Brigitte von Boch, echtgenote van een der erfgenamen van porseleingigant Villeroy & Boch, heeft een hekel aan alles wat pompeus is. Van hun landhuis, aangekleed met antiek en eigen vondsten, maakte zij een levendig familienest.

Sabine Lamiroy / Foto’s Jan Verlinde

?Hier heb ik mijn eigen paradijs?, zegt Brigitte von Boch. Ze lacht breeduit, terwijl ze met zichtbaar plezier uitkijkt over de velden en bossen, die zich zwartgroen achter het huis uitstrekken zover het oog reikt. ?Ruimte is vandaag echte rijkdom, zeker hier in het dichtbevolkte Saarland, waar iedereen op elkaar leeft. En daar geniet ik van. Dagelijks.? En ruimte hebben de von Bochs. De zetel van het twee eeuwen oude porseleinimperium Villeroy & Boch is gelegen in het schilderachtige dorpje Mettlach, net over de Luxemburgse grens. Het hele dorpsbeeld wordt beheerst door etalages vol porselein, bestekken, kristal. In en om het dorp bezit de familie kastelen, jachthuizen en andere residenties. Toch verkozen Brigitte en haar man Wendelin, von Boch-erfgenaam en een van de huidige directeuren van het bedrijf, om met hun vier kinderen te leven in een landhuis, vakkundig verscholen tussen de bossen en velden buiten Mettlach. De woning houdt het midden tussen een Engelse cottage en een Italiaanse villa. ?We hebben het helemaal zelf uitgetekend en wonen er nu 16 jaar?, zegt Brigitte. ?Ik wou geen pompeuze Direktorsvilla maar ?een thuis?. Met hoekjes en kantjes. Gezellig gewoon. En natuurlijk ook met voldoende ruimte om mensen te ontvangen. Dat hoort er nu eenmaal bij. We hebben hier bijna dagelijks gasten over de vloer. Vandaag zou ik het wel anders aanpakken, misschien iets klassieker, rechtlijniger, met een gezellige symmetrie, een beetje als een oude oranjerie. Maar van het echt formele hou ik niet.?

En dat merk je ook aan haar manier van doen. Het is nog vroeg in de ochtend wanneer ze ons ontvangt, ze heeft snel een jeans en witte bloes aangetrokken en loopt op blote voeten door het huis. Het interieur is grotendeels met antiek aangekleed, erfstukken van de familie von Boch, maar ook met rariteiten die ze vindt op veilingen of meebrengt van haar reizen. Vooral empire, daar houdt ze van. ?Ik kan niet leven tussen moderne dingen. Ik kan ze bewonderen als ik ze zie, omdat ze goed gemaakt zijn, als een statement van de designer. Maar het is niets voor mij. Antieke voorwerpen hebben een eigen leven. Je hebt ze geërfd van generatie op generatie, of je hebt ze gekocht bij een bepaalde gelegenheid of op een plaats waar je een bijzondere herinnering aan hebt.?

Niet dat het huis oubollig overkomt. Het heldere, eenvoudige grondplan en de vele ramen zorgen voor een open en ruim gevoel. Dat wordt nog versterkt door het kokostapijt dat bijna de gehele woonruimte bedekt. ?Oorspronkelijk lag hier overal parket. Maar met de kinderen en al de bezoekers en de honden, gaf dat zo’n lawaai. Ik kon er niet meer tegen. En vermits ik karpetten haat, heb ik maar overal kokos gelegd. Een kamer moet iets weids, opens hebben, tapijten snijden een ruimte in stukken. En dit voelt ook lekker aan de voet.?

Toen Brigitte 19 jaar geleden trouwde met Wendelin von Boch liet ze haar eigen bloeiende modezaak staan en leefde zich helemaal in de porseleinwereld in. ?Ik hou niet van een leeg leven. Ik moet iets doen.? Meestal vergezelt ze haar man bij zijn zakelijke verplichtingen. Maar de laatste jaren heeft ze ook de handen vol met de restauratie van het Linslerhof. Een enorm project dat van de 1000 jaar oude familieboerderij zo’n 40 kilometer verderop, een hotel met paardenrijschool en jachtschool moet maken. ?Zowat mijn levenswerk.? Ze houdt van alles wat met interieur te maken heeft, van mooie tafels, gezelligheid en lekker eten, en doet zoveel mogelijk alles zelf. Want ondanks haar drukke bezigheden, komt het familiale leven nog altijd op de eerste plaats.

