Als de weergoden op dezelfde golflengte zitten als het wispelturige modewereldje dan staat ons een hete, zwoele vakantie te wachten en wordt Eddy De Mey tegen alle verwachtingen in, en niet het minst die van hemzelf, de populairste man in Vlaanderen. Hoop doet leven. Maar zelfs als de exotische temperaturen onze contreien niet zouden bereiken, dan maken de collecties toch het mooie weer. Microminirokjes geven speelruimte aan het betere benenwerk, oversized singlets en transparante vlinderjurkjes vallen nonchalant van schouders en laten her en daar een verleidelijke borst vrij. Dames die het toch een beetje deftig willen houden, kiezen voor de discrete verleiding van diepe rugdecolletés. De heren der schepping hebben deze zomer geen reden tot klagen. Zolang het vlees zwak is en het groene blaadje nog jong en fris. Want zoveel naakt veronderstelt wel een goddelijk lichaam. Het mag dan ook geen toeval zijn dat net nu de togajurk uit de Griekse oudheid wordt gerecupereerd. Zonder daarom anekdotisch te zijn. Want dat maakt wel het grote verschil met het fin-de-sièclegevoel van afgelopen seizoenen : er waait zowaar een frisse wind door modewonderland. Weliswaar gebaseerd op verworvenheden uit het verleden, maar dankzij verrassende combinaties toch vernieuwend. Ontwerpers brengen synthetische materialen als neopreen en rubber samen met klassiekers als satin duchesse, een Romeinse sandaal krijgt de vorm van een basketbalschoen en sexy stijliconen als Marilyn Monroe en Ursula Andress worden in een nieuw kleedje gestoken. Retrofuturisme met een verleidelijk kantje aan, glamour in een gemoderniseerde versie. Feit is dat stilaan de contouren van een nieuw silhouet zichtbaar wordt. Een soort postmodernistische hybride. Wij geven u alvast een voorsmaakje : het mode-alfabet van zomer 2003.

Het zag er even naar uit dat ‘atletisch’ in het modewoordenboek plaats moest maken voor meer gesofisticeerde begrippen als ‘stiletto’s’ en ‘ cocktail chic’. Maar de nieuwe zomercollecties boordevol sportieve silhouetten brengen redding. Voor alle duidelijkheid : biljarten, pingpong of bowling lenen zich niet tot vestimentaire hoogstandjes. Surf, tennis, golf en duiken daarentegen wél. Toeval of niet, maar net die sporten blijken het geschiktst voor lucratieve merchandising. Wie een neus heeft voor die zaken is zonder twijfel Karl Lagerfeld. Op de catwalk van Chanel zeulen frêle mannequins in minirokjes met surfplanken, vliegers, zwemvliezen, duikbrillen en zodiacs. Stuk voor stuk voorzien van een uitvergroot CC-logo en herkenbaar van mijlenver. De kustredders zullen zich haasten ! Christian Lacroix legt meer subtiliteit aan de dag. Met zijn eerste collectie voor het legendarische modehuis Pucci brengt hij een eerbetoon aan de sportieve erfenis van het merk in de vorm van gestroomlijnde trainingspakken en racehelmen. Emilio Pucci, die in de jaren zestig nog het uniform van het Italiaanse skiteam ontwierp, zou tevreden zijn. Minder vanzelfsprekend zijn de tennisraketten en golfclubs van de Amerikaanse hippiekoningin Anna Sui en de zwembandjes van Gianfranco Ferré.Bloemen worden vaak geassocieerd met oma’s, maar wanneer jonge en hippe ontwerpers zich plots collectief laten inspireren door de kunstwerkjes van moeder natuur, stijgt meteen hun waarderingscijfer. Vooral de Belgen lijken deze zomer groene vingers te hebben. Zo naait Jurgi Persoons delicate bloemen op sobere sweaters en ruilt punk jackets voor damesachtige bloemenjaponnen. Veronique Branquinho tekent op een gitzwarte uitnodiging een wit madeliefje en speelt met het aftelrijmpje van verliefde jonge meisjes : “He loves me, he loves me not. ” Haar witte jurkjes met fragiele bloemenborduursels ontroeren in een seizoen dat hoofdzakelijk gedomineerd wordt door snelle seks. Ook Dirk Schonberger is in een romantische bui en tekent zwarte bloemenprints op witte chiffon plooirokken. Wie bloemen zegt, zegt Nederland en Viktor & Rolf. Het flamboyante duo lanceert in 2005 een parfum onder het protectoraat van L’Oréal en toont – zoals een beetje marketing dat wil – nu al een teaser in de vorm van bloemenjaponnen. Meer integriteit bij Michèle en Olivier Chatenet, het Franse koppel dat het klassieke huis Léonard nieuw leven inblaast met orchideeënprints. Maar de prijs voor originaliteit gaat naar Lutz. Op kinderlijke wijze knipt hij levensgrote bloemen uit textiel om ze vervolgens als lichaamsjuwelen om de hals van zijn modellen te hangen.

