De eigenaars van deze kleine stadstuin lieten de befaamde tuinarchitect Jacques Wirtz de indeling ontwerpen. In de loop van de jaren voegden ze er persoonlijke toetsen aan toe.

Het zijn er intussen al zeker 800, projecten die de signatuur van Jacques Wirtz dragen. Grote en heel grote tuinen, en zelfs kleintjes zoals deze. Toen de eigenaars van deze stadswoning in 1990 een beroep op hem deden, hadden ze net het aanpalende perceel gekocht. Niet om er een huis op te bouwen, maar om hun tuin met enkele meters te verbreden. Bijkomende troef was dat dit streepje grond al beplant was met onder meer enkele laagstammige appelbomen, zodat de nieuwe aanleg al met- een een stukje geschiedenis meekreeg.

Het nieuwe perceel gaf de mogelijkheid om de hoofdas van de woning opnieuw te centreren, de as die begint in de salon en eindigt in een soort van oranjerie met grote uitnodigende ramen aan de tuinzijde. Jacques Wirtz trok deze lijn buiten door, en tekende een soort van smal kanaaltje omzoomd met een lage buxushaag.

“Een andere wens van ons was dat we de tuin niet in zijn geheel maar in stukjes zouden kunnen ontdekken, dat hij dus ingedeeld zou worden in vakjes.” En zo komt het dat we door de ramen op de eerste verdieping een soort dambord van taxus kunnen bewonderen. Van hieruit gezien bevinden deze tot op de millimeter gesnoeide structuren zich aan de rechterkant van de tuin. De andere kant ziet er meer uit als een panorama van struiken en vaste planten. “Zoals zo vaak in stadstuinen, stond ook hier een magnolia. We vroegen of hij mocht blijven staan omdat hij al volwassen was en omdat hij, net als de fruitbomen, een context leverde. Andere struiken werden aangeplant : Pieris, Enkiantus, Cornus kousa, Cotinus… wanneer die bloeit, ben ik altijd gelukkig”, zegt de eigenares. “Enkele struiken hebben we toch moeten verwijderen. Jong waren die prachtig, maar na enkele jaren pasten ze niet meer op de ruimte die ze kregen toebedeeld. Ik denk hier aan Hydrangea villosa, Prunus subhirtella en Catalpa. Er kwamen ook nieuwe planten bij, zoals een mooi boeket Hydrangea ‘Anabelle’.”

Van de vaste planten die in het oorspronkelijke plan waren voorzien, is er één die hier bijzonder goed gedijt : de populaire Alchemilla mollis. Pioenen geven ook mooie resultaten, vooral de hybriden van witte lactiflora en de elegante, dieproze Paeonia ‘Bowl of Beauty’. In de borders kwamen nieuwe vaste planten, vaak na bezoekjes aan kwekerijen of aan bevriende tuiniers. Het decor zelf werd ook lichtjes gewijzigd. “Het kanaaltje eindigde vroeger op een muur van taxus. Omdat deze waterpartij de hoofdas van het huis verlengt en we ze kunnen bekijken terwijl we in de eetkamer aan tafel zitten, kwamen we op het idee om op het einde een spiegel te plaatsen omgeven door een latwerk. Zo lijkt de tuin, die eigenlijk niet zo diep is, verder door te lopen. Bovendien zorgt de spiegel voor wat bijkomend licht. En meer licht is meer leven.”

We zijn nu ruim tien jaar later. De tuin is volwassen geworden, maar je merkt meteen dat de tuinarchitect en de klanten elkaar goed begrepen hebben. De verwachtingen van het eerste uur werden allemaal ingelost. n

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel

De spiegel op het einde van het kanaaltje geeft de tuin meer diepte en licht.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content