In de jaren zeventig stond Halston voor gestroomlijnde chic. Zijn invloed was de afgelopen seizoenen omnipresent, en nu is zelfs zijn naam weer terug. Het verhaal van een klassieke Amerikaanse comeback.

Lene Kemps / Foto’s Van Parys

Tijdens de New Yorkse modeweek werd het legendarische Halston-label opnieuw gelanceerd. Niet met een gigantische fuif in een discotheek zoals Roy Halston Frowick het waarschijnlijk zelf zou hebben gewild het was zijn idee dat Bianca Jagger op een wit paard haar birthday party in Studio 54 zou binnenrijden , maar met een langverwacht en veelbesproken defilé, getekend door Randolph Duke. In New York is Halston heilig genoeg om uitsluitend voor een achternaam door te gaan, de hogepriester van disco-chic, vriend en vertrouwensman van Liza Minnelli, Liz Taylor, Diana Vreeland en Babe Paley. Genoeg glitterbagage voor opvolger Randolph Duke om bang van te worden. Op zijn eerste defilé bleef hij dicht bij de bron en toonde hij eenvoudige jurken met een blote schouder of een diep decolleté, strakke modellen die duidelijk de Halston-stempel dragen. Duke, Randy voor de vrienden, ex-designdirecteur van Henri Bendel, is dan ook een levenslange Halston-fan. ?Het is door hem dat ik modeontwerper ben geworden?, aldus de 38-jarige Duke. ?Toen ik hoorde dat het label werd heropgestart, heb ik zonder ophouden gebeld en geschreven. Ik wist dat het de job voor mij was.?

De collectie is het focuspunt van een goed georchestreerde campagne rond het nieuwe Halston-label. Eerst wordt de kleding gelanceerd : sportswear, carrière en cocktail, daarna zijn er lucratieve afspraken voor meer dan twintig licenties, van zonnebrillen tot badmatjes. Het is niet helemaal duidelijk hoe de Halston-badmat-doelgroep eruitziet, maar het is wel duidelijk dat ergens iemand zijn huiswerk heeft gemaakt. Tropic Tex International (TTI), de firma die de naam Halston International een jaar geleden heeft gekocht, is vastbesloten er zoveel mogelijk uit te halen. TTI is eigenaar van het merk voor alle producten behalve parfum en cosmetica. Ruimte genoeg dus voor een mannenlijn, bontjassen, sjaals, handtassen, ondergoed, kousen, schoenen en badmatjes.

?Toen ik een jaar geleden bij de firma kwam, wachtte me een unieke uitdaging?, aldus Carmine Porcelli. ?Wat doe je met een designernaam die al zeven jaar slaapt, maar nog steeds een hoge herkenningsfactor heeft ?? Porcelli is als directeur van TTI verantwoordelijk voor de comeback. ?Al onze onderzoeken toonden aan dat de naam Halston nog steeds sterk wordt geassocieerd met glamour?, zegt hij, en hij voorspelt over drie jaar een wereldwijde omzet van 500 miljoen dollar. ?Het Halston-appeal is immens. De naam verkoopt zichzelf. Zelfs alleen de letter H al zou voldoende zijn om mensen aan te spreken.?

Roy Halston overleed in 1990, in relatieve obscuriteit, op 58-jarige leeftijd, na een champagne-cocaïne-en-kaviaar-leven. Halston was mister New York himself, samengesmolten met dat hoogtepunt van big apple-energie : de gesofisticeerde jaren zeventig. De legende ingezongen door Sister Sledge wanneer ze the greatest dancer beschrijven : Halston, Gucci, Fiorucci, that man is dressed to kill. Omringd door de slordige lagen zigeunermode die Europa overspoelden, zorgde Halston voor een magische eenvoud : scherpe, sexy kleding, die dames mooi maakte. In de woorden van Liza Minnelli : ?Het jaar dat ik Halston begon te dragen, in 1971, werd ik meteen verkozen tot bestgeklede vrouw.? Zijn creaties waren van een bedrieglijke simpliciteit. Gemaakt van jersey, geknipt en gedrapeerd, stukken stof die simpelweg en natuurlijk rond het lichaam vielen. Het leek zo eenvoudig en onberispelijk en haalde dat haast onbereikbare streefdoel : zeer herkenbare en tegelijkertijd anonieme stuks die de persoonlijkheid van de drager benadrukken. Zelf was hij een uitstekend voorbeeld van het less is more-principe dat hij propageerde. Als onmisbare gast verscheen hij op elk societyfeestje in een smoking of in zijn typische kasjmieren rolkraagtrui. Waar Halston was, volgden de Halstonettes : limousines vol goedgeklede mannen en vrouwen die hem omringden, als een koor voor de sterzanger.

