Beeldbuizen mogen niet meer, althans niet in rusthuizen. Die dingen willen namelijk wel eens imploderen en daar komt miserie van, voornamelijk in de vorm van zwartgeblakerd behang. Een doorslaggevend argument, zo redeneerde mijn partner, die mij al geruime tijd tot de aanschaf van een genereuze flatscreen poogt te bewegen. Tevergeefs, want op sommige gebieden ben ik akelig behoudsgezind, op het gierige af. Voedselresten worden, zolang er geen haar op staat, in originele, ja zelfs ronduit exotische eenpansgerechten verwerkt en huishoudtoestellen pas afgevoerd als geen enkele palliatieve zorg nog mag baten. Zo schafte ik mij een paar maanden geleden al een nieuwe toaster aan, maar die blijft ingepakt zolang de oude nog brood wil spuwen, wat hij met de moed der wanhoop blijft doen, de geroosterde sneetjes vliegen zelfs tot in de gootsteen. Maar in huize Asselbergs wordt niet aan verspilling gedaan. “Het moest nog eens oorlog worden”, hoe vaak heb ik dat refrein niet gehoord, vooral dan van mijn grootouders, die er twee uitzaten, voornamelijk onder de trap.

Maar meer nog dan met zuinigheid heeft mijn afkeer van nieuwerwets spul te maken met een hang naar het simpele, het overzichtelijke. De installatie van zo’n overmaatse flatscreen zou onvermijdelijk tot een algehele herschikking van het salon leiden, en laat ik nu perfect tevreden zijn met de huidige configuratie van beeldbuis en zitmeubelen. Die tevredenheid met de dingen zoals ze zijn, een vloek voor de commercie, verklaart ook waarom ik mij grimmig verzet tegen de invasie van digitale televisie in mijn leven. Een eenzaam achterhoedegevecht dat stilaan de allures van een guerrilla aanneemt, want gemiddeld om de twee weken word ik gebeld door een opgewekt jongmens dat mij de talrijke digitale voordelen uit de doeken doet. Stukken goedkoper bovendien dan de huidige combinatie van telefoon, ADSL en kabel.

Allemaal goed en wel, maar wat moet ik dan met mijn vertrouwde videorecorder die ik blindelings kan programmeren ? Films op aanvraag ? Geweldig, maar ook : vaarwel sociaal leven, ik kom gegarandeerd het huis niet meer uit. En dus kijk ik koppig analoog, ook al doet zelfs de kabelmaatschappij er alles aan om mij te dwarsbomen. BBC World afgevoerd, BBC 2 en Vitaya verplaatst, er zijn voor minder Aspergers door het lint gegaan.

iPods, smartphones, tablet-pc’s, ze zijn allemaal geweldig handig, maar cateren toch vooral voor behoeften die ik zelf (nog) niet heb. Hoewel, het kwaad is snel geschied. “Gratis wifi”, vermeldde de advertentie voor ons laatste vakantiehuisje. En dus ging de laptop mee naar Zuid-Frankrijk, zodat ik tweemaal daags dwangmatig mijn mails las, bang om ook maar iets te missen. In de tuin van het Office de Tourisme of in de auto vóór de woning van de huiseigenares, want ruimtelijk bleek die gratis wifi voor interpretatie vatbaar. Mijn kop eraf, het wordt ooit nog een trend in de luxesector : strikt analoge vakanties, waar weg ook echt weg is.

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content