Landschapsarchitect Bernard Capelle tekent zijn tuinen met soepele lijnen en bogen. In deze tuin zijn de planten en de golvingen van het landschap heel natuurlijk op elkaar afgestemd.

B ernard Capelle kan bogen op een niet-alledaagse ervaring, die zijn tuinen van vandaag beïnvloedt. Hij was nog maar amper afgestudeerd of hij trok al naar Mexico, waar alles veel grootschaliger is dan hier. “Het belangrijkste project waaraan ik heb meegewerkt, bevond zich in het zuiden van het land : vijftigduizend hectare kustgebied. Het strekte zich uit over 19 kilometer kust. Wij hebben er 22 stranden en 17 wilde parken aangelegd, rekening houdend met de bestaande omgeving.”

Hij kwam terug naar België, maar niet voor lang. Hij woonde achtereenvolgens in Tunesië, Portugal en San Francisco en werkte ook in Kenia, Finland en China. Het Californische bedrijf dat hem in dienst nam, belastte hem met de aanleg van golfterreinen. Hij superviseerde er zowat twee dozijn. “Een golfterrein is om te kijken en te wandelen. De speler moet openingen en perspectieven te zien krijgen. Maar je moet hem misleiden betreffende de ware grootte ervan. Dat is de taak van de landschapsarchitect, beweging creëren in het terrein, massa’s groen aanplanten, kleurverschillen accentueren. Een specialisatie die leidt tot het uitdiepen van je technische kennis, vooral op het gebied van grondwerken.”

Precies het soort probleem waarmee de eigenaars van deze drie hectare grote tuin af te rekenen hadden en dus bij Bernard Capelle kwamen aankloppen.

“Het originele landschap had een vrij sterke natuurlijke helling. Het diende in alle opzichten toegankelijk gemaakt te worden, aan te zetten om er zonder al te veel inspanning in rond te wandelen. Ik moest ook rekening houden met de woning, een dubbele woning in feite van liefst 120 meter lang, waar twee gezinnen in wonen die familie zijn van elkaar.”

De tuin vormt een mooi geheel dat met heel veel raffinement werd aangelegd. Het domein werd als het ware gesculpteerd zoals de mooiste Engelse parken, met lichte, bijna sensuele glooiingen. Bernard Capelle legde er zelfs een kuil in aan, gevuld met grote blokken natuursteen en grassen ( Stipa gigantea), alsof het gaat om een herinnering aan het oorspronkelijke reliëf.

“Met gebogen terrassen en uitgekiende aanplantingen heb ik beide gezinnen intimiteit willen geven en tegelijk voldoende uitzichten op de tuin in zijn geheel. Beide families kunnen genieten van dwarsperspectieven.”

Het scherm dat voor de nodige privacy zorgt, bestaat hoofdzakelijk uit grassen, vooral Miscanthus sinensis, Calamagrostis ‘Karl Foerster’ en Panicum virgatum. Uit die golvende grassenzee groeien enkele Amerikaanse eiken, Quercus rubra, met heel mooie herfstkleuren.

“Philippe Renac heeft me geholpen bij het kiezen van de planten. We besloten ook een aantal heesters te planten, Cornus kousa en Cornus florida, kornoeljes die in de lente roomwitte bloemen dragen en in de herfst prachtig verkleurende bladeren. We hebben ook heel massieve Sedum spectabile ‘Autumn Glory’ geplant, ook zeer mooi in het najaar. Het zijn vaste planten die, net als de grassen, verdrogen op hun stengels en in de winter mooie structuren nalaten. En verder : Aster, de distelachtige Eryngium en Eupatorium.”

Aan de westkant van het perceel, waar de woning ophoudt, heeft Bernard Capelle het grootste niveauverschil gecreëerd. De breuk wordt echter door twee effecten verzacht. De grenslijn is niet recht, ze loopt lichtjes gebogen. Het hoogteverschil wordt gemaskeerd door een plantenmassief van Rododendron ponticum, de meest courante rododendron-soort hier bij ons.

“Wanneer ze in bloei staan, zie je een massa lila tot paarse bloemen. Ik hou van kleuren die je als primair kunt beschouwen. Daarom zijn in deze tuin ook heel veel gele bloemen te zien zoals Telekia en Rudbeckia. Eenvoudige dingen die dienen om de mens met de natuur te verzoenen.” n

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel

“Dit is de taak van de landschaps-architect : hij moet beweging brengen in het terrein, met massa’s groen volume creëren, kleurverschillen accentueren.”

“Het hellende terrein diende toegankelijk gemaakt te worden, uitnodigend om erin rond te wandelen.”