Wat hierboven staat, komt uit een gedicht dat Rutger Kopland schreef in 1975. Ik las het afgelopen weekend opnieuw in een interview met hem in het Volkskrant Magazine. De oude dichter (73) en psychiater, die na een spectaculair ongeval, veroorzaakt door een hartinfarct, van heel ver terug moest komen, citeert precies in dat gesprek een van zijn mooiste zinnen over de liefde. Liefde is het einde van een zachte dag, alleen de rode lucht blijft over, de zon is onder.

De jongste tijd voel ik me als een zijden zakdoek in een lentebries. Hoe omschrijf ik anders dat gevoel van lichtheid en tegelijk rijkdom en overvloed, veroorzaakt door dat geschenk van een onverhoopte grote liefde die me in de schoot werd geworpen ? Een geschenk waar je wel over droomde, maar dat je eigenlijk niet meer durfde te verwachten. Ach ja, wel een paar dates en nieuwe vrienden, die kom je op je soms al wat actievere zoektocht natuurlijk geregeld tegen. Dat vind je dan al heel veel. Op den duur denk je dat je daarmee genoegen moet nemen. Maar iemand die zowel de ochtend, de middag als de avond kleurt, dat is op mijn leeftijd helemaal niet zo vanzelfsprekend om te vinden. Is het dat ooit ?

Ben ik dan een van die oudere vrouwen met een hoog meisjesgehalte waarover beroepskoppelaarster Rika Ponnet het heeft in het artikel van Linda Asselbergs op pagina 42 ? De enigen, volgens deze dame met ervaring, die nog van straat raken. Ik zou het niet weten, natuurlijk is het flatterend dat te geloven. Maar ik zie in mijn omgeving steeds meer vrouwen laat aan een tweede en een derde leven beginnen. Anderen willen of durven dat niet. Vaak leven ze met traumatische herinneringen aan breuken en de bijbehorende hartenpijn. Belangrijk is, denk ik, de angst voor verandering, die legt immers fameuze verkeersdrempels op de weg naar een nieuwe relatie.

Wie, zoals ik, bijvoorbeeld jarenlang in een kleine familiekern heeft geleefd en er plots een hele clan bij krijgt, raakt wel eens buiten adem van alles wat dat meebrengt. Wie, zoals ik, jarenlang in het dagelijkse leven met niemand rekening hoefde te houden, ging en stond waar ze wou, optrok met vrienden en vriendinnen wanneer en zoals het uitkwam, kan zich bijna niet meer voorstellen wat het met een mens doet om alles met iemand te delen. Niet alleen je bed, maar ook je kinderen en kleinkinderen, je keuken, je tuin, je krant, muziek, films, boeken.

Een vriendin van mijn leeftijd, een aantrekkelijke vrouw met heel veel kwaliteiten, zoekt een man. Maar al dat doodgewone, het te alledaagse volgens haar, wil ze niet delen. Dat moet en zal van haar alleen blijven. Ik denk dat ze bang is dat het de romantiek kapotmaakt. Onvermijdelijk bijna trekt ze foute mannen aan. Degenen die dat alledaagse allemaal het liefst met hun wettige echtgenote blijven delen, over wie ze tegen haar natuurlijk zeggen dat ze er al jaren niet meer van houden. Mysterie waarom ze dan getrouwd blijven. Zij, die vriendin van me, krijgt dus wel de brandende liefde, de hoog oplaaiende romantiek, maar niet de zachte dag en zijn niet zo glorieuze einde, om nog eens naar Rutger Kopland te verwijzen. En het blijft niet duren.

Het is een mysterie wat mensen klaarmaakt voor de liefde, laat in het leven, en waarom ze dat vaak niet zijn op het daarvoor biologisch meest geschikte moment, wanneer ze jong zijn. Het is ook vreemd dat mensen tot op hoge leeftijd denken dat liefde altijd moet zijn zoals ze zich dat als puber voorstelden. Liefde heeft soms meer van dat “einde van een zachte dag”. Het is en het blijft een raadsel hoe mensen elkaar vinden, al zijn er nu datingsites en relatiebureaus. Waarom ze bij elkaar passen, wat hen het risico doet nemen om hun leven aan elkaar te verbinden ? Ook in de beste relaties komen immers veel dagen klef als zoutloos brood. Dat besef je beter als je ouder bent. Maar ook als de zon weg is, kan de hemel feestelijk rood kleuren. Tessa blogt !

Van muizen en mensen, op www.knack.be

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren