“Religie heeft iets sensueels,”zegt hij. “Madonna en de Heilige Maagd Maria zijn mijn muzen.” ‘Hij’ is de ‘G’ in Dolce & Gabbana, het Italiaanse modelabel dat staat voor Siciliaanse zwarte weduwen en sexy gogogirls, kruistekens en korsetten.

Productie Olivier Rizzo / Foto Yves Small / Haar en make-up Peter Philips met KMS & Mac / Model Elis

Tegen de gewoonte in wordt besloten dat het interview doorgaat, maar dan alleen met Stefano. Plaats van afspraak is de hoofdzetel van Dolce & Gabbana, niet bepaald een conventionele kantoorruimte. Grote kamers met hoge plafonds, aan de muren hangen luipaardmotieven en middeleeuwse schilderijen met engelen en heiligen, daarnaast een pluche rode divan en een tafel met daarop Maria-beeldjes en kerkkandelaars. Stefano Gabbana – gekleed in een afgewassen jeans en zwarte rolkraagtrui – voelt zich hier duidelijk thuis. Ontspannen neemt hij naast me plaats op de sofa met zebraprint.

De Dolce & Gabbana-collecties zijn vaak geïnspireerd op een film. Eerst is er een verhaal, daarna worden de personages gekleed. Was dat dit seizoen ook het geval?

Stefano Gabbana: Neen, de laatste collectie is anders. Je kan het bekijken als een compilatie van alles wat we de afgelopen tien jaar gedaan hebben. In het begin was het neorealisme onze inspiratiebron. Dat resulteerde in een ‘zwarte’ periode. Daarna kwamen de regenboogkleuren. In de show hebben we die chronologie gerespecteerd. Met in de finale een explosie van kleuren. Er is één constante: het zuiden van Italië.

Toen Domenico in Milaan arriveerde, wou hij zo snel mogelijk zijn zuidelijke roots negeren. U hebt hem overtuigd dat niet te doen. Waarom?

Iemand die heel zijn leven is ondergedompeld in een bepaalde cultuur, ziet er vaak de schoonheid niet van. Dan heb je een buitenstaander nodig om opnieuw je ogen te openen. Ik werd verliefd op Zuid-Italië tijdens mijn eerste vakantie als student. Niet zozeer vanuit modestandpunt – ik studeerde grafisch design en vermoedde nog niet dat mode mijn roeping zou worden – wel door de sfeer van oude, aristocratische families, het oriëntaalse en barokke. Zoals in films van Visconti.

Vooral jullie eerste collecties waren duidelijk geïnspireerd door de zwarte weduwen van Sicilië, veeleer ingetogen. Later werd het modebeeld steeds sensueler. Hoe evolueerde dat?

Eigenlijk hebben we drie periodes doorlopen. Het begon met het neorealisme als inspiratiebron. Het innerlijke stond centraal. Anna Magnani was ons idool. In een tweede fase kwam wat binnenin zat naar buiten. In die periode werden we vooral geïnspireerd door Sophia Loren. Daarna kwam Madonna.( De fascinatie is wederzijds. Voor haar Girlie Show-tour deed Madonna een beroep op D&G en sindsdien wordt de superster regelmatig gezien in een van hun creaties, PB)

Uitdagend en religieus tegelijkertijd. Jullie begonnen te experimenteren met kerkelijke symbolen. Kruistekens en de Heilige Maagd Maria. Was dat niet in strijd met uw katholiek geloof?

We hebben lange tijd niet durven te raken aan het religieuze. Maar uiteindelijk zagen we onze ontwerpen als een geschenk aan de Heilige Maagd. Helaas begreep niet iedereen het zo.

Heeft ‘Like a Prayer’ van Madonna de weg vrijgemaakt?

Misschien wel. Maar afgezien van het feit dat ze zich katholiek noemt, weet ik niet hoe ze haar geloof beleeft. En uiteindelijk was Madonna niet de eerste om religieuze symbolen uit hun context te halen. Ik denk dat Gaultier het taboe doorbroken heeft.