Opposites attracts”, zong Paula Abdul. Twintig jaar later blijkt haar theorie nog altijd te kloppen. Zo is het flamboyante Milaan dezer dagen in de ban van het mysterieuze Oosten. Al mogen we in het geval van Roberto Cavalli veeleer spreken van een one night stand in Shangai, gezien de erotische geladenheid van zijn collectie. Nu is Cavalli nooit een preutse jongen geweest, maar dit keer overtreft hij zichzelf met Chinese mini-jurkjes tot boven de bilspleet en borsten-onthullende-bustiers. De Hugh Hefner van de Italiaanse mode, geniet duidelijk van een tweede jeugd. Zijn motto : “Je moet lang genoeg volhouden. Alles komt terug.” Generatiegenoot Giorgio Armani is nooit weggeweest. Discrete chic blijkt nu eenmaal van alle tijden, en van alle landen. Zie de recente expansiepolitiek van de Italiaanse grootmeester. Na Europa en Amerika gaat nu alle aandacht naar Azië. Vestimentair betekent dat enkellange origamirokken afgewisseld met tijdloze Armani-klassiekers. Ook Gucci lonkt al enkele seizoenen naar het Oosten. Na de obi-wikkelriemen volgen nu kimono’s gecombineerd met transparante slipjes en micromini-jurkjes met frêle bloemenprints. De uitdagende geisha’s van Tom Ford hebben niets te verbergen.Het ene heeft op het eerste zicht weinig met het andere te maken. En toch, in bijna elke collectie duikt het op : het chiffon niemendalletje dat kunstig om het lichaam wordt gedrapeerd en nonchalant de borsten onthult. Op de catwalk van Christian Dior is er deze zomer geen plaats voor gêne. Als volleerde strippers spelen de modellen een uitdagend spel met het legertje persfotografen. Minder erotisch gaat het eraan toe bij Comme des Garçons, al laat zelfs Rei Kawakubo zich verleiden tot een streepje naakt. Maar dan wel in de discrete vorm van rugdecolletés die in combinatie met bombastische draperingen van gevlochten strengen en wijde silhouetten zo goed als ontdaan worden van enig sex-appeal. Martin Margiela is wel in een zwoele bui. Zijn modellen dalen als diva’s de trappen af in halterjurken, met lange slepen gedrapeerd om de hals. Hun allure wordt onderstreept door oversized zonnebrillen, gouden manchetten, halsjuwelen in de vorm van een hemdkraag en glitterkousen die over hoge stiletto’s worden getrokken. Kortom, glamour à la Marilyn Monroe en Marlene Dietrich, maar dan wel in een modern kleedje. Exotische vakanties waren afgelopen seizoenen al meermaals dankbare inspiratiebronnen en volgende zomer is daar geen uitzondering op. Zo trok Kenzo naar Mexico, Ungaro traditiegetrouw naar Spanje en Armani voor zijn Emporio-lijn naar Cuba. Resultaat : mannequins defileren in wijde pantalons en topjes, hier en daar gecombineerd met een trainingsjasje, en steken vervolgens een havannasigaar in de mond. Even flitst het beeld van Monica Lewinsky door mijn hoofd, maar dan verschijnt Armani himself op de catwalk, hand in hand met het nieuwe gezicht van de campagne : Milla Jovovich. Andere publiekstrekker is Kim Cattrall, de nymfomane van Sex and the City, die zich op de eerste rij graag laat opvallen met attractief benenwerk. Benieuwd wat door haar hoofd ging met al die sigaren. Geen perverse gedachten bij Céline, alleen maar prachtige materialen uit Rajasthan, door Michael Kors samengebracht in tijdloze silhouetten. Kapitaalkrachtige reizigsters herkent u deze zomer aan Indiase kleurschakeringen met her en daar een Afrikaanse print.Parijs, de een of andere donkere kelder. Onder een discobal zigzaggen mannequins in excentrieke bloemengewaden. Ze gesticuleren met hun armen en maken dramatische bewegingen. Het lijkt wel alsof ze een cursus ‘moderne expressie’ hebben gevolgd. De enige andere mogelijkheid : een hallucinante lsd-trip. Het duo Viktor & Rolf verklaart backstage dat het zich liet inspireren door een modeshow van de Nederlandse ontwerpster Fong Leng , ergens in de jaren zeventig . Soortgelijke exuberantie bij John Galliano. Op zijn catwalk defileren klonen van Leigh Bowery, cultfiguur uit het Londense uitgaansmilieu van de jaren tachtig. Het lijkt wel een ode aan de excentriciteit. Maar wie verder kijkt dan de extravagante make-up en buitenissige