Wat doen een stijlvolle dame en een ongeschoren slungel samen in een roeiboot in Kopenhagen? Proberen de Deense pleziervloot te kelderen, op het eerste gezicht, maar eigenlijk maken ze samen een nieuw Canvas-reisprogramma. ‘2 x Enkel’ heet dat, en de presentators beleven er dubbeldik plezier aan.

Drie uur hebben we erover gedaan om die roeibootscène in te blikken”, grijnst Chris Dusauchoit. “Daar spreken ze nu nog over in Kopenhagen.” Ook Gilda De Bal herinnert zich het nautische avontuur maar al te goed. “Toen kenden we elkaar nog niet zo lang, je ziet dat het allemaal nog wat onwennig is. Mochten we dat nu overdoen, het zou er helemaal anders uitzien. Maar we hebben wel ongelooflijk veel lol gehad.”

Twee zeer verschillende mensen die elk op hun manier een boeiende stad verkennen en tussendoor bij elkaar verslag uitbrengen, dat is het uitgangspunt van het nieuwe reisprogramma 2 x Enkel. De rolverdeling lijkt nogal stereotiep: Gilda bezoekt een kunstmuseum, Chris een verzameling erotica, Gilda eet slagroomtaart, Chris spacecake en als Gilda met een boek in een elegante designstoel insluimert, duikt Chris het Deense nachtleven in. “Toeval”, protesteren de betrokkenen met vuur en hoe dan ook, hun interactie levert grappige momenten op. “Op kosten van Canvas? Dan wordt het een sneetje droog brood”, concludeert Chris als Gilda een tafel in een chic restaurant reserveert. Boven een bord designzalm brengt hij vervolgens op plastische wijze verslag uit over de pastorale pornofilm die hij in het Eroticamuseum gezien heeft. “Het ding van een varken, dat ziet er dus uit als z’n staartje.” “Zo’n kurkentrekkertje? Ja, daar heb ik wel eens over gelezen”, repliceert Gilda bedachtzaam…

Van een ‘odd couple’ gesproken… Van wie is het idee jullie samen de hort op te sturen?

Chris: Ja kijk, wij zijn misschien niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar dat is dan ook het uitgangspunt van het programma. Het idee is van het productiehuis TV De Wereld en toen heeft de VRT naar twee uiteenlopende persoonlijkheden gezocht. Voor zover ik weet, is er niet geëxperimenteerd, wij zijn de eerste keuze.

Gilda: En dat we zo goed overeenkomen, is echt een gelukstreffer want ik kende Chris alleen van Nieuwe Maandag, waar hij als reporter te velde frenetiek de aandacht van Ben Crabbé probeerde te trekken: ‘Ben-Ben-Ben-Ben….’

Chris Dusauchoit en zijn debuut als stoorzender.

Chris: Bah ja, zo zou je ’t kunnen noemen. Toen ze mij vertelden dat ik met Gilda De Bal zou optrekken, dacht ik: ‘Dat is die strenge madam van Heterdaad‘. Ik had natuurlijk iemand van mijn eigen leeftijd of iets jonger verwacht, en zo’n beetje van mijn strekking. Maar ik was een geweldige fan van Zalm voor Corleone, ook van TV De Wereld, en dat boezemde mij meteen al een groot vertrouwen in. Het zijn gasten die weten waarmee ze bezig zijn.

Gilda: Bij wijze van proef zijn we een halve dag in de Marollen gaan draaien en dat zat meteen goed.

Waaraan ligt dat, denk je?

Gilda: Allebei een tikkeltje prettig gestoord, zeker.

Chris: En Gilda noch ik werken met een verborgen agenda. Wij doen ons niet anders voor dan we zijn, zo simpel is dat.

Gilda: Met een wildvreemde op reis gaan is niet evident. Zelfs met goede vrienden kan het riskant zijn. En om met een ploeg van zes mensen voor drie weken naar Amerika te trekken zonder dat er conflicten van komen, daarvoor moet je dus van goeden huize zijn. Meestal zit er toch wel iemand tussen met wie het niet echt vlot. Ik zou je zo een waslijst met namen kunnen geven van lui met wie je me beter niet op reis kunt sturen. Maar met deze ploeg lukt het dus wonderwel. Misschien zijn wij gewoon gemakkelijke mensen.

