Volgens velen is Geri Allen de pianiste van de toekomst en misschien wel van het moment. Een portret aan de vooravond van haar komst naar ons land. “Ik ben vrij, ik kan helemaal opnieuw beginnen. “

ROB LEURENTOP

Praten met Geri Allen, het vraagt veel geduld. Een paar zinnen tijdens de pauze in de Village Vanguard, de beroemdste en donkerste jazzklub van New York. Twee minuten backstage na een koncert op Jazz Middelheim, korte gedachtenwisselingen op andere festivals.

Nu de pianiste naar België komt, wordt het tijd om de stukjes van de puzzel in elkaar te passen. Natuurlijk, er zijn nog vragen. Daarom bellen we. Vanuit de woning die ze in New Jersey deelt met haar echtgenoot, de trompettist Wallace Roney, zingt Geri Allen de lof van Herbie Hancock, de pianist die ze het meest bewondert en de grote inspiratie voor haar nieuwe album, Twenty One. Maar al snel moet het gesprek worden afgebroken. “Mijn dochtertje is ziek, bel morgen terug, six in the afternoon New York time please. ” Op de achtergrond hoor ik de kleine Laila. Ze hoest, ze weent.

Laila is vier en zij reist zeker mee wanneer haar moeder hier straks een solokoncert geeft. “Sinds ze zes maand is, komt ze overal met me mee, ” had Geri Allen me al eens verteld toen ik haar vroeg of dat wel lukte : moeder zijn en performing artist, les geven aan het conservatorium en getrouwd zijn met een al even druk bezette trompettist. “Het is wel eens ingewikkeld, maar over het algemeen valt het best mee. Ik heb heel veel hulp van mijn vader en van mijn man. Zij zorgen voor Laila als die om een of andere reden niet mee kan. Maar als het lukt, reist ze samen met mij. Zij vindt het fantastisch, de hele tijd nieuwe plekken zien, andere mensen ontmoeten. Binnenkort is het voorbij, dan moet ze naar school. Dat wordt ook een hele verandering in mijn leven, want dan accepteer ik alleen nog koncerten in periodes dat zij vakantie heeft. “She will always be number one on my list. “

Nee, een instrument bespelen, deed Laila nog niet, maar zij had wel iets met dansen. “Zij is de hele tijd in de buurt van instrumenten en hoort voortdurend muziek. Op die leeftijd ben je daar heel ontvankelijk voor, zeker als je zoals zij a natural dancers build hebt. ” Of het er ook zo toeging bij de kleine Geri Allen thuis, in Detroit, wilde ik weten ? “Mijn vader speelde een beetje piano for fun en daar bleef het bij. Mijn ouders hadden wel respekt voor de arts, dat heeft toch invloed op me gehad. Mijn broer en ik mochten voortdurend naar allerlei klasjes en naar young people’s concerts… En wij hadden een aardige platenverzameling thuis. Duke Ellington, Billie Holliday, Charlie Parker. Als kind hoorde ik voortdurend jazzmuziek. “

Een dag later blijkt het moment gunstiger. Geri Allen heeft tijd, lacht, praat transatlantisch honderduit. Hoe zit dat nu met haar Motown-connection ? Want als tiener luisterde ze in Detroit, de stad van de auto-industrie en het Motown label van producer Barry Gordy, niet alleen naar plaatjes van Charlie Parker. “Wij waren dol op de Motown sound. The Supremes, Diana Ross, Stevie Wonder en zo. En James Brown. Mijn favoriete nummer was Family Affair van Sly & The Family Stone. Maar ik droomde er nooit van om een zangeres te worden of een popster. Ik had altijd wel het idee dat ik piano wilde spelen en iets in de jazzmuziek zou doen. ” Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan : “Wallace hoort een heleboel Motown in mijn pianospel. Hij wijst er vaak op dat de baspartijen in mijn stukken erg lijken op de baslijn van sommige Motownsongs. Zelf merk ik daar niets van. ” Dat vindt ze wel grappig. Wie weet, misschien komt haar veelgeroemde vermogen om plotseling heel zacht te spelen, en toch duidelijk en vol gevoel, ook van de soulzangers die met hun stem hetzelfde effekt bereikten ? Mmm, het is een interessante gedachte die ze niet meteen uitsluit. Ze zegt het nogal zuinig. Ook met vragen over de positie van de vrouw in de jazz heeft ze niet zoveel op. “Muziek staat daar boven. Grote muzikanten blijken meestal eenvoudige en gemakkelijke mensen die iedereen accepteren die kan spelen. Man, vrouw, wit, zwart, maakt niks uit. De enige slechte ervaringen had ik met mindere talenten. Die hebben schrik, laten onmiddellijk hun tanden zien. “