pruiken, ziet verfijnde sari’s, referenties uit Rajasthan en de hand van een meester. Een andere Brit die de grenzen van couture aftast in zijn zoektocht naar extravagantie, is Alexander McQueen. Jurken van 260 meter organza zijn voor hem geen uitzondering. Getuige daarvan ook de overweldigende vedercreatie met knoopverfeffect, waaraan vijf maanden werd gewerkt. Zijn inspiratiebron : Kentucky Fried Macaws, verwijzend naar de reuzengrote papegaaien die in Zuid-Amerika vaak op de barbecue belanden. Over wie dergelijke creaties zal dragen, is McQueen minder duidelijk. Aan de Amerikaanse vakbladpers verklaarde hij : “Ik heb geen idee wanneer iemand dat zou kunnen dragen. Je loopt zelfs het gevaar om als kip te worden aangezien en neergeschoten te worden.”Horizontaal, verticaal, diagonaal of asymmetrisch, het meetkundig spel van lijnen en strepen leent zich uitstekend tot stijloefeningen. Streepjes duiken op in haast elke collectie, maar telkens in een andere gedaante. Soms in verrassende combinaties met bloemen of andere kleurrijke prints. Soms ook klassiek in marinestijl zoals bij Trend Les Copains, caleidoscopisch sixties bij Cacharel en Versace of punky bij Dolce & Gabbana. Bij Burberry Prorsum brengt Christopher Bailey leven in de brouwerij door streepjes te combineren schaakbord-patronen. Narciso Rodriguez speelt zijn lijnenspel geraffineerder. Die ontwerper met basis in New York laat zich nooit verleiden tot overdaad. Zijn vrouw is verleidelijk in al haar eenvoud. Een sober, recht jurkje ontwijkt de banaliteit door de juiste snit én dat ene rode lijntje. Ook stadsgenoot Miguel Adrover knipt rechttoe rechtaan. Over strakke broekpakken trekt hij een al even strak geometrisch patroon à la Mondriaan. Dezelfde patronen duiken ook op bij Chanel op klassieke togajurken. Véronique Leroy gaat nog een stap verder en combineert leggings met bermuda’s en mini-jurkjes in een druk dambordmotief. Het Mekka van de surfwereld, waar Polynesische godinnen in 1600 voor de eerste keer de golven trotseerden, wordt dezer dagen overspoeld door modeontwerpers van diverse pluimage. Zo maakt Nicolas Ghesquière voor Balenciaga jurkjes van wetsuits om ze vervolgens te beschilderen met tropische vissen. Verder knipt hij smalle bermuda’s en hoge taillebroeken uit neopreen. Karl Lagerfeld doet hetzelfde bij Chanel met nonchalante jasjes en bij Louis Vuitton gebruikt Marc Jacobs dezelfde sportieve materialen voor chique cocktailjurken uit de jaren vijftig. Miuccia Prada brengt dan weer Gidget tot leven, de ster uit de gelijknamige surfklassieker van de jaren zestig. Op de catwalk van Miu Miu defileren welopgevoede meisjes, uitgedost voor een feestje op het strand. Met grote plasticbloemen in het haar, als riem rond de taille of als talisman om de hals. Een knipoog naar de Hawaïaanse prints op hun bermuda’s en zomerjurkjes. Luella Bartley verkiest daarentegen de fluovarianten van de jaren tachtig en mixt ze met andere sporttakken. Maia Norman, echtgenote van kunstenaar Damien Hirst, kent maar één sport en dat is surf. Deze Amerikaanse bracht haar jeugd door op de stranden van Californië en dat laat zich merken. Haar debuutcollectie Mother of Pearl zit boordevol Waikiki-prints en grote, volle bloemenpatronen in fluo en azuurblauw. De combinatie met stijlelementen uit de jaren vijftig zoals halterjurken en volle rokken, heeft Barneys New York en Browns of London alvast overtuigd de collectie aan te kopen. Toch wil Norman het kleinschalig houden, zodat ze voldoende tijd overhoudt voor haar dagelijkse rit op de golven.Gespen, kettingen, oogjes, klinknagels, ritsen en ringetjes : in haast elke zomercollectie kruipt een karrenvracht ijzer. De revival van punk zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. Weliswaar wordt nu een ‘opgepoetste’ versie gepresenteerd, een flauw afkooksel van de anarchistische dress code waarmee hanenkammen enkele decennia geleden niets vermoedende oudjes de schrik op het lijf joegen. Op enkele ontwerpers na wordt ijzerwerk nu vooral aangewend om sexy silhouetten een pikant sm-kantje te geven. Zo eindigt het defilé van Moschino met meesteressen in leren pakjes en opengeritste maskers. Ook Donatella houdt wel van suggestieve knipoogjes en presenteert bij Versus visnetjes met agressieve