Chris: Extreem aangenaam in de omgang ook. Maar stel dat het in je karakter zou liggen om lastig te doen of je op te sluiten of allerlei intriges te weven, daar zou je in deze ploeg niet mee wegraken, denk ik. Er zou snel ingegrepen worden.

Wat apprecieer jij in Gilda, Chris?

Gilda: Voilà, voor dat soort vragen waren wij al bang.

Chris: Gilda kan enorm goed brood kneden! Nee, serieus: eigenlijk vond ik het wel tof om samen te werken met iemand die wat ouder is dan ik. Niet uit principe, maar ik ben nog zo’n beetje jong in mijn kop en dan is het prettig om iemand naast mij te hebben die bij de zaak is en zo’n beetje voor mij zorgt.

Gilda: Je moet Chris in ’t oog houden, anders verschijnt hij vijf dagen na elkaar met dezelfde outfit voor de camera. Bij voorkeur een ruitjeshemd met een gat, pal van voren.

Chris: Maar eigenlijk is dat leeftijdsverschil bijzaak. Om eerlijk te zijn: ik ben mij daar nog nauwelijks van bewust.

Gilda: ’t Is waar: in Istanbul ben ik vijftig geworden en ik heb daar nauwelijks bij stilgestaan. Toch moet ik Chris soms ontgoochelen. Zo ken ik bijvoorbeeld niets van muziek. Dan klinkt er ergens een song en dan is het van: ‘Maar Gilda, ken je dat nu niet? Dat is die en die…’ En dan hoor ik het in Keulen donderen. Chris danst dan weer niet graag, dat ligt héél gevoelig bij hem.

Chris: Dat is toch een bijkomstigheid. Als er op reis iets gebeurt dat ons raakt… In Chicago zijn we bijvoorbeeld naar zo’n gospelmis geweest. Wel, daar zaten wij dus allebei met natte ogen. Compleet gevloerd, jong. Dan voel ik heel duidelijk: wij zijn van ’t zelfde deeg, want voor hetzelfde geld gebeurt dat dus niet.

Gilda: Precies. Andere mensen van de ploeg hadden er bijvoorbeeld géén voeling mee. Maar wij tweeën waren dus totaal van de kaart. Gejankt dat ik heb… En Chris was ook kapot, alleen kwam hij niet in beeld, want ik zat daar zogezegd alleen.

Chris: En natuurlijk praten wij onder elkaar niet alleen over het programma. Wij hebben het ook wel eens over de dingen des levens en ook dan marcheert het wonderwel tussen ons. Ja, wat apprecieer ik aan haar? ’t Is een vrouw hé, en dat is altijd anders. Bovendien is het een toffe vrouw en dan zie je die gewoon graag. Maar om nu specifiek iets te noemen… Het is meer een totaalbeeld. En mocht ze een stuk chagrijn zijn, dan zouden wij hier niet zo zitten.

Gilda: ‘Maar gij zijt een zot wijf!’ heeft hij eens uitgeroepen. Wat ik natuurlijk plezant vond, maar meteen daarna dacht ik: je kent mij nog niet goed…

Kwam dit programma als geroepen om je van je Matti Tomasetti-imago af te helpen?

Gilda: Zoiets gebeurt nooit doordacht. Na Heterdaad heb ik drie maanden lesgegeven en acht maanden gestempeld. Daarna stond ik in De Korre in een stuk van Chris Yperman en net voor het begin van de opnamen van 2 x Enkel heb ik meegespeeld in de filmversie van De Verlossing van Hugo Claus. Ik heb wel een poos nagedacht voor ik toegezegd heb om aan dit reisprogramma mee te werken. Want ja, wat verwachten ze nu eigenlijk van mij? ‘Wees gewoon jezelf’, zeggen ze dan. Maar ja, ik zie mijzelf niet altijd even graag.

Je bent nu geen personage, je komt als Gilda De Bal in beeld. Is het dat wat je verontrust?

