“Wij hebben onze beloften niet gehouden. Jullie hebben rechten, maar wij hebben niet genoeg gedaan om die te realiseren. Laten we de komende tien jaar meer doen om ze waar te maken.” Dat zei Kofi Annan, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, aan het begin van de Kindertop in New York tegen de kinderen die daar de verschillende lidstaten vertegenwoordigden.

Ik vraag me af hoe kinderen, die lange tijd ernstig hebben gewerkt aan de voorbereiding van zo’n hoge bijeenkomst, dat ervaren? Hoe ze aan het eind van de top dachten over de onenigheid die er heerste tussen de lidstaten over bijvoorbeeld het recht op seksuele opvoeding en over de afschaffing van de doodstraf voor minderjarigen? Over de houding in deze van een land als de Verenigde Staten, dat zich vooral de jongste maanden opnieuw opwerpt als een baken in de vrije en beschaafde wereld, maar nog altijd het kinderrechtenverdrag niet heeft ondertekend.

Het bestaan van een kinderrechtenverdrag en het invoeren van een kindereffectenrapport over beleidsmaatregelen in vele rijke landen betekenen natuurlijk een stap vooruit. Maar er zijn op de wereld ook nog veertig miljoen kinderen die officieel niet bestaan, van wie de geboorte nooit werd geregistreerd. Dat betekent geen recht op onderwijs, gezondheidszorg, geen bankrekening, niet kunnen stemmen, niet voor de overheid kunnen werken, geen pensioen, niet kunnen trouwen… En wie officieel niet bestaat, krijgt uiteraard zelf kinderen die niet bestaan…

Op dit moment zijn er op de wereld 2,1 miljard kinderen, ze maken 36 procent uit van de wereldbevolking. En tegen al die kinderen zeggen we: we zullen onze best doen. Alsof dat genoeg is. Het machtigste land van de wereld houdt zijn kinderen klein door ze elementaire rechten te ontzeggen, levert ze over aan plagen als aids en seksueel misbruik door ze het recht op seksuele opvoeding te onthouden en ze alleen maar te vertellen dat het beter is in onthouding te leven. Onwetendheid is de zekerste weg naar verloren lopen. Het machtigste land ter wereld brengt minderjarigen om met de doodstraf. Het machtigste land ter wereld wil blijkbaar zijn kinderen klein houden. Vindt dat ouderen, ouders, door hun leeftijd automatisch het overwicht hebben. Is dus allicht bang voor zijn kinderen, wil ze koste wat kost in toom houden… Wat moeten kinderen in de rest van de wereld, voor wie Amerika nog altijd het land van belofte lijkt, daarover denken?

Bij een volgende top zullen er weer andere kinderen uitgenodigd worden naar New York. Die zullen dan weer onder de indruk zijn van wat ze daar meemaken, in het gezelschap van een president, een minister, een prinses. De kinderen die begin mei op de Kindertop waren, zijn tegen dan bijna of helemaal volwassen. Ze zullen intussen veel illusies kwijtgeraakt zijn. Het is op zo’n top voor de aanwezige kinderen makkelijk om het in drie dagen eens te worden over wat er moet veranderen in de wereld, de politieke en budgettaire implicaties zijn immers niet hun verantwoordelijkheid. De volwassen politici moeten op zoek naar compromissen en haalbaarheid. Veel van de verzuchtingen van de Kindertop zullen daarin verstikt worden.

Wat is dan het nut van zulke hoogmissen, als veel van het essentiële blijft steken in plannen en beloften? Wat is het nut als je beseft dat ondanks alle mooie gevoelens van broederlijkheid op zo’n samenkomst, de portemonnee van de rijke landen stevig op de knip blijft? Als blijkt dat ze maar een aalmoes over hebben voor de verzuchtingen van de volwassenen van morgen? Vinger op de knip en de grenzen steviger op slot.

Het machtigste land ter wereld en zijn bondgenoten zouden nu, na 11 september, meer dan ooit moeten beseffen dat ze morgen meer te vrezen hebben van de kinderen die nu leven in landen waar armoede en onderontwikkeling heersen, dan van hun eigen kinderen.

TESSA VERMEIREN