kettingen en zwarte micromini-jurkjes die met één ritsbeweging volledig ontdaan worden. Alessandro dell’Acqua doet ongeveer hetzelfde met gaastopje die openritsen tot onder de oksels en niets aan de verbeelding overlaten. En bij Jil Sander wordt een zwart jurkje opengereten door gevaarlijke haaientanden. De erotiekshops krijgen er geduchte concurrenten bij. Lichaamsjuwelen, zo noemt Paco Rabanne zijn creaties voor zomer 2003. Veertig jaar geleden schreef hij geschiedenis met soortgelijke jurken van metalen plaatjes, waarmee het nog maar eens bewezen is : alles komt terug ! Zijn opvolgster-in-wording, Rosemary Rodriguez, mag het hopelijk ooit zelf ondervinden, maar voorlopig volgt ze braaf het voorbeeld van de meester. En Paco Metallo lijkt dit seizoen wel meer jonge ontwerpers te inspireren. In haast elke collectie duiken deze zomer gouden plaatjes op. Als halskettingen (Chloé), oorbellen (Céline), of topjes (Veronique Branquinho). Ook Alber Elbaz is in de ban van juwelen en zoekt inspiratie in de klassieke oudheid. Hetgeen resulteert in jurken met drapering en hoofddoeken bewerkt met stras, soms in de vorm van een tiara, soms als bandana. Klassiek versus modern. Grote diamanten borduurt hij op delicate tule en trompe-l’oeil halsjuwelen accentueren diepe decolletés. Ook de Griekse Sophia Kokosalaki experimenteert volop met Swarovski kristallen en mozaïeken van spiegeltjes, als een eerbetoon aan de Byzantijnse kunst. Bij Under Cover trekt Jun Takahashi dan weer de etnische kaart. Zoals sommige Afrikaanse stammen belaadt hij zijn modellen met arm- en halsringen. Hun haren zijn vervlochten met een web van kettingen. De boodschap wordt helemaal duidelijk met een finale van burka‘s. Als politiek statement kan dat tellen.Geruchten gaan dat Julien Macdonalds dagen bij Givenchy geteld zijn. Sinds hij Alexander McQueen een jaar geleden opvolgde, heeft hij al veel kritiek moeten slikken. Niet het minst voor zijn laatste zomercollectie, die weinig respect toont voor de traditie van Givenchy. Dames van goede huizen paraderen niet in gehaakte niemendalletjes. Resultaat : Macdonald zou wel eens aan het kortste eind kunnen trekken. Zijn contract loopt over enkele maanden af en insiders tippen nu al Hedi Slimane als opvolger. Wie zich wel zonder complexen aan haar seksuele driften mag overgeven, is Sonia Rykiel. Ten eerste omdat ze al lang bewezen heeft geen eendagsvlieg te zijn, ten tweede omdat Rykiel nu eenmaal synoniem staat voor erotiek à la parisienne. Getuige daarvan de afdeling seksspeeltjes in haar nieuwste boetiek en een zomercollectie van sweaterjurkjes met decolleté tot onder de navel en bikinitopjes die net de tepels bedekken. Met zijn opencupbeha’s gaat Ennio Capasa bij Costume National nog een stapje verder. Maar de climax wordt pas echt bereikt bij Yves Saint Laurent waar Tom Ford full monty gaat en de tepels van zijn modellen paars kleurt. Rond hun hals hangen minipenissen, afgewisseld met hartvormige robijnen, een referentie naar Le Coeur Fetische, het accessoire dat vaak opdook in de haute couture van monsieur Yves Saint Laurent. Subtiliteit schuilt in de details. Vraag : wie kan zonder gêne de microminitrend volgen ? Antwoord : prepuberale tienermeisjes zonder cellulitis. Geen verrassing dus als plots Mini, mini… tout est mini van Jacques Dutronc weerklinkt bij het jeugdige Cacharel. En zowaar, daar verschijnen de eerste Brigitte Bardot-klonen op de catwalk. Als een flashback, een reis door de tijd. De frisse kleurtjes en vrolijke prints brengen de onbezonnenheid van de jaren zestig weer tot leven. Iets minder lieflijk is het beeld bij Versus. Donatella kiest voor fluokleuren afgewisseld met zwart en ruige accessoires waaronder halskettingen, zilveren riemen en badges. In vergelijking met deze katjes lijkt Cindy Lauper een braaf kostschoolmeisje. Agressieve eighties-looks ook op de catwalk van Marc by Marc Jacobs. Bij Moschino gaat het er liever aan toe. Getuige daarvan een Cheap & Chic-collectie met stijlelementen uit negentiende-eeuwse Victoriaanse boudoirs. Gezien de overvloed aan kant, babydolls, frivole jurkjes en strikken valt de collectie beter onder de noemer Cheap & Sweet. De veertigste verjaardag van James Bond heeft menig ontwerper in de archieven doen duiken. Zo zagen we Goldfinger