Gilda: Absoluut. Al die jaren werd ik betaald om met de woorden van iemand anders nog iemand anders te spelen. Nu ga ik op reis met alleen mijzelf in m’n valies. In het begin had ik het daar heel moeilijk mee. Maar Chris heeft mij gesteund en suggesties gegeven en af en toe een schop onder mijn achterste. Zo heb ik het tot nu toe overleefd.

Chris: Voor Gilda is dit totaal onbekend terrein. Van in het begin heb ik gezegd: ‘Presentatrice, dat moet je niet spelen, dat moet je zijn. Praat tegen de cameraman of beeld je in dat je tegen je dochter praat, zolang je jezelf maar niet hoort spreken.’

Gilda: Mensen vinden het hoe dan ook moeilijk om fictie van realiteit van elkaar te onderscheiden en na vier jaar Heterdaad hebben ze een beeld van mij… Als ik morgen een cafébazin zou spelen, dan zouden ze mij waarschijnlijk bij mijn voornaam noemen of op mijn rug kletsen. Maar bij iemand van de BOB doe je dat niet. Mij houden ze niet voor de zot, niemand doet familiair tegen mij. Nee, ik word heel vormelijk met ‘mevrouw De Bal’ aangesproken, waar ik dan ook weer een beetje ongemakkelijk van word. Ik ben die mevrouw van de rijkswacht die alles aankan. Ja, vergeet het maar, ik kan niet alles.

Bij de VRT zie je nog wel eens een presentatrice boven de vijfenveertig op het scherm. Bij VTM krijg je op die leeftijd een spuitje, denk ik.

Chris: Jos Ghysen heeft het anders lang volgehouden.

Maar als compensatie zat er wel een frisse bloem naast hem.

Gilda: Bij ons is Chris het groene blaadje. Heerlijk toch! Maar uit de brieven die ik ten tijde van Heterdaad kreeg, kon ik afleiden dat mensen het apprecieerden om ook eens een vrouw van vlees en bloed in een feuilleton te zien, met rimpels en opgroeiende kinderen en een hoop miserie. In tegenstelling tot Flikken, bijvoorbeeld, waar heel bewust voor de sex-appeal van twee jonge, mooie vrouwen gekozen werd.

Je verft je haar niet meer. Is dat een statement?

Gilda: Ten tijde van Heterdaad werd mijn haar om de drie weken geverfd. Op den duur was ik dat zo beu dat ik het na de laatste draaidag heel, heel kort heb laten knippen. En nu is het dus wit.

Chris: En geef toe dat het haar prachtig staat. Wat meteen opvalt, is hoe ongelooflijk Gilda ‘plakt’ op film. Richt daar een camera op en hop, daar staat ze, ons Gilda.

Gilda: Wacht maar tot je me in De Verlossing ziet. Daarin ben ik terminaal. Pas op, als het echt nodig is voor een rol, wil ik mijn haar nog wel eens verven, het heeft toch al alle kleuren van de regenboog gehad. Maar voorlopig hou ik het bij wit. Het is toch al zo’n gevecht om jezelf te zijn en te kunnen leven met wat je van jezelf ziet. Naar rushes kijken is een echte confrontatie voor mij.

Chris: Maar dat heb ik ook, hoor. Maar neem nu Michael Palin van wie jij zo’n fan bent. Als het eruitziet alsof het allemaal vanzelf gaat, dan heeft het waarschijnlijk heel veel moeite gekost. Maar la simplicité, c’est la marque du génie. Pas op, soms spelen wij ook wel eens Hollywood, hoor. In Istanbul sliep ik bijvoorbeeld in het bed waar Agatha Christie ooit nog in geslapen had. In werkelijkheid heb ik daar natuurlijk helemaal niet in geslapen, maar bon, ik ga dan in dat bed liggen, camera in positie, lampen aan en voilà: Hollywood.

Dat vind ik lang niet zo erg als docusoaps waarin zogezegd de realiteit getoond wordt, terwijl alles voor een maximum effect geregisseerd is.

Chris: Zo van: dit is de realiteit, want de camera wiebelt, niemand is geschminkt en er staat geen extra licht op.

Gilda: Wat wij in elk geval nooit doen, is een gesprek repeteren of iemand die we interviewen van te voren vertellen wat we gaan vragen.

