In Amerika nemen Tea Party-conservatieven een duidelijk standpunt in tegenover groene activisten, of zelfs gewoon bezorgde burgers. Ze hebben het over een samenzwering van de Verenigde Naties, een groen complot. En als dat geen indruk maakt, gebruiken ze die aloude Amerikaanse dooddoener : al die fietspaden en busdiensten worden je opgedrongen door de regering, het is gewoon communistisch. The Herald Tribune publiceerde een lijstje van projecten die op die manier geboycot worden, dat gaat van het installeren van slimme meters die je energieverbruik beter bijhouden (“Een complot om gegevens te verzamelen die later tegen je zullen gebruikt worden”) tot softwareprogramma’s die helpen om je ecologische voetafdruk te verminderen (tegenstanders : “De opwarming van de aarde is geen wetenschappelijk feit, maar bedrog”).

Het blijft me verbazen dat eenvoudige en levensnoodzakelijke doelen – proper water, zuivere lucht, groene ruimte – op zoveel tegenstand kunnen stuiten. Maar ergens moet ik toegeven dat ik zelf ook aan dat Amerikaanse euvel lijd : ik ben helemaal voor een betere en groenere wereld en een andere manier van samenleven, maar val me er niet te veel mee lastig. Ik doe van die kleine dingen, als de tv helemaal uitzetten, ik gebruik spaarlampen en neem het openbaar vervoer ; maar dat is het dan ook min of meer.

Een slechte economische situatie maakt het verspreiden van de groene boodschap er niet makkelijker op. Extra betalen voor organische groenten en een nieuwe, milieuvriendelijke auto kopen kan alleen als je nog een job hebt, en geld. Langs de andere kant is groener en zuiniger leven nu ook echt een uitweg, een manier om te besparen.

Ik heb nooit veel van groen gehouden. Dat heeft waarschijnlijk met mijn idyllische jeugd op het platteland te maken, waar er naar mijn zin te veel natuur en te weinig cultuur was. Ik ontwikkelde ook prompt hooikoorts, een overtuigde allergie voor grassen, bomen en heesters. Ik interpreteerde dat als de wil van het universum en alle dingen groen : blijf uit onze buurt ! ! !

Maar groen bekruipt je. Het begint met een liefde voor koken en een zoektocht naar de juiste ingrediënten, met het kijken naar bloemen en het wandelen door tuinen en voor je het weet, droom je zevenhoog in het centrum van Brussel van een weelderig terras en zou je voor je plezier je handen in een pot aarde steken.

Het eerbiedwaardige Franse huis Hermès, steeds begaan met het milieu en altijd de vinger aan de pols van de tijdgeest, nodigde driehonderd journalisten uit in een botanische tuin in Parijs. Driehonderd overtuigde fashionista’s die de opdracht gekregen hadden om platte, comfortabele schoenen aan te trekken, alleen dat al was een uniek zicht.

Zo ongeveer rond middernacht kregen we groenten die omgevormd waren tot muziekinstrumenten (dit is geen grap) en blaas ik een halve melodie op een wortel terwijl mijn Nederlandse collega zich er niet slecht van afbrengt op een witloofstronk. Ernstig drummen en fluiten we op een assortiment aan pompoenen en penen. Ik zie een moestuin plots helemaal zitten. Waar is dat groene complot ?

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

IK BEN HELEMAAL VOOR EEN BETERE EN GROENERE WERELD, MAAR VAL ME ER NIET TE VEEL MEE LASTIG