bij YSL en Ursula Andress, de legendarische Bond girl uit Dr. No, bij Max Mara. Meteen wordt ook duidelijk waarom de Bond-films al die tijd al een doorn in het oog zijn van rabiate feministen. Korter dan mini is weer in. Zo combineert Max Mara bikini’s met riemen waaraan twee grote bijzakken hangen. Vooraan lijkt het een minirokje, achteraan zie je enkel een slipje. Gecombineerd met sm-sandalen geeft dat het soort silhouet waardoor geen enkele man nog interesse kan opbrengen voor de intellectuele capaciteiten van de vrouw in kwestie. Donatella Versace, zelf niet vies voor een naveldecolleté of een spannend leren sm-pakje, ligt er alvast niet wakker van. Zij heeft Über– babe Britney Spears op bezoek en weet als geen ander dat de ‘postfeministische’ generatie zich graag profileert als stoeipoes. Zelfs de anders zo romantische Alberta Ferretti stuurt modellen in bunnypakjes de catwalk op en het klassieke huis Bally ontdekt de hotpants. Satijnen parka’s, blousons van dunne tafzijde, jersey topjes en pin-upbadpakken uit de jaren vijftig fungeren plots als jurkjes tot net boven de bilspleet. Van Cavalli en Gucci tot Dior. Terwijl de financiële beurzen pessimistische geluiden laten horen en een dreigende oorlog met bijbehorende oliecrisis op de loer ligt, doet New York moedige pogingen om de toekomst roze in te kleuren. De tenoren van de Big Apple voeren een charmeoffensief om het vertrouwen van de consument terug te winnen. Hoe ? Door terug te grijpen naar de archetypes, de vaste waarden van toen. Met toen verwijzen ze naar de tijd dat terrorisme zoveel betekende als de jeans van James Dean en er nog een rigide dress code werd gevolgd. To suit a woman, noemt Donna Karan haar vrouwelijke zomercollectie die teruggaat naar de hoogdagen van de Andrew Sisters. Stadsgenoot Marc Jacobs put dan weer hoop uit het ongebreideld optimisme van de fifties en stuurt Gina Lollobrigida’s de catwalk op. Terwijl Zac Posen een ode brengt aan de glamour van Joan Crawford en Greta Garbo. Alleen Ralph Lauren gaat nog verder terug in de tijd. Net als vorig seizoen put hij inspiratie uit de Edwardiaanse tijd, dit keer meer bepaald uit de interieurstoffen en oud bloemetjesbehang. Van muurbloempjes gesproken.Wie deze zomer Alberta Ferretti in huis haalt, komt onder alle omstandigheden modieus voor de dag. Van sexy geraffineerd met de eerste lijn (zie ook bij de M van Micromini) tot nonchalant casual met de tweede lijn, Philosophy. Bij die laatste defileren frisse meisjes die het verderf van de grootstad de rug hebben toegekeerd en rust zoeken op het platteland. Als gezonde boerendochters gaan ze met de kippen op stok, ze hebben dus geen frivole jurkjes nodig. In plaats daarvan kiezen ze voor praktische salopettes en tuinbroeken, in felle kleuren of de traditionele krijtstrepen. Ook Stéphane Parmentier kiest voor eenvoud, maar dan wel met een urban touch. Parka’s, bombers, polo’s en wijde parachutebroeken maken een jong, eigentijds silhouet. Ondanks de lovende kritieken wordt de jonge Parmentier één maand na het Montana-defilé al de laan uitgestuurd. Calvin Klein heeft niets te vrezen. Hij is zijn eigen baas en wordt beschouwd als een van de grondleggers van het minimalisme uit de jaren negentig. De lange T-shirtjurken en vederlichte sweaters met capuchon zijn dan ook geslaagde herinterpretaties van typische Klein-klassiekers. Wijde plooi-jurken bij Viktor & Rolf, plissés in tricot bij Hussein Chalayan, plissés in chiffon bij Lutz en Martin Margiela. Wie plissé zegt, denkt : Marilyn Monroe . En ja hoor, vijftig jaar na haar dood duikt ze weer op bij DKNY en Valentino. In een felroze babydoll bij Givenchy. Alleen het Belgische duo AF Vandevorst steekt haar in een nieuw kleedje en bewijst daarmee dat sensualiteit van alle tijden is. In een filmisch decor defileren mannequins kriskras tussen reuzengrote ventilators, een licht briesje speelt met flinterdun chiffon. Plooirokjes en zomerjurken worden gecombineerd met visnettopjes, draperingen en jassen met verkorte achterpanden waardoor dit tafereel net zo goed thuishoort in 9 1/2 weeks of Ladyin red. Kortom, een geslaagd defilé dat internationaal op veel weerklank kan rekenen. Terecht. Applaus ook voor Haider Ackerman die in het kielzog van onder anderen AF Vandevorst en Raf