Bent u praktiserend katholiek?

Zeker, ik ga elke zondag naar de kerk. Al van kindsbeen af. Maar dat is niet zo bijzonder, het is iets typisch Italiaans.

Hebt u geen problemen met het instituut Kerk?

De paus was niet echt tevreden met onze samenwerking met Madonna.

Raakte zijn kritiek u?

Niet echt. Als je aan geloof raakt, kan je zulke reacties verwachten. Italianen zijn nogal bekrompen op dat vlak.

Betekent dat ook dat u de dogma’s van de Kerk makkelijk naast u neerlegt?

Neen, niet echt. Een tijdlang wilde ik echt graag een kind. Ik heb er zelfs medische tests voor ondergaan. Maar uiteindelijk heb ik afgezien van mijn plannen. Een baby moet de vrucht zijn van liefde tussen een man en een vrouw. Domenico denkt er anders over. Hij zou wel kinderen willen adopteren. Ik niet. Maar mijn veto houdt hem niet tegen. Het feit dat hij nog niet tot adoptie is overgegaan, heeft vooral te maken met tijdgebrek. Hij wordt opgeslorpt door het werk. Maar het blijft een discussiepunt. Als ik ooit beslis een kind te hebben, moet het er een van mezelf zijn.

Vanwaar die kinderwens?

Omdat je op die manier een klein stukje van jezelf geeft aan iemand anders, dat vervolgens groeit. Je leeft verder in dat nieuwe mensje.

Dit modeseizoen wordt gedomineerd door een explosie van optimisme. Erg D&G.

Ons optimisme is gewoon een vorm van leven. We proberen altijd positief te zijn. Zelfs als we triest zijn, proberen we positief te reageren. Mode moet mensen troost bieden, iets moois geven.

Was de grungeperiode dan niet moeilijk voor jullie?

Neen, want je kan zelfs iets triests transformeren in iets glamoureus.

We staan aan het begin van een nieuw millennium. De laatste seizoenen stonden in het teken van de herinterpretatie van het verleden. Denkt u dat dit seizoen eindelijk een nieuw begin inluidt?

Je kan het verleden nooit uitwissen. Maar het is waar dat ontwerpers vanuit een nieuw standpunt werken. Voor ons is dat althans zo. We willen nog altijd glamour creëren, maar draagbaarder en toegankelijker. We experimenteren vooral met nieuwe materialen en volumes. Om tot iets moois te komen, hoef je niet noodzakelijk te choqueren. Wat niet wil zeggen dat we naar een vorm van minimalisme gaan. Onze laatste collectie was dat allesbehalve. Het is niet omdat dingen er op het eerste gezicht simpel uitzien, dat ze dat ook zijn.

Naast zwart is ook het dierenmotief een constante in jullie collecties. Er zelfs een boek over verschenen: ‘Animal Prints’. Vanwaar die fascinatie?

Ik weet het niet. Er zijn zoveel dingen die ons aanspreken, zonder dat we weten waarom. Misschien komt het door de bontmantel die Brigitte Bardot droeg. Misschien heeft het te maken met de werkkamer van Yves Saint Laurent. De muren waren bekleed met luipaardmotief.

In vorige interviews verklaarden jullie dat het Domenico’s moeder was die jullie inspireerde. Zij droeg enkel zwart, afgewisseld met luipaardprints. Was uw eigen moeder ook een inspiratiebron?

Helemaal niet. Ik herinner me enkel nog roze mantelpakken en in de jaren zeventig de olifantspijpen en de pruiken. Maar op die manier is ze nooit in onze shows opgevoerd. Mijn moeder is heel romantisch en zacht. Dat zal ik van haar wel geërfd hebben. Ik heb altijd een nauwe band met haar gehad. Mijn eerste schooldag was een verschrikking. Ik wou haar niet loslaten. Uiteindelijk heeft ze een stukje stof uit haar jas geknipt, dat ik mee naar school mocht nemen. Op die manier kon ik haar af en toe ruiken. Nu zijn de rollen omgekeerd. Ik heb de navelstreng doorgeknipt, maar voor haar is er niets veranderd. Ze behandelt me nog altijd als een tiener. Maar dat is ook weer typisch Italiaans.

