GIULIA MOLTENI

© CHARLIE DE KEERSMAECKER

Giulia Molteni (37) woont in Milaan en is de kleindochter van Angelo en Giuseppa Molteni, die Molteni&C oprichtten in 1934. Onder Giulia’s invloed kiest het familiebedrijf voor internationalisering en kruisbestuivingen. Sinds april van dit jaar is Belgisch architect Vincent Van Duysen creatief directeur van de groep.

Ik wilde niet zomaar de dochter van de CEO zijn. In een familiebedrijf zit je misschien gebeiteld, maar wie zou ik zelf zijn ? Hoe ontdek je dan wat je zelf van het leven wilt ? Gelukkig dacht mijn vader Carlo er net zo over. Hij liet Tobia Scarpa een prachtige familiewoning bouwen vlak bij het bedrijf in Brianza, nam me als kind mee naar de Milanese meubelbeurs en liet me op jonge leeftijd meehelpen op de Molteni-stand. Maar ik was altijd vrij om mijn eigen keuzes te maken. Ook voor het bedrijf was dat de beste optie : door mijn eigen weg te gaan, verzamelde ik ervaring en kennis die ik nu kan aanwenden.

Op mijn 23ste vertrok ik naar New York voor een stage bij Loro Piana. Ik kon niet wachten om de grote stad te ontdekken. Boekhoudkundig werk lag me niet, mijn passie waren de strategie en positionering van het merk, iets waar je op de Amerikaanse markt wel wat van opsteekt. Ondertussen leerde ik omgaan met de meest uiteenlopende mensen. Hopelijk pikken mijn zoon en dochter later ook zo’n buitenlandse ervaring mee : ik heb er voor een groot deel mijn persoonlijkheid en zelfvertrouwen aan te danken.

Familiebanden versnellen de communicatie. Mijn vader is CEO, mijn broer Giovanni leidt de productie, en mijn neef Andrea is hoofd ontwikkeling van ons keukenmerk Dada : vaak hebben we aan een half woord genoeg om elkaar te verstaan. We begrijpen ook sneller waar een mening of reactie vandaan komt. De keerzijde is dat de grens tussen werk en privé vervaagt, en dat emoties de overhand kunnen nemen. Mijn vader had aanvankelijk wat moeite met mijn eigenwijze karakter, maar zonder veel tumult : in een familiebedrijf zetten mensen al gauw hun ego opzij voor het hoger belang.

Moeilijke omstandigheden schrikken me niet af. Kort na mijn aantreden bij Molteni in 2007 brak de financiële crisis uit, de eerste jaren hing er dus nervositeit in de lucht. Achteraf bekeken was dat de ideale leerschool : we maakten het bedrijf efficiënter, moesten voortdurend alert blijven en focusten ons nog meer op de essentie. Zelf was ik retailmanager van de winkels in Parijs, Londen en New York – allemaal zwaar getroffen markten die het nu prima doen. Sindsdien kan ik elke uitdaging aan.

In Italië mis ik soms het contact met andere culturen en ideeën. Voor designmerken is het een heel esthetische en inspirerende omgeving, maar als jong meisje vond ik zelfs Milaan wat gesloten en provinciaal. Wat elders in de wereld gebeurt, dringt amper tot ons door, alles draait voortdurend rond de Italiaanse cultuur en geschiedenis. We hébben ook prachtige dingen voortgebracht, van kunst en mode tot architectuur en design. Maar het gewicht van het verleden helpt niet altijd om aansluiting te vinden bij actuele ontwikkelingen.

De designwereld heeft outsiders nodig. Vergeet niet dat er heel veel Italiaanse designfabrikanten zijn, en dat hun producten vaak enorm op elkaar lijken. Zelfs kenners herkennen niet altijd het merk achter de sofa, want we gebruiken allemaal dezelfde stoffenleveranciers en stilisten. Die knowhow moeten we ook koesteren, maar om het verschil te maken, moet je je comfortzone verlaten. Zelf werken we samen met mensen als de Milanese modeontwerpster Marta Ferri, onder meer voor stoffenprints en beddengoed. Haar vrouwelijke blik is mooi meegenomen. Mannen domineren nog altijd de designwereld, zeker in Italië.

Ik bewonderde de manier waarop Amerikaanse meisjes in het leven staan. In Italië groeien veel meisjes op met het gevoel dat ze vooral een goede echtgenote en moeder moeten zijn, en dat ze hun eigen interesses en passies daarvoor moeten opzijzetten. Mijn Amerikaanse collega’s dachten dat ze alles konden bereiken in het leven. Die waren niet van plan om te kiezen tussen werk en gezin, of om een tweederangsbehandeling te aanvaarden. Daar herken ik me in. Mocht ik alleen het moederschap hebben, dan zouden ook mijn kinderen daaronder lijden, want dan zou ik me alleen druk kunnen maken om hún ambities en resultaten (lacht).

moltenigroup.com

TEKST WIM DENOLF & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER

“Mocht ik alleen het moederschap hebben, dan zouden ook mijn kinderen daaronder lijden”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content