Simons één jaar hoofddesigner is bij het Italiaanse Ruffo Research en daar met zijn eerste collectie hoge ogen gooit. Ackerman speelt met leer als met soepele zijde en verwerkt op geniale wijze plissés in asymmetrische jurken en joggingbroeken die rond het been worden gedrapeerd met linten. Hetgeen resulteert in een moderne look, wars van enige referentie of zinspeling. Soms spreken kleren boekdelen.Volgens het woordenboek : een ambtenaar in het oude Rome. In modeterminologie vertaald betekent dat een revival van de vestimentaire regels uit de klassieke oudheid. Vooral het Italiaanse label D&G herontdekt deze zomer die roots en combineert antieke togajurkjes met stoere legerlaarzen. Dat ze hun geschiedenis kennen bij D&G blijkt wel uit de zwarte T-shirts met Romulus en Remus, de singlets met Ave Cesare en Caligola en de transparante vlinderchiffons waarop in gouden letters ROMA geborduurd is. Kassa ! Kassa ! Vooral bij de Amerikaanse toeristen. Bij Fendi wordt Karl Lagerfeld vooral geïnspireerd door de juwelen uit de oudheid. Hij overlaadt zijn Vestaalse maagden met sierlijke chokers en armjuwelen. En ook Naoki Takizawa is in de geschiedenisboeken gedoken. In de geest van Issey Miyake brengt hij een ode aan Ben Hur. Ten slotte zijn er nog enkele ontwerpers die erin slagen een soort trashy hybride te brouwen van togajurken en jaren tachtig punk. Zoals Jean-Paul Knott, die met zijn collectie dit seizoen niet echt indruk maakt. Ann Demeulemeester is met de recente revival van punk duidelijk in haar nopjes. Haar rebellen defileren stoutmoedig in transparante gaastopjes, boodschappen als ‘life, live, wilder’ en ‘sin’ worden alternerend geschreven op textiel of naakte huid. Het sober kleurenpalet beperkt zich tot zwart, wit en zilver. Leren veters lopen als prikkeldraad rond de hals en de rauwe muziek van The Ramones sluit harmonisch aan bij de zelfverzekerde tred van de mannequins. Minder zeker lijkt de oermoeder van punk, Vivienne Westwood. Niets in haar zomercollectie doet nog vermoeden dat dezelfde vrouw ooit de look van de Sex Pistols ontwierp. Het Italiaanse duo Dolce & Gabanna daarentegen blijft wel trouw aan zijn originals en brengt met een ‘nieuw’ vintagelabel klassiekers van de jaren tachtig tot leven. Denk aan Madonna in Lucky Star en Pat Benetar in Love is a Battlefield. Ook de jongere generatie ontwerpers lijkt punk te herontdekken. Zo verschijnen in de tweede pret-à-portercollectie van Bruno Pieters plots stoere jackets en vervaarlijke haaientanden die kriskras over een leren bomber lopen. Goal’ bloklettert Dirk Bikkembergs op T-shirtjes. Zomer 2003 staat in het teken van de sport en betekent dus een hoogseizoen voor Bikkembergs. En toch, net nu andere ontwerpers de trainingsjasjes en polo’s van onder het stof halen, laat deze voetbalfanaat zich verleiden tot vrouwelijke silhouetten. Lange wikkeljurken vallen wijd open en satijnen lingeriejurkjes eindigen waar beha’s beginnen. Het lijkt wel of Bikkembergs een nieuwe sport heeft ontdekt. De sport van het verleiden. Zo ook Martine Sitbon. Zij combineert trainingsjasjes en korte rokjes met ingebouwde jarretellegordels . Een streepjestop loopt uit in een transparante jurk. McCartney geeft sportswear dan weer een verleidelijke city look. Gym glamour in de gedaante van T-shirtjurkjes met gouden strassen, een oversized blouson wordt een sexy mini-jurkje en korte salopettebroekjes dagen uit op een naakte huid. Sportieve rugzakjes trekken de aandacht op een verleidelijk rugdecolleté en een wirwar van knopen en handgeborduurde applicaties geven stretchrokjes allure. Het Londense duo Blaak legt meer soberheid aan de dag en combineert een visnetsinglet met een al even onthullende transparante T-shirtjurk en baskets. Het belooft warm te worden in de fitness.Grote vuurdoop voor de Belgische ontwerper Jean-Paul Knott. Met zijn debuutcollectie voor Féraud moet hij nieuw leven blazen in een stoffig modehuis dat geassocieerd wordt met rijke madammen die al dertig jaar hetzelfde koffiehuis frequenteren in een deftige deux-pièces. Toegegeven, dat is niet het meest opwindende imago en dus kiest Knott voor een radicale stijlbreuk met het verleden, hetgeen resulteert in een ‘hippe’ collectie van Griekse draperingen, kimonojasjes, oversized blousons en slonzige