Door meer niet dan wel te doen, bleef de sfeer van het vroegere magazijn bewaard in het lichte woonhuis van een jong gezin. En de stalen ligger bleek interessant om een schommel aan te hangen.

www.verdicktenverdickt.be

Een donker en duf magazijn vlak bij het Sint-Jansplein in Antwerpen stond meer dan een jaar te koop. “Niet onlogisch, het was een pikdonkere doos”, verduidelijk architect Carl Verdickt. “Er waren amper drie raamopeningen langs de straatkant. En deze buurt is ook niet de meest aantrekkelijke van de stad.” En toch zag hij er iets in. Meer nog : hij besloot om er samen met zijn vrouw te gaan wonen. Omdat de vraagprijs die van een magazijn was en niet van een loft. En omdat hij gelooft in de vooruitgang van de buurt. “Het was een risico. Maar ik merk nu, vijf jaar na de aankoop, dat het een goede gok was. Nog voor het einde van dit jaar start de aanleg van een park op het voormalige spooremplacement hier vlakbij. De woonprijzen stijgen al. En mijn broer en ik merken het ook in ons architectenbureau : we hebben steeds meer projecten in deze wijk.”

“Het is erg moeilijk om voor jezelf te ontwerpen. Je legt de lat hoog en je wordt met jezelf geconfronteerd. Gelukkig kon ik het basisgegeven niet meer in vraag stellen. De structuur was er : twee L-vormige dozen op elkaar.” Verder moest Carl Verdickt rekening houden met het beperkte budget en de grote behoefte aan lucht en licht van hem en zijn vrouw. “De belangrijkste ingreep was de creatie van twee lichtschachten : een in het midden van het gebouw en een in de hoek aan de achterzijde. Voor de rest hebben we vooral geprobeerd om de bestaande structuur te behouden en de troeven van dit gebouw zichtbaar te maken. Zo gaan wij altijd te werk : ontwerpen is meer niet doen dan wel doen. Schrappen tot je alleen de essentie overhoudt.”

In de benedenruimte, op de gelijkvloerse verdieping, werd de structuur haast helemaal intact gelaten. “Het was er gewoon veel te groot om er iets gezellig van te maken. Economisch gezien bleek het efficiënter om bovenop het gebouw een nieuwbouw te zetten, waarin we de kleine units van bad- en slaapkamers kwijt konden. Zo blijft de open ruimte beneden vrij als parkeergarage en kunnen we er in de toekomst nog alle kanten mee uit.”

Omdat een deel van het dak werd weggehaald, ontstond er op de eerste verdieping een soort buitenkamer. Die brengt samen met de lichtschacht veel licht in de leefruimte. De stalen liggers waarop de dakplaat rust, bleven bewaard. Niet alleen om de stevigheid van de bouw te verzekeren, maar ook voor de structuur : “Het geeft een besloten gevoel, alsof je in een kamer zit. En het is handig om een schommel aan te hangen.”

De leefruimte zelf was tien meter bij twintig, “te groot om aangenaam te zijn”, vindt Verdickt. “De lichtschacht die de ruimte in twee deelt, dient als focuspunt. Niet alleen overdag, maar ook ’s avonds. Dan schijnen er twee grote spots naar binnen.” Het industriële karakter wilden Verdickt en zijn vrouw wel bewaren. Dat deden ze door de stalen liggers bloot te laten en cortonstalen schuifdeuren op te hangen. “Rommel kan je snel verstoppen achter deze mobiele wanden. Met twee kinderen is dat handig. Ook het toilet en de centrale verwarmingsruimte kunnen verdwijnen. Het ophangsysteem is hetzelfde als dat waarmee boeren hun staldeuren ophangen. Dat brute past hier wel, vind ik.” Volgens dezelfde filosofie bestaat de verlichting uit industriële stralers van Sylvania en werd een betonnen werkblad op het keukenblok geïnstalleerd.

Op deze verdieping greep Verdickt wel in in de bestaande structuur, zij het minimaal. En dat was heel bewust. “Ik zie deze leefruimte als iets breders : het is perfect mogelijk om er morgen een kantoor van te maken en overmorgen een kunstgalerie. Pakhuizen zijn gegeerd omdat ze gemakkelijk omvormbaar zijn. Hoe meer we ze zouden opdelen, hoe minder die kwaliteit behouden blijft. Deze ruimte evolueert samen met ons gezin en onze behoeften.”

Door Leen Creve / Foto’s Sven Everaert

Cortonstaal roest eenmalig. De rode roestlaag beschermt het tegen verdere corrosie en brengt tegelijkertijd warmte en kleur in het interieur.

De belangrijkste ingreep was de creatie van twee lichtschachten.