In huis zelf verwijzen slechts oude gravures en enkele ?stillevens met borden? discreet naar de band met het familieporselein. Eigenlijk is het hele interieur opgebouwd uit een gezellige mix van stijlen, waarin je duidelijk de hand van de bewoonster voelt. Zo wordt de hal met jachttrofeeën gedomineerd door een hoog schilderij van een circusfiguur. ?Het diende als theaterdecoratie voor een stuk van Victor Hugo. We vonden het bij een Brusselse antiquair.? Honderduit vertelt Brigitte over elk object in haar huis. Ze wijst ook op de grappige vestiaire waar ze op de kast een trompe-l’oeil van een jachtkostuum liet aanbrengen, als verrassing voor haar man die een verwoed jager is.

De ruime living is op het eerste gezicht vrij eenvoudig maar smaakvol aangekleed : een zithoek met lage Japanse tafel bij de grote open haard, een grote Elzasser kast, sobere witte zetels, schemerlampen. Maar als je even rondkijkt zie je op de schouw een koppel bijzonder mooie empirevazen, aan de muur een intrigerend oud schilderij met geitjes en gravures van historische serviezen. Overal staan bibelots, kandelaars, foto’s, spiegels, boeken. Toch heeft de kamer niets ouds of beslotens. Integendeel. Hier overvalt je een soort vakantiegevoel. Is het het zonlicht dat zo gul door de vensterdeuren naar binnenvalt, of komt het door het ronduit schitterende uitzicht op de diepe tuin en op het terras met groen-wit gestreepte zonnestoelen, waar de tafel al gedekt staat, met uiteraard Villeroy & Boch-servies.

Terwijl we bij een kop koffie genieten van de gemoedelijke sfeer komt jongste dochter Sophie (12), de enige van de vier kinderen die nog thuis woont, binnengestormd met haar geitjes Pebbles en Wilma. De beestjes blijken verzot op de mooie bloemstukken die het hele interieur sieren. Eens het gezelschap vriendelijk de deur is gewezen, leidt Brigitte ons binnen in haar bureau, haar heiligdom, waar een authentieke Keith Haring meteen in het oog springt. De muren zijn behangen met dieprood. ?Veel vrienden haten die kleur, ze maakt hen nerveus. Ik heb rood nodig, het is warm, gezellig. Ik hang hier ook alleen portretten van vrouwen, mooie sterke gezichten. Dit is mijn ruimte. Dit is de plaats waar ik werk, praat, tv kijk. Hier zit ik ook vaak met de kinderen om wat te kletsen.? De Franse artiest Roeser creëerde voor deze kamer een grappige kast met nepboeken : Wendelin von Boch zelf en Brigitte staan er tussen Flaubert en andere auteurs van wereldfaam.

Vanuit de study stap je in een bibliotheekkamer die achteraan uitgeeft op een kleine veranda. Er staan gezellige oude Engelse fauteuils en je hebt er een weids uitzicht op de tuin met prieeltje dichtbij de vijver die ze zelf liet aanleggen. ?Dit is mijn lievelingsplek. Hier kom ik tot rust.?

Terwijl de bibliotheek-zitkamer, compleet met empire-secretaire en familieportretten, een tijdloze, bijna klassieke sfeer uitstraalt, is de grote ovalen eetkamer aan de andere kant van de living, uitgesproken Italiaans. De zonnige, in oker- en saffraantinten gestoken ruimte biedt plaats voor 30 gasten. De prachtige oude Venetiaanse spiegels maken de sfeer compleet. ?Italië is mijn lievelingsland. Ik hou van alles daar : het landschap, het licht, de mensen, het eten. Daar voel ik mij gelukkig. Je neemt er de dingen lichter op.? Blikvanger is een enorm, Romeins aandoend fresco dat ze op de kop tikte in New York. Het is gemaakt door een onbekende kunstenaar uit de vorige eeuw en er staat een spreuk op van een Perzisch dichter. ?We weten niet wat ze betekent, maar dat geeft niet. Ik maak ik er wel zelf een verhaal bij.?

In de verte, achter het zwembad met poolhouse, ontwaar je tussen het groen de oude familiewoning van de von Boch’s uit de jaren ’50, waar de ouders van Wendelin leefden tot hun dood enkele jaren terug. ?Het is de bedoeling dat we daar later gaan wonen, als we tenminste ooit de tijd vinden om aan de restauratie te beginnen.?

Warm rood is de hoofdtoon in Brigittes werkkamer. Aan de muren hangen uitsluitend portretten van sterke vrouwen.

Blikvanger in de hal is een groot schilderij met circusfiguur dat ooit dienst deed als theaterdecor. In het tuinprieel staat de tafel gedekt met My Way van Paloma Picasso, een Villeroy & Boch-klassieker. Brigitte von Boch : Ik hou van antiek omdat elk s

Boven : het landhuis houdt het midden tussen een Engelse cottage en een Italiaanse villa. Onder : op de keukentafel het servies A la Ferme. Rechts : de veranda in Engelse stijl met prachtig uitzicht op de tuin.

Op de empire-secretaire in de bibliotheek/zitkamer een familieportret van twee von Boch-zusters.