pantalons. Enige uitschieters zijn de klassiek gesneden trenchcoats, bij wijze van toegift aan de cliëntèle. Bij Hermès bewijst Martin Margiela al enkele jaren dat er niets mis is met tijdloze chique en dat klassiekers niet per definitie saai hoeven te zijn. Bewijs daarvan wordt geleverd in de vorm van een trenchcoat met afneembare cape en in die gedaante draagbaar als mouwloze vest. De geniaalste dingen lijken simpel. En uiteindelijk geldt dat ook voor het archetype van de trenchcoat die decennium na decennium in het modebeeld blijft opduiken. Zo ook deze zomer. In neutraal beige bij Yves Saint Laurent, een miniversie in oranje latex bij Max Mara en in marinestijl bij Les Copains. Nu alleen nog de regen.In sombere tijden vertonen creatieve geesten wel eens de neiging om weg te vluchten in hun eigen fantasiewereld. Zo ook modeontwerpers. Gaultier is in de ban van het circus en stuurt een kakelbont gezelschap de catwalk op. Acrobaten schommelen in het licht van de maneschijn. Voor een vleugje magie zorgt de grootmeester zelf door de meest verrassende kostuumcombinaties op te voeren. Korte plooirokjes in gladiatorstijl worden afgewisseld met ultralage rappersbroeken en kimonoblousons. Ook Dries Van Noten zit met het hoofd in de wolken . Letterlijk, in de vorm van een cumulusachtige ballon die boven de catwalk zweeft. Figuurlijk, gezien de eclectische mix van “Afrikaanse etnieën met punk en stijlelementen uit de fifties“. Concreet betekent dat zoiets als rock-‘n-rollrokken met exotische bloemenprints, Pat Benetar-laarsjes, een oversized singlet in elektrisch blauw en een behaatje van de Oost-Vlaamse lingerieproducent Marie-Jo. Hoog boven de wolken zweeft Maurizio Pecoraro. Voor zijn ontdekkingstocht naar andere melkwegstelsels koos hij voor futuristische metaalglans, afgewisseld met vestimentaire referenties uit de Space Age van Pierre Cardin en Courrèges. Wie deze dagen ook in de voetsporen van Frank De Winne wil treden, is Jeremy Scott. Hij doopt zijn collectie Venus Rising en laat zich op zijn ruimtereis graag bedienen door stewardessen in mini-jurkjes. Als volleerde astronauten defileren ze op een catwalk bezaaid met maanstenen. De pikante covers van Snoecks. Als kind van de jaren tachtig kan ik ze me nog zo voor ogen halen. Vooral die ene, met de gestrande zeemeermin, verstrikt in een visnet. Later zou ik ontdekken dat Penthouse en Playboy niet noodzakelijk de suggestie van de zee nodig hebben om een visnet boven te halen. Net zoals modeontwerpers die dezer dagen een erotische trip beleven en mannequins quasi naakt de catwalk opsturen. Al moet gezegd dat commerciële merken als Sportmax toch nog op safe spelen door visnetjes te combineren met bikini’s en badpakken. Niet zo Haider Ackerman. Hij gaat full monty en brengt onder eigen naam een collectie die maar weinig om het lijf heeft. Zijn betere werk heeft hij duidelijk gereserveerd voor Ruffo Research (zie ook Plissé). Tim Van Steenbergen daarentegen heeft tijd noch moeite gespaard om van zijn eerste defilé in de lichtstad een succes te maken. Geïnspireerd door de slotscène van de filmklassier Death in Venice brengt hij een ode aan de zee. Geen seksuele connotaties, wel letterlijk referenties. Van Steenbergens visnet belandt samen met schelpjes en de prints van zeemeeuwen op de rokken van wenende weduwen die rouwen om hun verloren zeemannen. Van een dramatische finale gesproken. Warhol, no-war” , schrijft Valentino op zijn uitnodiging en hij presenteert een collectie gebaseerd op de print van Warhols ‘Camouflage 1986’. Zelf beschrijft hij het als een soort fusion fashion waarbij militaire en koloniale elementen worden vermengd met Afrika. Concreet betekent dat kaki officiersjasjes en joggingbroeken, cocktailjurken à la Ursula Andress en verleidelijke safari-outfits. Was de first lady van Amerika eens bij Valentino langs geweest, dan had ze George Jr. Bush misschien kunnen verleiden tot het ‘ make love, no war‘-principe. Helaas, de president van Amerika denkt alleen maar aan ‘ anti-terrorism‘ en dus stuurt de New Yorkse ontwerper Miguel Adrover een vredesduif in de vorm van een wijde kaftanjurk met het logo van de Verenigde Naties. Zijn collectie draagt hij op aan “alle wereldburgers”. Alleen de immer ernstige Hussein Chalayan lijkt zich