Ella (33) had een gewoon leven. Tot ze Stefan tegenkwam en scheidde van haar man. “We waren getrouwd, hadden een kind en een hypotheek die te hoog was. We waren partners op een manier die bijna zakelijk kon worden genoemd, zonder dat te beseffen. Ik dacht dat we zo wel konden verderkachelen tot ons pensioen. Tot ik halsoverkop verliefd werd op Stefan, topverkoper bij het bedrijf waar ik werkte.”

“Hij was ook getrouwd, natuurlijk. We zagen elkaar in rendez-voushuizen en in gestolen uren. We bedreven de liefde op landweggetjes en in auto’s. Ik herinner me een bedrijfsfeestje waar ik een chique jurk droeg en daaronder niets. Hij vond het opwindend om mij zo met zijn nietsvermoedende collega’s te zien praten.”

“Ik vond niet dat ik in die omstandigheden bij mijn man kon blijven. Ik heb een appartement gehuurd dichter bij het werk. Onze zoon zou ik halve weken niet meer zien en ook de honden moest ik achterlaten. Het was hartverscheurend maar voor mij de enige mogelijkheid om nog in de spiegel te kunnen kijken. Ik heb nooit veel talent gehad voor schijnheiligheid.”

“Stefan zou hetzelfde doen, dat hadden we afgesproken: gelijk oversteken. Maar altijd komt er wel iets tussen: de ene keer wil hij nog blijven tot na Kerstmis, dan weer kan hij het zijn vrouw en dochter niet aandoen.”

“Soms komt hij langs na een late vergadering, om in het holst van de nacht uit bed te springen en vierklauwens te vertrekken. Ik wou dat we tenminste één keer ongestoord in elkaars armen in slaap konden vallen. Het klinkt onnozel, maar ik droom ervan ’s ochtends de krant en croissants voor hem te halen. Het zou al een feest zijn overdag hand in hand door de stad te kunnen lopen.”

“Hij belt mij altijd, ik bel hem nooit. Dat is de afspraak. Soms hoor ik hem de handrem van zijn auto aantrekken en haastig inhaken. Hij is thuis, weet ik dan. Gek word ik daarvan, ik heb zijn vrouw al wel honderd keer gegoogeld. Haar nummer zit klaar in mijn smartphone. Maar bellen durf ik niet, bang dat hij voor haar zal kiezen. Soms denk ik dat zij het weet en het oogluikend toelaat.”

“Zo gaat dat al drie jaar. Intussen laten andere mannen hun belangstelling blijken en vragen mensen zich af waarom ik zolang alleen blijf. ‘Ons Ella, die kan toch niet lesbisch zijn?’ hoorde ik mijn vader onlangs tegen mijn moeder zeggen. Het was niet de bedoeling dat ik het hoorde maar ik voelde schaamte. Zelfs mijn ouders durf ik de ware toedracht niet vertellen.”