What is love ? pende Shakespeare omstreeks 1601 neer. Toegegeven, een van zijn minder begenadigde momenten, maar het inspireerde antropologe Helen Fisher wel om – alles voor de wetenschap – 400 jaar later 32 stapelverliefde zielen in een MRI-scanner te stoppen in een poging het wetenschappelijke antwoord te vinden. De resultaten ogen evenwel iets minder romantisch dan Shakespeares sonnet. Liefde is een hersensysteem, ontdekte Fisher. Meer bepaald drie gefaseerde hersensystemen.

Volgt u even mee : vooreerst is er een hersensysteem gelinkt aan de seksuele drive, die maakt dat u op zoek gaat naar een partner. Het hersensysteem voor romantische liefde maakt vervolgens dat u uw energie in die ene partner blijft steken. Tot slot zorgt de functie ‘gehechtheid’ ervoor dat u lang genoeg bij elkaar blijft om een kind groot te brengen. U dacht dat u en uw lief voor elkaar gemaakt waren, maar het is Darwin die over uw hersenen heerst. En kent u dat geruststellende gevoel als u zich na een vrijpartij tegen uw partner vlijt ? Niks meer dan dopamine die naar het hoofd stijgt, aldus Fisher. Samen met andere orgasmegerelateerde hormonen als oxytocine en vasopressine zorgt het voor die sense of belonging die uw seksuele drive in romantische liefde omzet, kwestie van toch maar die kindjes te kunnen grootbrengen later.

Nu is mijn vraag : wou u dat eigenlijk wel weten ? Wilt u dat soort ideeën in het achterhoofd als u straks naar vrouw- of manlief kijkt ? Het is een gedachte die de laatste tijd net iets te vaak in mij opkomt. Hoe meer je weet, hoe complexer het erop wordt. Sinds ik ontdekte dat zitje 54C statistisch het veiligste is in een Airbus, voel ik me net dat tikje onveiliger als ik op 30A zit. Sinds ik weet dat liegende mensen hun ogen vaker naar rechts opslaan, probeer ik mijn garagist tot oogcontact te verleiden voor hij mijn joint de culasse mag vervangen – de man heeft een héél raar beeld van mij, vermoed ik. En als mijn toekomstige kinderen later voor het eerst “papa” zeggen, zal ik vanbinnen denken : de twee makkelijkste letters, waarvoor je je tong niet moet kunnen coördineren, het zou pure projectie zijn om daar iets meer in te zien. Met dank aan een of andere professor linguïstiek.

Ding is : dat was enkel de oogst van de voorbije week googelen. De tijd dat je een dag in de universitaire bibliotheek moest doorbrengen om door zoveel kennis verknoeid te worden, ligt lang achter ons. En nu ben ik doorgaans helemaal pro kennisverspreiding, maar ’s werelds statistici, neurobiologen, linguïsten en gedragspsychologen maken mijn leven er de laatste tijd niet makkelijker op. Jezelf dingen wijsmaken : het is ons niet meer gegund.

“Ik zie je graag.” “Dat is de dopamine die praat, schat.” Ik voorspel het nu al : nooit nog zal ik naast mijn lief in bed kunnen liggen zonder dat Helen Fisher door mijn hoofd spookt. De wetenschap heeft mijn liefdesleven kapotgemaakt.

Geert Zagers (27) observeert en rapporteert vanuit de twilightzone tussen X en Z.

Geert Zagers