Wat zou de leeftijd zijn van de gemiddelde mens ? Het is een van die cijfers waarvan je met zekerheid weet dat ze bestaan, omdat het aantal mensen telbaar is en hun leeftijd meetbaar. Het exacte cijfer valt theoretisch gesproken dus te achterhalen, maar in de praktijk kun je het slechts bij benadering schatten. Vermoedelijk ligt het lager dan we denken, met de sterfte in Afrika en de stuwing van de jonge volkeren in Aziƫ. Misschien ben ik er al over. Misschien ben ik vannacht in mijn slaap, zonder het te beseffen, ouder geworden dan de gemiddelde mens.

Op dezelfde manier moet, op een exact moment waarvan niemand zich bewust is, de helft van je leven voorbij zijn. Het kan gebeuren terwijl je van je koffie nipt of in een cakeje hapt, terwijl je een snoekbaars ophaalt uit troebel water of de laatste zin leest van Orakelnacht. Zonder het zelfs maar te beseffen glijd je de tweede helft van je bestaan in. Er worden geen halve kaarsjes uitgeblazen. Nog een geluk dat ik op mijn derde al mijn eerste grijze hoofdhaar had. Mijn moeder heeft het mij vaak genoeg verteld, met een sappigheid waarvan je zou zweren dat het leedvermaak was. Het eerste grijze schaamhaar, dat lijkt mij van alle verouderingsverschijnselen misschien wel het ergste.

Vreemde, koortsige bedenkingen zijn het, die mij deze week bezochten terwijl ik geveld door buikgriep te bed lag. Van alle aandoeningen en plagen die ik tot dusver heb doorgemaakt (dat zijn er gelukkig weinig), vind ik buikgriep misschien wel de ergste. Vooreerst vind ik het een afschuwelijk woord, dat mij met gĆŖne vervult telkens als ik het uitspreken moet. Je hebt van die kwalen die onder de noemer ‘neutraal’ geklasseerd kunnen worden. Tandpijn, om maar iets te zeggen, of een peesontsteking. Van buikgriep daarentegen gaat naar mijn gevoel altijd iets smoezeligs uit. Het is onrein. Bovendien berooft het je van iets dat nogal essentieel is, namelijk de trek in eten. Van de evergreen spaghetti bolognese, waarvoor je mij in normale omstandigheden in het holst van de nacht wakker mag maken, tot mijn lievelingschocolade met gekaramelliseerde amandelnoten en een snuifje zout (sorry voor de reclame) : ik vond het allemaal even weerzinwekkend. Een paar dagen lang kon ik mij zelfs Ć¼berhaupt niet voorstellen dat ik ooit zoiets afstotelijks had kunnen doen als eten.

Dat is een toestand waarvan je beseft dat hij niet al te lang mag blijven duren. Tegelijk weet je dat je niets kunt doen om je trek in eten te herwinnen. Je moet vertrouwen op je lichaam, en op de natuur, en op de terugkeer van iets heel bijzonders dat je altijd veel te veel als normaal hebt beschouwd : de lust om bananen en lamsvlees en aardappelpuree in je lichaam te stouwen. Opeens voel je heel lijfelijk wat je in theorie altijd al wel hebt geweten, namelijk dat je als mens heel kwetsbaar bent, als zak vol bloed en ingewanden en chemische processen die niemand doorgrondt.

Gelukkig volgt dan toch weer dat wonderlijke verschijnsel dat genezing wordt genoemd. Je zou bijna ziek willen worden om te kunnen genieten van het gevoel. Het bizarre is dat je je na zo’n griepje stukken beter voelt dan daarvoor. Helder en vol energie. Je voelt je even Superman, al komt dat waarschijnlijk vooral door het contrast met de lamlendigheid en futloosheid die je een paar dagen lang hebt moeten meetorsen. Zelfs je zintuigen lijken beter te werken. Ik liep voorbij de etalage van een slager en kocht worstjes (“ze mogen goed droog zijn”) en fijnkostsalami en pastei van patrijs en ik schaamde mij, want het water kwam mij bij het bekijken van al die heerlijkheden letterlijk in de mond. Terug buiten, de gure wind die langs mijn wangen schuurde. De aandoenlijke ernst op het gezicht van het meisje dat in de auto van de rijschool zat. Het was mij allemaal even prettig en dierbaar. Zo ongeveer zit mijn dochter van negen maanden naar de bubbels in spuitwater te kijken. En naar de boom in de tuin, waarvan de duizenden blaadjes altijd weer anders waaien, los van elkaar maar toch samen blijk gevend van een onpeilbare schoonheid. Het zal wel typisch menselijk zijn dat je eerst zo’n stomme buikgriep nodig hebt om die te kunnen vatten. Even, en dan is het zo weer voorbij. Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content