Ayamonte, Spanje. Dat was de bestemming van onze modereis en daar daagde het idee om deze special te wijden aan dé originaliteit, na marathongesprekken met stylist Olivier Rizzo. Wat we enkele maanden daarvoor op de catwalk in Milaan en Parijs hadden gezien, liet zich moeilijk herleiden tot één boodschap. Vorig seizoen stond in het teken van de liefde, daarvoor heerste de logomania, maar nu? We beseften dat het ontbreken van één dwingende trend misschien dé trend was. Alles kan, zolang het maar getuigt van persoonlijkheid en individualiteit. Tot op het randje van het excentrieke af. Een eerherstel van het onvervalste, een terugkeer naar de oorsprong.

Toeval of niet, maar die avond hebben we ons in het zweet gedanst op de klassiekers van onze jeugd. Van Samantha Fox tot New Order. Wij, dertigers, behoren tot een eclectische generatie. Waardoor het op zich bijna onmogelijk is om ons te typeren als één generatie. Zo blijkt ook uit de getuigenissen van dertigers, verder in dit nummer. Eén zaak staat vast: deze nieuwe modetrend lijkt ons op het lijf geschreven. Superindividualistisch, zo noemen trendwatchers de X-generatie, alias de Me, Myself and I-generatie. En misschien hebben ze gelijk. Wij klimmen niet op de barricaden om idealen te verkondigen. Die hebben we niet, daarvoor zijn we te pragmatisch. Liever richten we ons op onze zelfontplooiing, met een brede blik op de wereld. Toch heeft mijn generatie ook iets aan de maatschappij bijgebracht: tolerantie. Alles mag, alles kan, ieder kiest zijn eigen weg. Een reactie op de dogma’s die de eighties ons als tiener opdrongen. Het mocht dan economische crisis zijn, maar yuppies ( Michael J. Fox in Bright Lights, Big City) en rijkeluiszoontjes ( Tom Cruise in Risky Business) maakten het mooie weer. Aan vrouwelijke zijde traden een neurotische Krystle Carrington en een aan alcohol verslaafde Sue Ellen op als stijliconen.

Wij zijn de grrrls, die zogezegd maar niet volwassen willen worden. Wie kan ons dat kwalijk nemen? Als eerste generatie sleutelkinderen speelden we een rol in het grote-mensenspel. De materialistische jaren tachtig lieten geen ruimte voor spielerei. Alles was big business, dress for succes… Ondertussen steeg de werkeloosheid evenredig met het aantal echtscheidingen. Een verwende generatie? Allesbehalve! Eeuwige liefde? Het bestond alleen nog in de paradijselijke wereld van Endless Love. Ik volg Jean-Paul Mulders niet als hij zegt: “Voor mijn generatie betekent dertiger zijn: de teloorgang van de naïviteit, het verlies van het geloof in de grote idealen.” Integendeel. Het besef dat het altijd fout kan gaan, heeft me gewapend tegen desillusies. Maar waarschijnlijk staan er tegenover mijn mening honderd dertigers met een andere waarheid. Getuige daarvan Sex in the City. Vier vrouwen, vier dertigers, en allemaal kijken ze anders tegen de liefde aan. Terwijl Charlotte wacht op de enige Ware, geniet Samantha met volle teugen van de ene one-night stand na de andere.

Misschien is die ambivalentie het mooiste aan de X-generatie. Een zootje individualisten die zelf hun lifestyle bepalen, wars van verwachtingen en rolpatronen. ’s Middags in de breiclub, ’s avonds in de meest trendy bar. Een topje van Zara gecombineerd met een Chanel-tailleur, een fauteuil van B&B Italia naast een Ikea-keuken. Een nachtmerrie voor marktonderzoekers die plots de klassieke marketingtypes in rook zien opgaan. Zoals een trendwatcher het ooit zei: “In al die verwarring lijken alleen dertigers de nieuwe demografie te begrijpen en weten ze hoe ze in de moderne stijl moeten communiceren.” Geen wonder, wij hebben die uitgevonden!

Richard Benson noemde ons Generation Flex: een generatie die zich aanpast aan een wereld die gedicteerd wordt door verandering. Het enige wat zeker is, is dat niets zeker is. Dertigers moeten alles zelf uitvinden. Wij hebben de idealen van de meedogenloze eighties, toen alles draaide om ambitie en geld, verworpen omdat we ons ervan bewust zijn dat een mens maar één leven heeft. Als we hard werken, is het vooral voor onze creatieve ontplooiing en een zoektocht naar authenticiteit. Generatie X, generatie Flex, generatie Me, Myself and I… In alle bescheidenheid, waarom niet generatie Original?

PASCALE BAELDEN