voor één keer niets van de wereld aan te trekken en neemt samen met zijn rockband plaats op het podium. Op de eerste tonen verschijnen frisse modellen in T-shirtjurkje. Naarmate het defilé verstrijkt worden hun jurkjes steeds complexer, steeds meer gedeconstrueerd, alsof ze met een kogel doorboord zijn. Plots wordt de lugubere foto op de uitnodiging duidelijk. Als kleine meisjes spelen met wapens, is het einde in zicht. Verklaring volgens Van Dale : stoffen die niet van nature in een organisme voorkomen. Pierre Cardin, André Courrèges, Paco Rabanne en Ted Lapidus profileerden zich als de pioniers van de technostoffen . Wat in de jaren zestig een futuristische silhouet opleverde. Nu, veertig jaar later, lijkt een nieuwe generatie vernieuwers hetzelfde pad te betreden. Zo combineert Miuccia Prada opvallende plastic kralen met eenvoudige rechte jurkjes. Helmut Lang pakt uit met een collectie die hij de The Next Wave noemt. Toegegeven, bescheidenheid is niet meteen zijn sterkste kant, innoveren des te meer. Ofschoon er op het eerste gezicht niets nieuws onder de zon lijkt : slanke broeken, sportieve jackets, strakke mantels en T-shirts blijven de kern van elke Helmut Lang-collectie. De vernieuwing zit dit keer in het detail : elk silhouet is verknipt en vervolgens weer opgevuld met contrasterende materialen als rubber, visnet en latex en tot slot afgewerkt met ritsen, linten, strips en een soort armbeschermers. Ook Junya Watanabe experimenteert. Strips met plastic sluitingen lopen kriskras over luchtige zomerjurken, een rugzak (het symbool van de jaren negentig) wordt gebruikt om een achttiende-eeuws silhouet te creëren en parachutezijde wordt aan de kant geschoven ten voordele van een synthetisch equivalent. Bij Louis Vuitton speelt Marc Jacobs met soortgelijke contrasten. Hij vervangt satin duchesse door rubber en knipt cocktailjurkjes uit ouderwetse bloemenbadmutsen. Y staat voor Yohji Yamamoto, de Japanse grootmeester die de modeweek in Parijs als geen ander domineerde. Het begon al enkele maanden voordien toen hij zijn prêt-à-portercollectie tegen alle regels in voorstelde tijdens de haute-coutureweken. Volgens insiders omdat hij op die manier meer tijd zou kunnen besteden aan Y’s, zijn ‘betaalbare’ basiscollectie die in tegenstelling tot Azië in Europa en Amerika nog nagenoeg onbekend is. En inderdaad, de prêt-à-porterweek in Parijs gaat van start met een defilé van de Y’s . “We are the robots”, weerklinkt het en op die monotone vers verschijnen de eerste werkoveralls en salopettes. Gevolgd door broekpakken, chino’s, singlets en witte hemden. Herwerkte klassiekers. Hetzelfde principe ligt aan de basis van Y3, een nieuwe collectie die één week en vijftig defilés later wordt voorgesteld tijdens een groots opgezet spektakel. Het resultaat van een vruchtbare samenwerking tussen Yamamoto en Adidas, het merk dat wereldwijd geassocieerd wordt met de drie streepjes. Een sportklassieker bekeken door de ogen van een modereus. Dat betekent gegarandeerd succes ! En omdat enig chauvinisme geen kwaad kan vermelden we nog dat Yamamoto tijdens de lanceeravond een beroep deed op 2 Many DJ’s voor de muzikale omlijsting en chocolatier Marcolin voor de kers op de taart.In de wereld van Marni belooft het zoals steeds een romantische zomer te worden : streepjes gaan hand in hand met bloemetjes en omdat melkmeisjes en herderinnetjes ook wel een dag naar het strand gaan, duikt hier en daar een nonchalante bain de soleil op. Ook Angela Missoni blijft de stijl van het huis trouw. In de typische Missoni-print haakt zij elegante bustierjurkjes en drapeert zij flamboyante foulards om het lichaam van haar mannequins. Stijlvol sexy. In deze tijden van expliciet naakt, verkiest ook Phoebe Philo de subtiliteit. Een felgekleurde tuniek met spaghettibandjes in katoenen voile, knielange elegante jurken in flinterdun, zwart chiffon, afgewerkt met gouden details, slanke driekwartsbroeken. Deze Londense IT-girl heeft haar succes altijd verklaard omdat ze “aanvoelt wat jonge vrouwen willen”. Geen mens die haar deze zomer zal tegenspreken. Want volgens Phoebe hebben we allemaal nood aan een vakantie aan de Middellandse Zee ! Inpakken en wegwezen, lijkt bij deze de boodschap.

Pascale Baelden / foto’s Etienne Tordoir en Reporters