Chris: Als ze me voor de opnamen aan een gesprekspartner voorstellen, geef ik die een hand en loop er vervolgens van weg. Want anders begint die mens alvast zijn verhaal te vertellen en als de camera dan uiteindelijk draait, is het van: ‘Zoals ik al zei…’ En bijna nooit zo goed als de eerste keer.

Gilda: Dat is een van de dingen die ik van Chris geleerd heb.

Chris: Soms zijn we wel een beetje jaloers op elkaar. Als Gilda een toffe pee interviewt, bijvoorbeeld: dju, dat had ik zelf wel willen doen.

Gilda: Het omgekeerde gebeurt ook, hoor. Dat ik blij ben dat het Chris is die met zo’n stroeve mens moet praten. Want Chris, die lost alles op, die is door niets uit zijn lood te slaan. Ik ben ook jaloers op zijn taalgevoel. In Ierland spreekt hij Iers, in Dallas zoals de cowboys en in New Orleans met een zuidelijk accent. Mijn Engels is lang niet zo goed, maar hij neemt de moeite om mij te helpen.

Chris: ( gegeneerd) Ja zeg…

Hoe kom je aan die talenkennis?

Chris: Pure liefde, want na mijn humaniora heb ik geen talen meer gestudeerd. ’t Zit er gewoon in.

Ik vermoed dat er in Chris ook een gentleman schuilt.

Gilda: Dat klopt. Niet dat ik daar nu zo strikt in ben, maar ’t heeft me al vaak aangenaam verrast. Een deur openhouden, mij eerst laten neerzitten…

Chris: Ik probeer daar toch een beetje op te letten.

Gilda: En in Istanbul gaf hij de gids in een harem een perfecte handkus.

Chris: Het was dan ook een geweldig mooi meisje. Het geheim van de perfecte handkus is dat je lippen de hand niet raken, maar er een paar millimeter boven zweven.

Gilda: Succes dat hij heeft bij vrouwen, niet te geloven! En over heel de wereld, hé.

Chris: Maar de klankman heeft nog veel meer succes. Zo zie je maar dat alles relatief is.

Waaraan wijt je Chris zijn succes bij de vrouwen?

Gilda: Aan dat jongensachtige dat hij uitstraalt, dat argeloze…

Vroeger kreeg je vaak de rol van enfant terrible toebedeeld.

Chris: Ik weet niet in hoeverre dat bewust gebeurde. Veel hangt natuurlijk af van het programma. In Bracke en Crabbé was het de bedoeling dat ik wat zou poken. Maar dat is geen houding die ik moet aannemen, dat komt vanzelf. Maar als er in Dierenkliniek iemand met een doodziek katje bij de dokter komt, dan moet je niet de onnozelaar gaan uithangen. 2 x Enkel leent zich daar ook minder voor. Hoewel… Als je in Kopenhagen ’s avonds toevallig een Deense televisieploeg tegen het lijf loopt, dan kun je die gasten natuurlijk wel wat plagen: ‘Zeg jongens, wanneer hebben jullie het Eurovisiesongfestival nog eens gewonnen?’ Waarop die Deen dan uit volle borst Fly on the Wings of Love begint te zingen. En mij zijn pompous young friend noemt. Maar ik ben nooit kwaadaardig als ik plaag.

Men heeft je wel eens een gecultiveerde naïviteit aangewreven.

Chris: Er waren er zelfs die suggereerden dat ik oorspronkelijk een propere jongen in een net maatpak was die speciaal voor de televisie zijn imago verstoerd had. Maar mijn ongeschorenheid is geen kwestie van imagebuilding, ik sta voor de camera zoals ik altijd al rondliep. De mensen zoeken altijd naar een verklaring voor iets dat in se heel gewoon en zonder bijbedoelingen is.

Waar kijken jullie zelf naar op televisie?

Chris: Zonder er meteen namen op te plakken: naar alles waarvan je meteen voelt dat er met hart en ziel aan gewerkt is. Dat slaat bijvoorbeeld op heel veel dingen die van de BBC komen.

