“Wat deze foto over mezelf vertelt, is eigenlijk niet te verwoorden. Het gaat over afwezigheid, en dat typeert mij heel sterk. Ik loop niet graag in de kijker. Toch ben ik subtiel aanwezig in dit beeld, en dan vooral door de houding van mijn hand. Het is maar een hand, maar toch is dit een zelfportret. Vrienden wijzen mij vaak op bepaalde gestes die ik met mijn handen doe. Ze herkennen me eraan, ze kunnen er bijna uit afleiden hoe ik me voel. Je voelt mijn ‘hand’ ook in de weerkaatste flits en in de kadrering. Het beeld lijkt toevallig gekozen, want ‘de helft staat er zogezegd niet op’. Maar het stopt niet aan de rand, ik suggereer een werkelijkheid die er vooral buiten ligt. Wat er niet op staat, is minstens even belangrijk. Ik gebruik ook heel vaak grijstinten en zwart-wit. Niet uit nostalgie, maar omdat dat een compleet andere werkelijkheidswaarde heeft dan kleur.”

“Als mensen over mijn foto’s zeggen ‘ik kan dat ook’, dan raken ze niet door de eerste laag. Ik heb er geen last van dat ze geen moeite doen om mijn werk te begrijpen, want het probleem ligt niet bij mij. Ik maak voornamelijk kunst voor mezelf. Ik wil er wel over spreken, maar er zeker geen opdringerige duiding bij geven. Kunstenaars als Wim Delvoye of Jan De Cock doen dat wel en staan meer in de belangstelling. En terecht. Ze zijn entertainers en dat past ook perfect bij hun werk. Ik ben veel introverter, ik wil niet voelbaar aanwezig zijn in een omgeving. Fotografen zijn dat doorgaans wel, en de setting past zich gewillig aan hun camera aan. Ik wil zo niet werken. Mijn foto’s dringen zich discreet aan mij op, niet omgekeerd.”

“Dit beeld is eigenlijk niet bedoeld als zelfportret, want ik werk haast nooit in opdracht. Voor de koning en de koningin maakte ik een uitzondering. Ik ontmoette hen op mijn overzichtstentoonstelling in het SMAK in Gent. Tot mijn verwondering stelde Jan Hoet voor om het koningspaar te portretteren. Uiteindelijk heb ik samen met de koningin andere portretten bekeken en locaties besproken. Voor de fotoshoot zelf was de setting en de belichting op voorhand perfect uitgekiend. Doorgaans werk ik compleet anders : ik fotografeer scènes die zich spontaan voordoen. Dat gebeurt impulsief, ik beredeneer nooit van tevoren wat ik ga doen. Daardoor wordt mijn werk ook zo persoonlijk. De plaats waar mijn beelden zijn gemaakt, is niet belangrijk. Het kan overal en altijd geweest zijn. Ik documenteer een gevoel, een state of mind aan de hand van de werkelijkheid die ik op dat moment voorhanden heb. Met dat gegeven maak ik universele beelden, haast iconen : herkenbaar en eenvoudig, maar net daarom ook complex.”

“Eigenlijk zijn mijn foto’s niet geschikt voor magazines. Als je een foto van een schilderij gepubliceerd ziet, kan je je het werkelijke doek wel ongeveer inbeelden. Mijn foto’s zijn in het echt veel tactieler dan in gedrukte vorm. Eigenlijk neigt mijn werk wel naar schilderkunst. Schilderen is impulsen van buiten in je atelier omzetten op doek. Ik wou oorspronkelijk kunstschilder worden, maar met fotografie kan ik veel directer met de realiteit werken. Ik voel me nochtans geen typefotograaf, die met het toestel in aanslag zijn beelden achterna loopt. Soms word ik wel eens kunstfotograaf genoemd. Vreemd, want ik fotografeer toch geen kunst, zoals een modefotograaf mode in beeld brengt ? Ik voel me tegelijk kunstenaar en fotograaf. Ach, uiteindelijk is die titel niet belangrijk. Mensen hebben die enkel nodig om de wereld in vakjes op te delen.”

Thijs Demeulemeester