Ze wil nu liever eens praten over het nieuwe album en over Herbie Hancock, de virtuoos, de muzikale duizendpoot die haar lang geleden op het goede spoor zette. “Het begon allemaal met Herbie en de groep Headhunters. Die waren toen heel populair en sloten een beetje aan bij wat wij toen leuk vonden, bij Sly en James Brown. Maar hij had al een heel verleden en dat hoorde je in die muziek. Zo kwam ik bij de muziek van Miles Davis terecht bij wie Herbie natuurlijk had gespeeld. En vandaar ging ik helemaal terug in de geschiedenis van de jazz. In feite ging ik terug naar mijn kindertijd, ingesluimerde herinneringen aan de platen van mijn vader. I came full circle. “

Vandaag is Geri Allen weer full circle gekomen. “Ik heb mijn nieuwe album Twenty One genoemd, omdat ik eindelijk een diepe vernedering heb verwerkt die ik opliep toen ik eenentwintig was. ” Zij studeerde aan Howard University in Washington toen er op een dag hoog bezoek kwam, een grote naam in de jazzwereld. (Zij wil liever niet zeggen wie.) “Ik moest een klassieker uit het repertoire voorspelen en deed dat op de manier waar ik toen in geloofde. Met inzet van alles wat ik kende, met respekt voor de auteur van het stuk, maar wel zo modern mogelijk en met zoveel mogelijk van mezelf erin. Die man heeft me toen voor een vol auditorium vreselijk uitgescholden. Hij vond dat ik zo’n stuk helemaal volgens de stijl van de komponist hoorde te spelen. ” De herinnering aan het incident bleef jarenlang knagen, zette haar aan het twijfelen over haar kreatieve vermogens. Misschien had die man wel gelijk ? ” Dat heb ik nu totaal van me afgezet. Ik kan nu opnieuw beginnen, de draad weer opnemen waar hij toen werd afgebroken. Ik voel mij weer helemaal vrij om met het werk en de invloed van al die pianisten van wie ik hou, om te gaan zoals ik het wil. ” Zij noemt natuurlijk Hancock (“De Bud Powell van vandaag, iedereen na hem heeft van hem geleerd, Corea en Jarret inbegrepen. “), Monk, Bud Powell, Ahmad Jamal, Red Garland, Bill Evans, McCoy Tyner, Herbie Nichols, Cecil Taylor “En er zijn er nog veel meer. ” Plotseling moet ze lachen. “Weet je, Wallace zat in het auditorium bij die afschuwelijke scène. Wij studeerden toen samen, oefenden samen uren per dag. En nu, na al die jaren, hebben we elkaar teruggevonden en oefenen we opnieuw uren per dag. Ik ben opnieuw eenentwintig. “

Dat zij op Twenty One het gezelschap krijgt van bassist Ron Carter en drummer Tony Williams geeft haar het gevoel dat zij toch al een beetje tot de geschiedenis behoort. “Zij speelden samen met Herbie Hancock bij Miles Davis in de jaren zestig. Stel je voor, een band die ik alleen op video heb gezien. ” Voelde zij niet Hancocks adem in haar nek ? “Weet je, lang geleden speelde ik op het festival van Montreux net voor hij zou optreden. Ik zat de hele tijd te denken, O God, straks komt Herbie en ik speel nu op zijn piano ! Er kwam geen noot muziek meer uit. Deze keer heb ik dus geprobeerd om niet aan hem te denken en dat is me gelukt. ” De samenwerking met Carter en Williams verhoogt nog eens haar status in de jazzwereld waar zij toch al een snel rijzende ster was, zeker nadat zij kort op elkaar werd gevraagd door zangeres Betty Carter en door Ornette Coleman. Het was vijfendertig jaar geleden dat de excentrieke saxofonist met een pianist het podium had willen delen. Allen heeft veel van ze geleerd, muzikaal, maar ook op andere gebieden. Na een optreden met de Carter vertelde ze me eens : “Als je ziet hoe Betty van het podium bezit neemt, dat vergeet je nooit meer. Een fantastische les is dat. “

Op de hoes van Twenty One oogt Geri Allen als een filmster. Op het vorige album, Maroons, poseert zij als een Victoriaanse schone. Bedenkt zij voor elk nieuw album een ander personage ? “Zij tonen hoe ik mij voel op het moment, hoe ik de muziek ervaar. Ja, de foto’s zijn part of the statement. Twenty One heeft glamour, dus heb ik me uitbundig opgetut. Maroons verwees naar de zwarten die buiten het systeem van de slavernij leefden. De kleren die ik droeg, werden geïnspireerd door een film die daarover ging, Daughters of the Dust van Julie Dash. Ik voelde mij heel trots, vurig. Ik wilde zeggen : wij Afro-Amerikanen, en àlle volkeren, moeten vechten om onze kultuur en onze waardigheid te behouden. “

Geri Allen speelt solo in deSingel in Antwerpen op maandag 20 februari, om 20 u. (03/248.38.00). Twenty One verschijnt deze week bij Blue Note/EMI dat al eerder The Nurturer en Maroons uitgaf. Bij Verve/Polygram verscheen zopas Feed theFire van zangeres Betty Carter met Geri Allen. Ander werk van Allen, onder andere met Charlie Haden en Paul Motian, is te vinden op de labels Jmt en Diw.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content