Gilda: De Britse dramaseries zijn onovertroffen, dat is waar. In de Gloria, daar heb ik ook enorm van genoten. En niet alleen omdat ik alle acteurs ken.

Chris: Ook weer zo’n programma waaraan je meteen ziet dat er dag en nacht met veel liefde aan gezwoegd is.

Maar niemand vertrekt toch van het idee: nu gaan we eens een heel slecht programma maken, zie.

Chris: Nee, maar wat wel heel vaak gebeurt, is dat er iemand zegt: ‘We hebben nog niets voor volgende maand. Wat hebben we hier nog in huis zitten en hoeveel mag het kosten?’ Dat is de kar voor het paard spannen. Niet dat ik nu zo’n veelkijker ben, maar als ik zo’n programma zie waarin de muren meetrillen als er een deur dichtslaat, dan denk ik: lap, het is weer van dat… Maar nu zie ik bijna niets, wij zijn nauwelijks thuis.

Gilda: Voor één aflevering van 2 x Enkel zijn we gemiddeld een week in het buitenland. In totaal zijn dat dus twaalf weken.

Voor de buitenwereld is het natuurlijk een absolute snoepjob, reisreportages maken.

Chris: Het maakt deel uit van de droomhiërarchie: model worden, een programma op VTM presenteren en dan een reisprogramma maken.

Gilda: Natuurlijk is het fantastisch. Neem nu Dallas: een bestemming die ik zelf misschien niet meteen zou kiezen. Maar toen ik op de plaats stond waar Lee Harvey Oswald de fatale schoten gelost zou hebben, kreeg ik daar een geweldige kick van. Ik was twaalf toen het daar allemaal gebeurde, ik herinnerde mij die beelden zo goed.

Chris: We hebben er ook goed gelachen. Want Amerika, dat is toch een raar land, hoor. Bij ons zou er toch geen mens op het idee komen in een boerenkiel en op klompen in een bank te gaan werken? Maar in Dallas staat er wel een gast met een stetson en cowboylaarzen achter de balie. Terwijl er heinde en ver geen farm in zicht is. Zo trots zijn ze op hun afkomst…

Gilda: Maar er zijn natuurlijk ook schaduwzijden. Per stad komen maar een paar bezienswaardigheden aan bod en met elk item ben je al snel drie, vier uur bezig. Tijd om in je eentje te gaan rondsnuisteren is er niet. Je bent weg van de mensen die je graag ziet en je kunt niet overal e-mailen of SMS-en, en telefoneren kost een fortuin.

Chris: Binnenkort zijn we weer voor drie weken weg: naar Singapore, Melbourne en Auckland. Maar eerst moet ik een tijdje thuis zijn, bij mijn lief en mijn dochter. Toen ik terugkwam uit Istanbul deed Hannah ineens verlegen tegen mij. Niet meer gewoon mij te zien… Misschien is dat helemaal niet erg en na een paar uur is het alweer voorbij, maar het versterkt wel je schuldgevoelens: ‘Wat heb ik nu gedaan? Mijn werk laten voorgaan op mijn gezin…’ Maar het zal wel raar zijn als alles voorbij is. Als ik Gilda een paar weken niet zie, mis ik haar al.

Gilda: Na het draaien van een film of het afsluiten van een theaterreeks heb ik dat ook. Zelfs bij de einddrink is de magie al een beetje weg: er is geen licht meer, het decor is al half afgebroken en mentaal heb je al afscheid genomen. De mensen zien er dan ook al een beetje anders uit.

Chris: Ik zal er niet anders uitzien, hoor. Maar misschien moeten we alvast een nieuw seizoen bestellen. ( Nadrukkelijk in de microfoon🙂 Een nieuw seizoen bestellen!

‘2 x Enkel’ loopt vanaf 18 februari op Canvas.

Chris: “Dat leeftijdsverschil is bijzaak. Om eerlijk te zijn: ik ben mij daar nog nauwelijks van bewust.”

Gilda: “Succes dat hij heeft bij vrouwen, niet te geloven! En over heel de wereld, hé.”

Chris: “Als ik Gilda een paar weken niet zie, mis ik haar al.”

Linda Asselbergs / Foto Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content