Iets anders typisch Italiaans is het familiebedrijf. Hoe verklaart u dat?

Dat is niet beperkt tot de modewereld. Heel de Italiaanse industrie is gebaseerd op la famiglia. Die banden zijn sterker. Het is makkelijker te werken met iemand van wie je familie bent. Het kan voor- en nadelen hebben. Als je pech hebt, zit je opgescheept met parenti serpenti. Bij ons is dat gelukkig niet het geval. Mijn broer en Domenico’s broer en zus werken bij ons in de firma.

Behalve met uw familie werkt u ook dag in dag uit met uw partner. Kunt u het werk uit uw hoofd zetten als u ’s avonds thuiskomt?

Neen. Nooit! Maar dit is nu eenmaal een job die nooit stopt, elk uur van de dag ben ik ermee bezig. De inspiratie kan op elk moment komen. In de taxi, op restaurant… Domenico kan beter afstand nemen.

Dit jaar zijn jullie twintig jaar samen. En u viert uw veertigste verjaardag. Wordt dat een groot feest?

Zeker! Maar ik weet nog niet exact wat we gaan doen. Misschien wel een etentje met duizend mensen en een circus. Op de Piazza del Duomo. ( lacht)

Wat is het geheim van een lange relatie?

Ik weet het niet. Wederzijds respect, denk ik.

Hebt u problemen met ouder worden?

Ja. De laatste drie, vier maanden word ik wakker met het idee dat mijn veertigste verjaardag nadert. Voorheen heeft leeftijd me nooit beziggehouden. Maar dat is klassiek voor mannen. De meesten hebben een crisis op dertig en veertig. Je realiseert je dat je ouder wordt, maar in je hoofd ben je nog altijd twintig. Het probleem met veertig is het besef dat het hoogtepunt bereikt is en het alleen nog bergaf kan gaan.

Doet u iets om in vorm te blijven?

Ja, ik ben altijd sportief geweest. Ik ga elke ochtend joggen. Lichamelijk voel ik me zeventwintig. Maar gezien mijn leeftijd ben ik wel verplicht gezichtscrèmes te gebruiken.

Zou u ooit plastische chirurgie overwegen?

Nooit! (resoluut en dan, aarzelend) Althans, ik hoop het nooit nodig te hebben.

Zou u ooit uw bedrijf verkopen aan LVMH of Gucci?

We hebben al heel wat voorstellen gekregen en er lang over nagedacht. Met de Gucci-groep hebben we het langst onderhandeld, meer dan een jaar geleden. Maar uiteindelijk hebben we beslist niet te verkopen.

Is die beslissing definitief? Als u verkoopt, hebt u tijd om genieten van het leven.

We hebben te veel geïnvesteerd in dit bedrijf om het te verkopen. Achttien jaar geleden zijn we gestart met quasi niets, twee miljoen lire ( 1000 euro!) om precies te zijn. Het is waar dat we veel geld zouden krijgen voor onze firma, maar fundamenteel verkoop je alleen om financiële redenen. Maar veel geld hebben, interesseert me niet. En ik zou het niet kunnen verdragen dat er iemand mij zegt wat ik moet doen. We zijn erg gesteld op onze vrijheid en onafhankelijkheid. Bij een overnamebod wil men in de eerste plaats ons kopen. De naam, het logo en de fabrieken zijn dan van secundair belang. Als er geen verplichting zou zijn om in het bedrijf te blijven, zouden we het wel overwegen. Maar de kans is groot dat ik dan met iets nieuws zou beginnen.

Maar dan kunt u uw naam niet meer gebruiken.

We verzinnen wel iets anders.

S&D misschien. Stefano & Domenico?

Klinkt goed. Moet ik onthouden.

