Misschien moet ik afblijven van het onderwerp kinderen omdat ik er zelf geen heb. Mijn enige referentie is dat ik zelf klein ben geweest, wat toch een beetje telt. Genoeg om me te scharen achter alle tegenpruttelende New Yorkse kinderen die op bevel van de gemeenteraad nu een helm moeten dragen als ze op hun niet-gemotoriseerde scootertjes rondrijden.

Scooters, de nieuwste versie van de autoped of step of trottinette, zoals wij zegden, zijn hier de rage sinds vorige lente. Terwijl de gemeenteraad toch bezig was zijn tijd te verprutsen, gooide voorzitter Peter Vallone nog een “kindvriendelijk” voorstel op tafel dat roken wil verbieden in alle restaurants en cafés, tenzij in volledig afgesloten ruimten. Vallone wil zich straks kandidaat stellen voor het burgemeesterschap, alle publiciteit is dus meegenomen. Kinderen stemmen niet maar hun ouders wel. En waar anders ter wereld vind je zoveel neurotische, overbeschermende ouders als in New York? Rijke ouders bovendien, vaak veel rijker dan hun eigen ouders waren. Ze hebben veel langer gewacht om kinderen te krijgen dan hun eigen ouders en zijn zich dus o zoveel bewuster van de vele grote en kleine dingen die kunnen misgaan in het leven. Met de kredietkaart in de hand waken ze over de veiligheid van hun bloedjes. Niets is hen te veel om hun kinderen tegen de kleinste gevaartjes te beschermen.

Die ouders hebben mijn leeftijd. Hoe ze zo oud zijn geworden, is mij een raadsel. Ze reden als kinderen in de auto mee zonder veiligheidsgordel. Hun ouders rookten als Turken, in de auto, in huis en zeker op restaurant. Net als ik fietsten, stepten en rolschaatsten ze zonder helm. Net als ik ravotten ze in speeltuinen met asfalt op de grond, schommels, wippen, tunnels en zandbakken, allemaal dingen die nu in Amerika als veel te gevaarlijk worden bestempeld. Natuurlijk bezeerden duizenden onder ons zich maar, om het te zeggen met Lady Allen of Hurtwood, een Engelse die zich na de Tweede Wereldoorlog inzette voor de aanleg van avontuurlijke speeltuinen: ” Better a broken bone than a broken spirit“. Relax dus, angstige ouder.

Neem nu die scooterhelmwet. Die glimmende bollen op de kinderkopjes geven ouders misschien een gevoel van veiligheid, maar het zijn de kinderen die ze moeten dragen op bevel van volwassenen die misschien nooit zelf een scooter hebben uitgeprobeerd. Amerikaanse onderzoekers betwijfelen trouwens of een helm een scooterend kind nu echt wel zo beschermt. Ze twijfelen overigens ook aan het nut van fietshelmen. Zelf draag ik een helm op de fiets in New York, maar ik geloof niet echt dat hij me beschermt tegen ernstige kwetsuren. Charles Komanoff, stichter van Right of Way (een New Yorkse groep die opkomt voor de rechten van voetgangers), argumenteert dat de nieuwe scooterhelmwet zelfs gevaarlijk is. Waar helmgebruik verplicht werd voor fietsers, is het aantal fietsers fors verminderd. Het gevolg was dat autobestuurders er minder op fietsers begonnen te letten, zodat de helmverplichting paradoxaal genoeg het aantal ongevallen met fietsers deed toenemen. De scooterhelmwet zal volgens Komanoff het aantal scooterende kinderen halveren. “Velen zullen weer binnen gaan zitten voor de televisie of de computer. We zouden alles moeten doen om hen aan te moedigen om te bewegen en zich zelfstandig te verplaatsen. In plaats daarvan werpen we het ene obstakel na het andere op”, zo pleitte hij vruchteloos voor de gemeenteraad.

Of het radicale rookverbod dat de New Yorkse kinderlongetjes moet beschermen er zal komen, valt nog af te wachten. Zelf rook ik niet. Ik verfoei sigaretten. Maar toch vind ik het voorstel stinken. Sinds 1995 kan iedereen die dat wil in New York rookvrij eten. Alleen in restaurants met minder dan 35 plaatsen mag in de eetzaal nog gerookt worden, in de grotere mag het nog enkel aan de bar. Dat vind ik een redelijk compromis in een stad met vele duizenden eetzaken. Bovendien is de sociale druk zo groot dat veel New Yorkse rokers zich ook in de kleinere restaurants inhouden. Wat kan je nog meer vragen? Elke bar en elke eettent in New York dwingen om zich aan te passen aan het eventuele bezoek van bezorgde ouders met kinderen, is ronduit dictatoriaal.

Zijn er niet genoeg andere dingen om als Amerikaanse ouder van wakker te liggen? Wapens. Slechte scholen. Het feit dat zwaarlijvigheid en haar handlanger diabetes ook bij kinderen zo alarmerend stijgen dat ze onlangs officieel tot epidemieën werden uitgeroepen. En dan die stille killer: luchtvervuiling in huis. “De meerderheid van de Amerikaanse woningen bevat meer kankerverwekkende stoffen dan sommige van de ergste chemische opslagplaatsen”, stelde een studie van het ministerie van Milieubescherming vast. Een cocktail van sigarettenrook, gassen van slechtwerkende kook- en verwarmingstoestellen, schoonmaakproducten, chemisch gereinigde kleren, insectenverdelgers en verfuitwasemingen zorgen ervoor dat kleine stadskinderen in huis meer gif binnenkrijgen dan als ze drie sigaretten per dag zouden roken. Ontwerp daar maar eens een helm tegen.

Jacqueline Goossens vanuit New York