De Club Med2 combineert de ruimte en het comfort van een klassieke pakketboot met de romantische opwinding van een zeiler. Betaalbaar escapisme.

Tekst en foto’s Pierre Darge

Als ik me op de boulevard de la Croisette tussen filmliefhebbers, scooters en haastige lieden moet wringen en het volgende ogenblik over de loopplank naar de Club Med2 klim, herken ik meteen de illusie van de wereld die me de volgende drie dagen te wachten staat. Een wereld van doorleefde, donkerbruine transatlantiques met diepblauwe kussens, van opvarenden die alle tijd nemen, van zilte achtergronden, vermengd met de discrete geur van zonnecrèmes en van kleine voorbijvarende bootjes met wuivende opvarenden. Maar vooral een wereld waarin de nerveuze drukte van vandaag naar de achtergrond is teruggedrongen. De hoogte van die geprivilegieerde wereld is verrassend: de plaats van het achterdek waar ik een koffie en een ijsje bestel, valt nog het best te vergelijken met het dakterras van een flatgebouw, maar dan wiegend. Ik geniet en wacht op het moment suprême als de computergestuurde zeilen worden uitgezet en de Club Med2 Cannes bijna geruisloos achter zich laat.

Een cruise heeft vele voordelen. Het pakken en zeulen met koffers hoeft maar één keer omdat dit varend hotel de reiziger vanzelf naar de aardigste plekjes brengt – zonder files of parkeerproblemen. En vooral met een tempo dat niet meer van deze wereld is, en waarop de trendy term ‘onthaasting’ sinds decennia geheel van toepassing is. Eten kan in de twee restaurants of in het intieme comfort van de hut die ruim (achttien vierkante meter) en functioneel uitvalt, altijd uitkijkt op zee, voorzien is van televisie en een aardige douchecel. En van twee brandkoffertjes, want dames die op zee reizen, hebben bij de elegante diners de behoefte om geregeld hun juwelen te dragen.

Maar de Club Med2 wil ook het beste van twee werelden verenigen: de stabiliteit en het comfort van een pakketboot met een dek in Birmaanse teak en de moeilijk te vatten romantische charme van een zeilboot. Als de vijfmaster de zeven zeilen opzet, kijkt de buitenwereld tegen een uniek beeld aan dat de opvarenden nooit te zien krijgen. Daarom spreken we met José af dat we in een zodiac een tochtje om de negenduizend ton zware Club Med2 maken, voor de kusten van West-Corsica. Het is een adembenemend gezicht, ook al weten we dat het schip maar zelden uitsluitend door de zeilen wordt voortbewogen. Meestal gaat het in combinatie met de twee elektrische motoren die de beide schroeven aandrijven en voor trillingsvrij comfort zorgen.

“Als we uitsluitend op zeil varen, haalt het schip zo’n elf knopen”, zegt kapitein Benoit Donne. “En op jaarbasis levert de wind een besparing van tien à vijftien procent op het energiebudget.”

De vorm van het schip is niet die van een slanke zeiler maar zorgt wel voor brede wandeldekken, en een gevoel van vrijheid. Het publiek is hoofdzakelijk Frans, en daarom werd de Franse aanpak verkozen, met veel tijd voor het diner, en lange escales.

Om het contact met de lelijkheid van betonnen aanlegsteigers in industriële havens te vermijden, gaat de Club Med2 hoofdzakelijk buitengaats voor anker, tegenover kleine schilderachtige havens en in ons geval met uitzicht op de citadel van Calvi of de pastelkleurige gevels van de zes verdiepingen hoge havenhuizen in Portovenere. Die tussenstops worden opzettelijk lang gehouden, zodat de opvarenden de tijd hebben om het achterland – al dan niet via georganiseerde excursies – te verkennen.

