Het is waarschijnlijk de droom van elke Hollywood glamourkoningin om ooit eens een terdoodveroordeelde vrouw te mogen spelen. Sharon Stone stort zich dan ook met hart en ziel op de rol van de moordenares Cindy Ligett, die in de dodencel in het zuiden van de VS al twaalf jaar op de executie wacht. Bij de aanhef van de film is ze een gebroken vrouw, die ophield met vechten en gelaten haar lot afwacht. Tot er een band groeit met de jonge advocaat, door de Genadeverzoekscommissie aangesteld om te zien of er nog een laatste kans is om haar hachje te redden. De jonge bureaucraat twijfelt niet aan haar schuld, maar ontdekt tijdens zijn onderzoek dat het proces niet fair verliep en dat zijn cliënte verzachtende omstandigheden verdient.

Stone verklaarde in interviews dat deze rol een grote emotionele tol van haar eiste (?Ik mijmerde elke dag over mijn sterfelijkheid”), maar dat is de film zeker niet aan te zien. Stone is echt niet het type actrice dat door een innerlijk vuur wordt bezeten. Beroofd van alles wat haar precies tot een megaster maakt (make-up, haar allure van ijskoningin, haar dressed to kill-garderobe, haar hardnekkig bestudeerd kapsel), schiet er eigenlijk niet zoveel meer over. Ze ziet er in haar grijsblauw gevangenisplunje alleen maar saai en vervelend uit. De fletse Rob Morrow is een nog grotere ramp als haar reddende engel, de reden ook dat er van hun platonische lovestory geen greintje passie of ontroering uitgaat. De pogingen van de advocaat om zijn cliënte te redden, worden opgebouwd als een race tegen de klok, een goedkoop suspensprocédé dat vloekt met de oerernstige teneur van deze aanklacht tegen de willekeur en onmenselijkheid van het rechtssysteem. En we hebben de laatste maanden zelden zo’n ridicule coda gezien als het finale uitstapje naar de Taj Mahal.

?Last Dance” heeft natuurlijk het grote nadeel om net na ?Dead Man Walking” te komen, de film van Tim Robbins over de toenadering tussen een terdoodveroordeelde boef zonder spijt ( Sean Penn) en de zuster ( Susan Sarandon) die zijn tocht naar het schavot spiritueel begeleidt.

Regisseur Bruce Beresford (?Breaker Morant”, ?Driving Miss Daisy”) heeft er een handje van weg om zelfs boeiende onderwerpen in vervelend drama te vertalen. Hij overtreft hier zichzelf. De makers gaan er prat op dat ze de stereotypen van het genre wisten te vermijden : de sadistische bewaker, de erbarmelijke condities, de ontsnappingspogingen en andere pittige vaste ingrediënten. Maar of dat nu zo’n goede zaak is ?

?Last Dance”van Bruce Beresford, met Sharon Stone, Bob Morrow, Peter Gallagher, Randy Quaid.

Stone en Morrow in Last Dance : boeiend onderwerp, vervelend drama.