Na het overlijden van Zijne Purperen Hoogheid herinnerde iedereen zich weer wat een geweldige ballad Purple Rain is, en hoe fijn je daar op kunt slowen. Ook bij mij staat het nummer in mijn geheugen gegrift, samen met George Michaels Careless Whisper en Endless Love van Lionel Richie en Diana Ross. Slows uit mijn kindertijd die het hoogtepunt vormden van ontelbare schoolfeesten en bonte avonden tijdens kampweken, en daarom zowel gekoesterd als gevreesd werden.

Enkele jaren later scheerden End of the Road van Boyz II Men en More Than Words van Extreme hoge toppen, en draaide ik slows op fuiven aan de Antwerpse Zuiderdokken. Groentjes liepen er niet verloren en kregen hulp bij het vinden van een geschikte tegenpartij. Het ritueel werd immers op gang getrokken met de La Bamba of ‘de kusjesdans’, een kwartiertje rondjes lopen en drie smakken op de wang volstonden voor de meesten om hun moed te verzamelen en nen trage te vragen. Of om daar wegens bierlucht of een lijfgeur snel van af te zien.

Een blauwtje lopen was geen ramp: op een pot past zelden maar één deksel, voor de gitaar- of saxsolo was de teleurstelling vaak al voorbij. Tenzij de dj zout in de wonde strooide met Melissa Etheridges Like the Way I Do en de blues toesloeg. Dat overkwam me wel vaker, want de jeremiade was vaste prik op holebifuiven.

Misschien lijkt het fuifgangers van nu allemaal een vreemde bedoening. Slowen werd eind jaren negentig verbannen naar huiskamers en trouwfeesten, en zelfs daar komen professionele plakkers niet meer aan hun trekken. Onder meer Het Nieuwsblad kondigde onlangs de dood van de slow aan. Veel jonge koppels vragen de dj om geen enkele slow te draaien, wegens ouderwets, geforceerd, een enkele keer vernederend en hoe dan ook een cliché. Koppels willen nu een hippe clubsfeer oproepen en maatwerk. Pech voor mémé en bompie die nog eens een stapje op de dansvloer willen zetten.

Minder ervaren dansers zullen er niet over klagen. Slowen is immers vaak stuntelig, ongemakkelijk, onvoorspelbaar en zelden zoals het er in de film of je hoofd aan toegaat – zoals alle vormen van echte intimiteit dus. Bovendien moeten de betrokkenen elkaar aftasten, aanvoelen en de ander soms vergeven, wanneer die weer op je tenen trapt. Slowen is dus een onderhandelingsproces, eentje waar vaak niet eens woorden, maar wel veel lastige vragen mee gemoeid zijn. Oogcontact maken of niet, je hoofd in elkaars schouder begraven of op veilige afstand blijven, de juiste plek vinden voor je handen en armen, om maar te zwijgen van de gêne wanneer een van beide danspartners opgewonden raakt.

Misschien is slowen ook te moeilijk in een samenleving vol smetvrees, zorgvuldig bewaakte comfortzones en imagebuilding. Onduidelijke genderrelaties en angst voor ongewenste aanrakingen maken de zaken nog ingewikkelder. Geen wonder dat velen samen dansen tegenwoordig reduceren tot Beyoncégewijs tegen elkaar schurken en twerken. Ook leuk op Prince, maar niet hetzelfde als slowen. Alle seksuele insinuaties ten spijt, komt er aan grinden en twerken immers weinig echt fysiek of oogcontact te pas, laat staan dat je elkaars ademhaling hoort, de ander iets liefs kunt toefluisteren, of elkaars nekhaartjes kunt tellen. Zelfs de beste moves geven danspartners nooit de indruk dat ze de tent voor zich alleen hebben, als waren ze de enige twee mensen op de wereld. Bovendien zijn moderne dansvarianten een stuk vluchtiger dan slowen, waarbij u normaal gesproken de laatste noot afwacht om er met een excuus vanonder te muizen.

Acrobatische kunsten zijn voor een slow alvast niet nodig: de intimiteit van het moment is belangrijker dan de beweging zelf . Een beetje empathie en voorzichtig schuifelen volstaan al om een stijve hark toch een goede beurt te laten maken. De originele versie van Purple Rain tikt trouwens tegen de negen minuten aan – een zee van tijd waarin u alvast niets briljant hoeft te zeggen.

wim.denolf@knack.be

WIM DENOLF

Slowen is vaak stuntelig, ongemakkelijk, onvoorspelbaar en zelden zoals het er in de film of je hoofd aan toegaat – zoals alle vormen van echte intimiteit dus