Kom maar af. We zijn te vertrouwen. Bij ons word je niet met de vinger gewezen. We nemen geen toelatingsexamen af. Het feit dat je uit je kot komt, is voor ons al een succes. Met die argumenten probeer ik probleemjongeren over de streep te trekken om voor StampMedia te werken.

We richten ons op allochtonen, hangjongeren, kansarmen en jonge delinquenten. Althans in theorie, want het is moeilijk hen te bereiken. Ik was heel blij toen ik een meisje met een hoofddoek had gevonden. Ze was heel enthousiast, mailde ze. Maar op de eerste redactievergadering kwam ze niet opdagen.

Op een morgen stond een kleurling aan mijn bureau. 18 jaar, na het vierde jaar beroepsonderwijs gestopt en geĆÆnteresseerd in niks. Ik vroeg hem een artikel te schrijven over waarom hij gestopt was met school. Way to cool for school was de titel. Het stond vol schrijffouten, maar zijn zin voor humor was echt weergaloos. Met die kerel wil ik absoluut blijven samenwerken.

StampMedia geeft de media een stamp onder hun gat. En we willen een ‘stempel’ op de media drukken door met jongeren te werken. Die hebben wel degelijk iets te zeggen, al wordt dat vaak vergeten. Als iemand op een bus in elkaar geslagen wordt, komen in het tv-verslag een politiecommissaris en een psychiater aan bod. Waarom laten ze jonge gasten niet eens aan het woord ?

Mijn vader, Walter Zinzen, heeft me niet in de media geduwd. Ik bleef er aanvankelijk bewust van weg, omdat ik onlosmakelijk aan zijn naam zou blijven vasthangen. Maar op een goede dag mocht ik iets schrijven voor RifRaf. En voor ik het wist was ik muziekjournalist.

Ik heb zelf ook stampen gekregen in de media. Dik vijf jaar heb ik gefreelancet, tot ik het beu was om als stront behandeld te worden op de redacties. Ik stond op het punt om volledig met de media te kappen, tot deze job uit de lucht kwam vallen. Journalistiek, al bij al blijft het wellicht het mooiste beroep ter wereld.

Niet journalist, maar uitvoerend musicus staat op mijn diploma. Ik studeerde aan de jazzstudio in Antwerpen, omdat ik in die tijd nog de ambitie had een wereldberoemde muzikant te worden. Al snel ontdekte ik dat ik nooit een virtuoos zou zijn. Ik heb er vooral geleerd samen te werken met mensen met wie niet valt samen te werken.

Bij StampMedia doe ik iets vergelijkbaars : compleet uiteenlopende mensen samenbrengen en zorgen dat er iets constructiefs uitkomt. Ik zie mezelf niet als een utopist. Eerder als een bruggenbouwer.

De kansarmen die bij ons aankloppen, willen eigenlijk geen journalist worden, denk ik. Ze zien gewoon de kans om iets te doen. Als ze door ons project al verder geraken dan hun vier kamermuren en hun leven wat meer op de rails krijgen, dan is ons doel geslaagd.

Toen ik kind was, was mijn vader vaak weken op reportage in het buitenland. Ik heb me daar nooit slecht door gevoeld, mijn broer wel. Op de cruciale momenten in mijn leven stond mijn vader aan mijn zijde. Ik vond het altijd heel fijn hem naar Zaventem te brengen en zes weken later op te halen. Hij had altijd cadeautjes bij.

Mijn vader is een van de laatsten der Mohikanen in de journalistiek. Tijd en geld spelen voor hem geen rol. Hij beoefent journalistiek enkel en alleen om de waarheid te achterhalen. Hem is wel eens partijdigheid verweten, maar ik ga daar niet mee akkoord : zijn deontologisch correcte manier van werken laat dat gewoonweg niet toe.

Naar het Journaal of Ter Zake kijken, vind ik lastig. De items zijn te kort, er is geen plaats meer voor duiding. Het is louter een format, gericht op kijkcijfers. De nieuwe lichting nieuwsankers vind ik trouwens potsierlijke figuren : fris gecoiffeerd, uitgedost in felle kleurtjes en met eencolgatesmile. Ik heb daar een probleem mee. Al ben ik daar misschien wel heel ouderwets in.

Ik werk halftime voor StampMedia, en in mijn vrije tijd aan muziekprojecten in Zuid-Afrika. Het toeristische Zuid-Afrika uit de boekskes heb ik nog nooit gezien. Ik ga altijd naar de arme town-ships, waar het stinkt en gevaarlijk is. Maar de ontvangst is er ongelofelijk warm.

Zuid-Afrika is sterker dan mezelf. Ik keer nooit meer terug, zwoer ik mijn vrouw na mijn eerste reis. Intussen ben ik er al zes keer geweest. Nooit zou ik er kunnen wonen. En ik heb er ook geen zwart lief. Altijd ben ik blij om terug te vertrekken naar mijn bescheiden luxe in Belgiƫ.

Han Zinzen (40) was vroeger journalist maar is nu hoofdredacteur bij StampMedia, een Antwerps persagentschap dat probleemjongeren een stem in de media wil geven. www.stampmedia.be

Door Thijs Demeulemeester / Foto Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content