Er was een tijd dat vrouwen zich heel boos maakten over een billboardreclame van Perrier: twee blote Hollywood-babeborsten met kroonkurken erop. Ik heb toen een beetje meewarig het hoofd geschud. En nu wind ik me toch nog op. Want veel erger dan bloot vind ik het denigreren van vrouwen. En dat laatste is op dit moment weer helemaal in, in de reclame bijvoorbeeld.

Er was de radiospot voor De nacht van de student, die als leuk alternatief voor de avond “het pakken van die blonde met haar dubbele C-cup” voorschotelde. Er was de meubelzaak Vastiau Godau die in het Brusselse twintig vierkante meter affiches ophing met de foto van een mooie, karaktervolle oude vrouw, met daarbij de slogan “Getrouwd met een oud meubel?”. Er is KBC, de bank die al een tijdje van alles wil worden, die nu toch wel zeer vrouwonvriendelijk is geworden.

Want wat doet die bank, ze prijst de ijver en inzet van haar verzekeringsagenten aan met het beeld van een vrouw die kwaad alleen in bed zit onder de slogan “U kan beter z’n cliënt zijn dan z’n vrouw”.

De boodschap die ik krijg, luidt: het is volkomen oké om je vrouw te verwaarlozen voor je werk. Vrouwen hebben toch niks anders te doen dan te liggen wachten op meneer. Wellicht wordt ook nog van die vrouw verwacht dat ze blij en trots is dat haar man zo hard mág werken voor de bank van hier.

Het discussieforum op de website van Zorra, de mediawatcher van het Centrum Vrouwenstudies van de Universiteit Antwerpen en het discussieforum op KBC’s eigen website liegen er niet om. Er is veel ergernis, bij vrouwen en bij mannen. Natuurlijk, zo’n campagne waarover veel gepraat wordt, wordt ook druk bekeken. Wat reclamebureaus en adverteerders ook beogen. Maar dat men er niet bij stilstaat dat zoiets ook contraproductief werkt, dat begrijp ik niet.

De KBC zegt in haar verweer op het Zorra-discussieforum dat de advertentie werd gekozen uit talrijke mogelijkheden door haar agenten zelf. Mannen en vrouwen. Verder zegt de bank in de excuusbrief wel zelf dat 98 procent van haar verzekeringsagenten mannen zijn. Meer nog: “Wij zien de vrouw op de poster als een zelfbewuste vrouw die op een evenwichtige manier haar plaats opeist binnen een moderne relatie.”

Een mooie, goed verzorgde vrouw die zit te mokken in een duur, trendy bed en een man die altijd op stap is om de productiviteitscijfers op niveau te houden. Goed verzorgd maar ontevreden. Moet er nog iemand een huizenhoog cliché?

Michiel Hendryckx schreef in De Standaard Magazine dat reclame de tijdgeest achternaloopt. Daar ben ik het niet helemaal mee eens, reclame pikt de tijdgeest meestal feilloos op.

Nu de babes politiek correct zijn – zelfs Yves Desmet, de politieke hoofdredacteur van De Morgen, vond het recentelijk nodig om hen te verdedigen – is het ook weer oké om je vrolijk te maken over vrouwen.

Ook al is ze nu erkend als intelligent, die blonde studente met haar dubbele C-cup moet het wél leuk vinden om zich te laten pakken door een jaargenoot. En ook al mag Freya Van den Bossche in Gent nu schepen van Onderwijs zijn, ze moet zich wel laten rondrijden in populaire televisieprogramma’s als ze media-aandacht wil.

Mieke Vogels mag campagne voeren tegen ideale maten, maar ze moet dan wel verdragen dat in een krantencommentaar van bovengenoemde politieke hoofdredacteur geschreven wordt dat het, gezien haar niet zo absolute schoonheid, toch ook niet zozeer haar intelligentie dan wel een zekere uitstraling van sympathie is die maakt dat ze geregeld in televisieprogramma’s zit.

Kortom, het is weer volkomen oké om te katten op vrouwen: jong, intelligent, babe, oud, minister of oud meubel. Het mag weer. En als je ertegenin gaat, dan word je om de oren geslagen met het argument dat vrouwen geen zin voor humor hebben. “Joden kunnen toch ook om zichzelf lachen”, las ik op de Zorra-website.

TESSA VERMEIREN,