Met klapdeuren van bijna vier meter hoog biedt deze woonruimte in een oude koekjesfabriek heel wat visueel spektakel. Het grondplan, dat uitgetekend werd rond een wit blok, heeft iets van een moderne doolhof.

De voormalige koekjesfabriek Victoria naast de Brusselse basiliek van Koekelberg werd in de voorbije jaren verdeeld in lofts. Het grote complex herbergt een verscheidenheid aan woonruimtes die lang niet altijd even boeiend zijn. Maar dit is ongetwijfeld een van de mooiste lofts van het project. Hoewel architect Nico Heysse de term ‘loft’ liever niet gebruikt : “Je merkt natuurlijk dat het om een industriële ruimte gaat, maar de woning werd architectonisch eerder opgevat als een appartement, met een slaapkamer en een living die kunnen worden afgesloten. Dus geen open ruimte waar je met de deur in huis valt.”

De 240 vierkante meter grote ruimte met zes kolommen kreeg bovendien een duidelijk grondplan. Nico Heysse: “Het programma was beperkt. Eén slaapruimte volstond. De meeste ontwerpers zouden hier twee tot drie slaapkamers gepland hebben, maar dat was niet nodig. Dan lijkt het opdelen natuurlijk gemakkelijk. Maar niets is minder waar. Met een beperkt programma een grote ruimte opdelen is even moeilijk als een zwaar programma uitwerken voor een kleine oppervlakte. Hier bestond immers het gevaar dat bepaalde ruimtes ‘overgeproportioneerd’ zouden worden, waardoor bijvoorbeeld de woonruimte ongezellig zou worden. Het beperkte programma bood mij wel het voordeel dat ik een circulatie kon creëren. Je kunt dus rondom de centrale witte doos wandelen waarin de slaapkamer zich bevindt.”

Prachtige perspectieven

De gang rond de slaapruimte is niet minder dan twee meter breed en de plafondhoogte bedraagt bijna vier meter ! Zo komen er prachtige perspectieven tot stand die dwars door de ruimte lopen, van de living tot aan de voordeur of naar de natte cel. “Maar deze zichten kunnen moeiteloos worden onderbroken met metershoge klapdeuren die eigenlijk meer wand dan deur zijn. Ik heb ze echt bedacht als een onderdeel van de architectuur”, legt Nico Heysse uit. Vooral de roodgelakte deur van de woonruimte is vrij spectaculair. Vanuit de living gezien lijkt ze net een doos, omdat een deel ervan doorloopt onder de balk die boven de eethoek hangt.

Heysse maakt op een voortreffelijke wijze gebruik van de hoge wanden die eigenlijk opgevat werden als gevels. Vanuit de woonruimte lijken de keuken en eethoek bijna op een apart gebouw. De glazen wanden zorgen dan weer voor een subtiel interieur- en exterieur gevoel. Dat krijg je ook in de gang waar je vanachter een halftransparant gordijn de badkamer ontwaart. Door het creëren van een gekleurd lichtfront – blauw, groen of rood naar keuze – worden ook hier de binnenmuren opgewaardeerd tot gevels. Voor de natte cel en de keuken werd de zoldering verlaagd om de intimiteit van deze ruimtes te versterken.

Maar het zicht van over de werktafel in de living tot aan de voordeur is minstens zo interessant. Zo’n dwars perspectief zie je soms in een kantoor, maar zelden in een woning. Tal van elementen – waaronder de boekenkasten – accentueren de dieptewerking.

Sobere aankleding

Om de architectonische kracht van het ensemble te accentueren koos Nico Heysse voor een sobere aankleding. De meeste wanden zijn witgeschilderd of -gelakt en op de grond ligt een gietvloer in polyurethaan. In de centrale gang staat een brede fauteuil van Harry Bertoia, in de woonruimte een ligzetel van Charles en Ray Eames, die eveneens de ontwerpers zijn van de keukenstoelen. Ook de bureaustoel werd door dit Amerikaanse echtpaar bedacht. Het zijn stuk voor stuk grafisch sterke meubels die perfect passen bij de architectuur van dit interieur.

Piet Swimberghe