“Wat ik vandaag doe, is mijn plan B. In de jaren tachtig, toen ik nog in Brussel op het ministerie bij de RVA werkte, had ik angstaanvallen. Heel erg, een soort angstpsychoses eigenlijk. De hele dag door. Voor alles. Al waren er wel triggers, de massa bijvoorbeeld. Niet simpel als je op een bureau werkt in de drukste stad van het land en met de trein op en neer reist. Ik had ook fysiek last van die angststoornissen. Zweten, beven, mensen zagen het echt. Dokters zeiden me : “Herman, jij bent niet echt ziek.” Fysiek ziek dan. Maar toch lukte het werken voor mij niet meer, in die omstandigheden.

Ik had toen al een paar boeken geschreven en heb dan als plan B besloten om dat fulltime te doen, ook al was het zeker een financieel risico. Zo kon ik alleen en van thuis uit werken, weg van de menigte. En als het nodig was, kon ik op de zetel gaan liggen.

Omdat ik de voorbije jaren sober heb geleefd mag ik nu, zoveel jaren later, bescheiden zeggen dat ik gewoon ‘op pensioen’ kan gaan als ik morgen niet meer kan schrijven. Ik heb geen andere ambities meer. Ik heb nooit ambities gehad, ook niet met schrijven of performen. Omdat ik vind dat het leven uiteindelijk niet veel voorstelt. Dat wil niet zeggen dat ik niet graag leef, maar ik ben helemaal niet continu gelukkig. Soms eens een seconde, soms eens een minuut. Terwijl ik wel alle redenen heb om gelukkig te zijn.

Heb ik geluk gehad omdat mensen me willen lezen? Je kan iets of je kan iets niet. Ik kan schrijven, dat mag ik na zeventig boeken wel zeggen. Daarnaast is relativeren hét kernwoord in mijn leven. Zowel in tegenslagen als bij successen. Ik ben niet euforisch van een goede kritiek en niet kapot van een slechte. Het doet me beide niets. Toch blijft mijn drang om te schrijven. Het is niet belangrijk wat ik schrijf, maar wel dat ik schrijf. Het houdt me recht.

Misschien komt de dag dat ik besef : shit, dit doe ik niet graag meer. Ik schrijf enkel nog bullshit. Het werkt niet meer. Dan stop ik. En ga ik in een hangmat liggen. Al klinkt dat debiel, ik in een hangmat. In mijn zetel dan maar. Veel lezen, af en toe met mijn motor rijden, films kijken en terrasjes doen. Wat andere mensen hobby’s noemen. Maar de onnozelheid moet er blijven in zitten, in wat ik dan doe. Noem het dus : wat bullshitten, maar wel op niveau !” (lacht)

Voor Vlaanderens bekendste schrijver was het schrijven van zeventig boeken een plan B om aan de angst te ontsnappen

Door Evi Renaux & Foto’s Diego Franssens