender welke rol kan krijgen, maar ik ben wel blij dat meer en meer regisseurs geïnteresseerd zijn om mij te casten.” Wat haar criteria zijn ? “Het is een cliché voor een actrice, maar ik hou van complexe personages. Zeker nu ik mezelf beter ken en weet hoe verknipt ik eigenlijk ben, is dat wat ik het liefst speel. Het soort rollen waar je eigenlijk bang van bent omdat je ze nog nooit gespeeld hebt. En het liefst rollen die ver van me afstaan.”

Kruger maakt ook de juiste keuzes. Meer nog dan haar looks is dat de reden waarom ze op haar 34 nog steeds een rijzende ster is. Ze laat zich niet vangen voor het makkelijke geld, opgejaagd door het idee dat haar houdbaarheidsdatum in Hollywood beperkt is, maar kiest keer op keer voor interessante rollen. Rollen zoals die van Anna in het veelgelaagde Mr. Nobody – “Ik begrijp het verhaal van de film wel. ( stilte) Denk ik.” – van onze landgenoot Jaco Van Dormael. Of die van Bridget von Hammersmark, de actrice en dubbelspionne uit Quentin Tarantino’s historisch weinig correcte oorlogsepos Inglourious Basterds, de meest “opwindende en spannende rol” die ze al speelde. Ze was niet de enige die dat vond : Tarantino zelf hield zoveel van het personage en Krugers invulling dat hij er op stond haar hoogstpersoonlijk te wurgen in de sterfscène – het zijn zijn handen die je rond haar nek ziet.

Tot dan had ze altijd neen gezegd als haar weer eens een oorlogsfilm werd aangeboden – iets dat volgens haar wekelijks gebeurt als je Duits spreekt. Kruger had schrik vastgepind te worden op haar afkomst. Pas als von Hammersmark wou ze voor het eerst acteren in haar moedertaal. Niet alleen omdat het een film van Tarantino was, maar ook omdat ze zo een glamourdiva van weleer kon vertolken. “Zoals ik zei : niemand wist in die tijd iets over de actrices en hun persoonlijkheid. Dat blijft me fascineren.” Ze baseerde haar personage op Hildegarde Knef, een actrice die in de jaren veertig wereldberoemd was in Duitsland, maar nadien niet ontsnapte aan de vergetelheid.

Mary Poppins

“Ik droom van een carrière als die van Meryl Streep”, zegt ze, als we naar haar iconen vragen. En het blijft niet bij dromen. Met dezelfde vastberadenheid waarmee ze als kind weg wilde uit Duitsland, probeert ze nu de filmwereld te veroveren. Ze werkt hard – haar huwelijk met Canet liep op de klippen omdat ze elkaar soms maanden niet zagen tijdens haar draaiperiodes. Sinds enkele jaren is ze samen met Joshua Jackson, bekend van Dawson’s Creek, maar haar carrière komt nog altijd eerst. “Zonder die vastberadenheid kun je niet doen wat ik nu doe. Ik ben ambitieus, ja. En ik heb geen probleem om dat toe te geven”, zegt ze. “Pas op : er zijn twee soorten ambitie. Ik voel niet de drang om zoveel geld te verdienen dat ik een jacht kan kopen en tien huizen. Mijn ambitie is om elke emotie te leven die ik kan voelen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben bang om genoeg te hebben met een leven dat zijn gangetje gaat in alle stilte. Ik wil het leven niet aan me laten voorbijgaan. Ik wil het leven.”

Heeft ze dan een concreet doel ? “85 worden, op mijn sterfbed liggen en eruitgaan met een glimlach.”

Terwijl we opstaan, vragen we hoe “Superkalifragilisticexpealidocious” in het Duits klinkt. Haar ogen lichten op. “Superkalifragilisticexpealigetisch,” zegt ze zonder nadenken, met Duitse tongval, “vanwaar die vraag ?” We zeggen dat we gelezen hadden dat dat haar eerste filmherinnering was. “Mary Poppins was meer dan mijn eerste filmherinnering : het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Het is een van de meest levendige herinneringen uit mijn kindertijd. Mary Poppins was het eerste personage dat me deed dromen. Zonder haar zat ik nu nog in een boerengat in Duitsland.”

‘Pieds nus sur les limaces’, Diane Krugers jongste film, komt in december uit in ons land.

Door geert zagers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content