Die excursies laten we aan onze neus voorbijgaan. Verkennen vinden we iets voor padvinders, en bovendien willen we niet terugkeren in de wereld die we net proberen te ontvluchten. Hoogstens laten we ons met een klein bootje tot bij de kade brengen, kopen er een lokale krant en nemen de tijd om ons op een terras tussen de autochtonen te nestelen zodat we hun problemen kunnen beluisteren. Een oudere vrouw in Portovenere klaagt over het verdwijnen van de stuurmanskunst van de roeiers in het dorp, en ze vat haar litanie vervolgens kernachtig samen: “Ze noemen zich ecologist maar ze kunnen niet zonder motor.”

In de krantenwinkel kent de uitbaatster de halve Franse literatuur uit het hoofd, draagt Baudelaire voor en bloost als het woord Belgio valt. “Ik had een fidanzato, een verloofde in Leuven en mij werd gezegd dat het Geluk over mij zou nederdalen als ik in Brussel maar voldoende water van Manneke Pis dronk.” Ze zwijgt even en kijkt dan met gemengde gevoelens op. “Ik ben 72 en heb veel van dat water gedronken, maar veel fortuna heb ik niet gekend.” Ik reken af en loop langs de kade waar de vissers hun vangst te koop aanbieden.

Dankzij een geringe diepgang kan de Club Med2 zich daar wagen, waar andere schepen moeten wegblijven. “De diepgang bedraagt vijf meter en we nemen nog eens twee meter extra speling”, zegt kapitein Donne die niet in detail wil treden over de extra veiligheidsmaatregelen die na elf september werden getroffen. Maar het gerucht doet de ronde dat duikers bij elke escale de romp op explosieven controleren. De passagiers willen het niet horen, kijken ’s avonds massaal naar het spektakel in de feestzaal en storten zich met enthousiasme op de discotheek. Toch is het leven aan boord net dan het mooist, alleen op het dek met een glas en een sigaartje, of in de vroege ochtend als het schip een nieuwe bestemming in zicht heeft, maar nog op zee vaart. Maar ook die rust is bedrieglijk. Om negen uur ontfermt de potige gentil organisateurManu zich over de dames met beenwarmers, die veel heil verwachten van zijn instructies en ritmisch door de knieën buigen op dek F. Andere, wijzere vrouwen hebben zich bij het onvermijdelijke neergelegd, slapen lekker uit en sloffen dan in witte kamerjas naar hun afspraak in het salon de beauté waar de schade van de jaren vakkundig wordt bijgewerkt.

De actiefste opvarenden dalen af naar het B-dek, waar zich de hall nautique bevindt en een deel van de achtersteven als platform in zee wordt gelaten. Daar vertrekken duikers, waterskiërs en plankzeilers om de vrijheid op hun manier te beleven, van op het hoogste dek nagestaard door lezers van Maupassant en Konsalik. Na de lunch treedt de middagpauze in en sluimeren we weg in een transatlantique. Alleen het gekakel van een handvol Parijzenaars – die zoals bekend hoger springen, verder trappen, meer minnaressen en meer geld hebben dan de andere Fransen- stijgt boven de weldoende rust van de siësta uit.

De Club Med2 zeilt nog tot 6 oktober in de Middellandse Zee en steekt daarna de Atlantische Oceaan over voor een winterseizoen in de Cariben. Een cruise van vier dagen (drie nachten) in de Middellandse Zee kan al vanaf 720 euro (zonder vervoer ernaartoe) of 970 euro (vervoer vanuit Parijs). Aanraders zijn de zevendaagse themacruises die zowel over wijn, literatuur als muziek kunnen gaan of de zomerse cruises die de Griekse en Turkse kusten ontdekken en vanaf 1610 euro (zonder vervoer) of 1995 euro (vervoer vanuit Parijs) worden aangeboden. Voor een trans-Atlantische overtocht wordt ongeveer 4000 euro gevraagd. Die prijzen zijn in volpension met wijn, water of frisdranken tijdens de maaltijden inbegrepen.

Info: brochure Club Med2, bij de reisagent,

www.clubmed-cruises.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content