Ondernemer, ecoloog, auteur
Als student economie besefte ik al dat we aan een nieuw zakenmodel toe waren. Niet zoals de hippies : we doen niet meer mee, we stappen uit de maatschappij. Maar dat er grenzen aan de groei waren, was na de petroleumcrisis wel duidelijk.
Sinds mijn studententijd heb ik nooit meer voor een baas gewerkt. Als je er niet in slaagt zelfstandig te zijn en zo geld te verdienen, zul je nooit de wereld kunnen veranderen, hield ik mijzelf voor. In het begin was het lastig om de eindjes aan elkaar te knopen maar zo jong al een eigen bedrijfje proberen op te zetten, was een van de beste ervaringen van mijn leven.
Van begrensde groei tot onbegrensd leren, dat werd mijn wereld. Als nationaal voorzitter van studentenvereniging AIESEC had ik Aurelio Peccei naar België gehaald, de stichter van de Club van Rome. Hij nodigde mij op zijn beurt uit voor een meeting met als thema no limits to learning, die mij op een heel nieuw spoor zette.
In België voelde ik te veel beperkingen, het land was te klein voor mij. Mogelijkheden genoeg maar de energie die het me kostte om mijn ideeën te verdedigen, investeerde ik liever in de realisatie van projecten. Ik moest de wereld in.
Op mijn 37ste kreeg ik in Japan de kans van mijn leven. In de aanloop naar het Kyoto-protocol van ’97 kreeg ik de verantwoordelijkheid om een zakenmodel te creëren voor de nuluitstootmaatschappij. Na her en der bedrijven opgestart te hebben, was dit de kans om afstand te nemen en na te denken. Niet vanuit het standpunt ‘dat is goed en dat is slecht’ maar heel zen.
De blauwe economie gaat een stap verder dan de groene. Geen duurdere groene batterijen maar een technologie die geen batterijen nodig heeft. Geen nieuwe windturbines maar verticale generatoren in bestaande elektriciteitspylonen. Innovaties op basis van de wetten van de fysica, die geen uitzonderingen kennen.
Je hebt maar heel weinig mensen nodig om grote veranderingen tot stand te brengen. Daarom richt ik mij tot jonge mannen en vrouwen met een idee waar ze iets mee kunnen doen. Omdat we de kernkennis veranderen, heeft niemand ervaring en krijgen jonge vernieuwers een kans.
Op elke leeftijd heb je mentors nodig. Aurelio Peccei introduceerde mij bij wetenschapsfilosoof Ilya Prigogine en baron Daniel Janssen van Solvay. Een andere belangrijke inspirator was Nobelprijswinnaar voor de Vrede Elie Wiesel. Hij vroeg mij : “Wat dragen al die innovatieve zaken-ideeën van jou bij tot de rechten van de mens ?” Dat heeft bij mij echt een omwenteling teweeggebracht.
Echte verandering gebeurt in de periferie. Machtige staten zijn van nature conservatief. De meest vernieuwende projecten lopen in landen als Bermuda, Bhutan, Zuid-Afrika. Voor Zimbabwe ontwikkelde ik een zakenmodel waarbij paddenstoelen gekweekt worden op afval van de koffieteelt. Door wezen, die zo een inkomen en zelfstandigheid verwerven.
Wat is fantasie en wat is visie ? Dat is een van de belangrijkste thema’s van mijn kinderboeken. Volwassenen verdringen alle fantasie en daarmee ook de visie, dat is een groot probleem in onze samenleving. Niet met tactiek moeten leiders onderhandelen, maar met visie.
Professor Gunter Pauli (54) is als ondernemer actief op zakelijk, wetenschappelijk, sociaal en cultureel vlak. Hij is stichter van de Zero Emissions Research and Initiatives en auteur van The Blue Economy, Zen and the Art of Blue alsook van 36 kinderboeken. Info www.zeri.org en www.blueeconomy.de.
Door Linda Asselbergs – Foto Saskia Vanderstichele
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