In tegenstelling tot verkopen en los te laten, doen jullie net het omgekeerde. Jullie proberen opnieuw meer controle te krijgen door licenties terug te kopen.

Het is inderdaad de tegenovergestelde beweging. Het enige wat nu nog uitbesteden, zijn de parfums, zonnebrillen, horloges en D&G. Voorlopig toch.

U hebt ooit gezegd dat een man per definitie een betere modeontwerper is dan een vrouw.

Si, si! E vero! Mannen vormen zich een beeld van vrouwen, ze kunnen afstand nemen van de werkelijkheid. Een vrouw ontwerpt veel meer vanuit zichzelf. Ze is zich meer bewust van de problemen van vrouwen. Mannen worden niet belemmerd door die praktische overwegingen. En als je dan ook nog homo bent, is het nòg beter. (lacht)

Maar er zijn ontwerpers die vrouwen vermannelijken.

Wij doen dat ook. Ik hou wel van androgyne stijlelementen.

Het verschil is dat de modellen op jullie catwalk nooit graatmager zijn. Ze hebben nog wel borsten.

Si, si! Vrouwen zijn mooi omdat ze vrouw zijn!

Wat is het mooiste lichaamsdeel van de vrouw?

De borsten! Het is het symbool van alles waar vrouwen voor staan. Zowel het moederschap als het verleidelijke. Maar dat wil niet zeggen dat je alles moet tonen. De beha speelt een belangrijke rol in onze collecties, het vestigt de aandacht op de borsten, zonder ze te laten zien. Naakt zal je in onze shows nooit zien.

Is naakt onsmakelijk?

Neen, maar als je meteen alles ziet, kan je je verbeelding niet meer gebruiken. Het is niet erotisch. Ontdekken is interessanter dan zien. Alleen prostituées kunnen niet anders: zij moeten hun koopwaar uitstallen. Net als in een catalogus. Zodat de klant kan kiezen. (lacht)

U bent een grote fan van George Michael. Wat is uw favoriete liedje?

Jesus to a child. De muziek, de tekst, de clip. Het is allemaal perfect.

Grappig, het gaat weer over religie.

E vero! Ik ben enorm aangetrokken door alles wat met geloof te maken heeft. Zelfs mijn keuken staat vol met beelden van de Heilige Maagd. Voor mij vertegenwoordigt ze de moeder van ons allen.

Maar er is toch een spanningsveld tussen het sensuele van uw creaties en de religie die u zo fascineert?

Ik vind van niet. Religie heeft iets sensueels. Alle godsdienstige schilderijen hebben iets erotisch. Kijk naar de Sixtijnse kapel. Ze hadden die evengoed de sekstijnse kapel kunnen noemen. (lacht)

Misschien ligt de basis van uw fascinatie wel in uw kindertijd. Ging u naar een katholieke school?

Ja, als kleuter liep ik school bij de nonnen. Korte broek, witte sokken en orthopedische schoenen. Met een witte band om mijn buik en blauwe linten. Ik was net een plastic eend.

Als eerste modemoment kan dat tellen. Maar legt uw geloof u ook geen beperkingen op? Zo erkent de Kerk bijvoorbeeld geen huwelijk tussen homo’s.

Dat is zo. Maar ik heb geen relatie met de Kerk, wel met God. Soms kramen priesters onzin uit. Niet alleen katholieke. Dat geldt voor alle religies.

Religies zitten wel in de lift. Net als sprookjesboeken en tekenfilms. Mensen willen vluchten uit de realiteit. Wat vindt u van die vorm van escapisme?

Prima! Mode is ook een manier om te vluchten. Sinds elf september worden modeontwerpers bekeken als waarzeggers. Het is alsof we een glazen bol hebben. Dat is belachelijk. Als je op straat loopt, vang je gewoon bepaalde signalen op.

Productie Olivier Rizzo / Foto Yves Small / Haar en make-up Peter Philips met KMS & Mac / Model Elis

Productie Olivier Rizzo / Foto Yves Small / Haar en make-up Peter Philips met KMS & Mac / Model Elis