Bianca Jagger was Halstons grote vriendin. Haar ondertussen veelgeroemde seventies-chic kwam van hem. Hij kleedde diverse figuren als JackieOnassis, Lauren Bacall, Martha Graham, Betty Ford, Raquel Welch en Anjelica Huston. Ze voelden zich tot hem aangetrokken omdat hij uiterst charmant en elegant was, en omdat hij oprecht van vrouwen hield. Ronde figuren met een Amerikaanse maat 12 hadden bij Halston een maatje 8, want hij geloofde in downsizing en de feel good-factor. Liza Minnelli vertelt in Vogue over het sensationele effect van zijn jurken en jumpsuits : ? they could make you look taller and thinner?, hoe hij voor elke gelegenheid het perfecte kledingstuk had en hoe ze steeds op hem kon vertrouwen. Zozeer dat ze geen enkele beweging maakte zonder hem eerst te raadplegen. ?Elk dineetje en elke aankoop werd met hem besproken. De man had een onfeilbare goede smaak.? Toen Liza enkele dagen na Halstons dood een lang geboekt optreden voor de politie van New York moest geven, voelde ze zich vreselijk. Nadien kwamen de agenten haar bedanken : ze wisten dat zij een goede vriend had verloren en bovendien kenden ze Halston. Hij had hun onpraktische lange jasjes hertekend tot draagbare kortere modellen.

Journalist en auteur Colin McDowell stelt vier mensen verantwoordelijk voor de hoogdagen van New York : koning Andy Warhol, koningin Diana Vreeland (hoofdredactrice van Vogue), minister van stijl Halston door Newsweek in 1972 ?zonder meer de beste ontwerper ter wereld? genoemd en hofnar Steve Rubell, eigenaar van Studio 54. Van de vier gekroonden lijkt Halston het minst vermoeide cliché. Vermoedelijk omdat het soort elegantie dat hij wilde brengen actueler is dan ooit. Hoewel het niet altijd lukte, wilde Halston graag democratisch zijn. Vandaar zijn veelvuldig gebruik van goedkope materialen als jersey en zijn zoektocht naar eenvoudige patronen. Zijn drang naar massadistributie en de wil heel Amerika te kleden, deed hem uiteindelijk geen goed. Eind jaren zeventig tekende Halston een contract met de op dat moment beslist onmodieuze grootwarenhuisketen J C Penney. Op het hoogtepunt van zijn roem verkocht hij zijn label voor veel geld aan Norton Industries en verloor hij controle over zijn werk. Geen geslaagde carrièrezet, want Amerika bleek niet rijp voor overdistributie van een naam. Wat ze nadien wel zouden accepteren van Ralph Lauren en Tommy Hilfiger stoorde hen op dat moment. Ondanks het fortuin verdween Halston in een leven van drugs, party’s en isolement. Toen hij in 1990 aan aids overleed, had iedereen wel eens van hem gehoord, maar wist niemand nog wie hij was. Behalve andere ontwerpers. Halstons spook dwaalt al enkele seizoenen over de catwalk. In de sexy jurken van Hervé Léger, de asymmetrische nummers van Calvin Klein, de witte avondjurk van Gucci of de gestroomlijnde chic van Ralph Lauren. In een periode waarin de seventies tot vervelens toe worden herkauwd, is het logisch dat Halstons universele elegantie wordt gerecycleerd, en dat slimmeriken zijn naam commercialiseren.

?De jaren negentig hebben een Halston nodig?, zegt Randolph Duke, die zich alvast heeft omringd met de meesters oude assistenten. ?Halston besefte de essentie van kleding : it’s all about sex.?

Uit de komende herfst-wintercollectie.

Halston met fans Liz Taylor (links) en Bianca Jagger (onder).