De Lubéron wordt wel eens het 21ste arrondissement van Parijs genoemd. ‘Le tout Paris’ wijkt uit naar het achterland van de volgestouwde Côte d’Azur. Ook Michèle Joubert, een van Frankrijks befaamdste decoratrices, vond er haar perfecte droomkasteel.

H Inlichtingen : www.gaspard-de-gignac.com

Het waait zacht. De warme wind doet het oranjerode stof door de oker opwaaien. We doorkruisen slaperige Provençaalse dorpjes. Toegegeven, zoveel zijn er niet meer in een van de drukst bezochte regio’s van Frankrijk. In Gignac, met zijn 35 inwoners het kleinste dorpje van de Vaucluse, heeft de tijd stilgestaan. Er zijn geen cafés, restaurants of winkels, wat de quiétude grotendeels verklaart. Het dorp, gelegen op zo’n 450 meter hoogte, wordt gedomineerd door zijn achttiende-eeuws kasteel. Michèle Joubert toverde het indrukwekkende gebouw om tot een luxueus woonkasteel, een intieme oase van rust.

We arriveren samen met de avondschemering. Op het dorpsplein is een oude vrouw met een faucille, een zwarte sikkel, de lavendel aan het bijknippen. De bedwelmende geur van het paarse plantje reikt tot aan de ingang van het kasteel. Hier in de streek stopten meisjes lavendel onder het kussen van hun geliefde om zijn romantische gevoelens op te wekken, zo wil een oude vertelling. Zulke verhalen zijn een goed aperitief voor je de charme van een kasteel wilt ontdekken.

Michèle Joubert doet open en laat ons binnen in haar gedachtewereld. Ze is hoe ze woont en vice versa. In haar nabijheid straalt alles rust en elegantie uit. Geheel in de lijn van de achttiende-eeuwse kasteelvrouwen besteedt ze haar dagen aan de verfraaiing van haar bezittingen. Praten met Michèle betekent praten over wonen. Met enthousiasme vertelt ze over haar droomproject. Michèle : “Hoewel ik een echte Parisienne ben en veel van de stad hou, gaat mijn hart uit naar het platteland. Mijn werk bracht mij vaak tot in Zuid-Frankrijk. Het snuffelen levert me beroepshalve wel vaker interessante trouvailles op. Zo ontdekte ik Gignac, een van de mooiste dorpjes van de regio. De kans om er ons schuiloord van te maken, lieten we ons niet ontglippen.”

Die kans werd hun geboden in 1989 toen château de Gignac te koop kwam te staan. Het restaureren en verbouwen van in totaal negenhonderd vierkante meter bewoonbare oppervlakte, verdeeld over drie etages, nam maar liefst veertien jaar in beslag. Alles werd in het werk gesteld om de ziel van het beschermde kasteel intact te laten. Michèle : “Een succesvolle renovatie vraagt om beheersing. Zoveel mogelijk oorspronkelijke materialen behouden kost tijd. We hebben toegevoegd wat nodig was, zonder iets weg te nemen.” De woning is uitermate luxueus en aangepast aan de comfortnormen van vandaag.

Dat Michèle Joubert een neus heeft voor kwaliteit is geen opzienbarende vaststelling. Ze is een estheet pur sang en dus bijzonder gevoelig voor alles wat mooi en duurzaam is. “De inrichting moet altijd in harmonie zijn met het gebouw. Al hoef je je binnen niet permanent bewust te zijn van het feit dat je een kasteel bewoont. In huis moet het gezellig en knus zijn. Een van de grootste fouten die men in de Provence kan maken, is zich overgeven aan sophistication,” proclameert ze met een spottend glimlachje. “Voor je het weet, is de sfeer verpest door allerlei toegevoegde Parijse elementen.”

Alles weerspiegelt de Joubert-stijl, die het best omschreven kan worden als romantisch, luxueus, verfijnd en klassiek met af en toe een toefje frivoliteit. De Jouberts zijn niet onbemiddeld : wie een kasteel koopt en het van kelder tot nok inricht met stijlmeubelen moet iets achter de hand hebben. Michèle Joubert beschouwt dit een beetje als haar werkterrein waar om de zoveel tijd het decor verandert. Ze heeft een uitgesproken voorliefde voor schilderijen, spiegels, luchters, weelderige stoffen en antieke decoratievoorwerpen. Veel objecten in het huis zijn echte blikvangers. Rust en elegantie vond ze vooral in het sobere kleurschema en de materiaal- en meubelkeuze. Michèle Joubert : “Alles moet degelijk zijn, maar het liefst niet perfect afgewerkt.” Talrijke vondsten zijn de oogst van haar speurtocht langs curiosazaken en antiquairs. Het werd een ware Tour de France om de nodige meubelen en accessoires bij elkaar te zoeken : veilingen in het zuiden en het noorden, de beruchte Parijse Marché aux Puces, het quartier des antiquaires in Avignon en het weergaloze antiekdorp L’Isle-sur-la-Sorgue.

“Echt af is de inrichting nooit. C’est une histoire sans fin“, lacht Michèle en dat vindt ze duidelijk niet zo erg. Ze is lyrisch over de Provençaalse lichtinval. “Het licht is zo bijzonder, het creëert een fascinerend schaduwspel.” Alles in huis weerspiegelt de creativiteit van de bewoners. De boekenkasten zijn gevuld met naslagwerken over kunst. Op het grote bureau stapelen de internationale faxberichten zich op. Michèle Joubert : “Château de Gignac was oorspronkelijk ons toevluchtsoord, zeg maar refuge, nu is het ook beroepshalve steeds vaker mijn uitvalsbasis. Toch is en blijft Parijs mijn eerste thuis.”

We drinken thee op het terras. Wonen in de Provence is voor een groot stuk buiten leven. Rond het gebouw ontvouwt het zonnige landschap zich in al zijn geurende pracht. Het uitzicht is verbluffend. Veel clichés laten zich hier bevestigen : lavendelvelden, abrikozenbomen, het geluid van de cigales en een lucht zo blauw als de verftubes van Cézanne. De tuin is een oase van ruw weelderig groen : olijven, druiven, laurier en granaatappels groeien overal, cipressen en platanen zorgen voor beschutting tegen de felle zon. Hector, de labrador, slaapt aan de rand van het zwembad, de kat meldt zich met luid gemiauw.

Wanneer de familie Joubert in Parijs verblijft, wordt het kasteel verhuurd aan de geprivilegieerde stiltezoeker. Gignac is een schitterende uitvalsbasis om de streek te verkennen : de middeleeuwse vestingmuren van Oppède-le-Vieux, de befaamde antiekmarkt van L’Isle-sur-la-Sorgue, de oker gekalkte huizen van Roussillon. Henry Miller schreef de eerste bladzijden van Quiet Days in Clichy in een naburig dorpje. Miller zocht in de Lubéron het trage geluk van de Provence. Veel later kwam om dezelfde reden Michèle Joubert hier wonen.

De hemel is helder. Morgen zal het weer een warme dag worden. Een warme, trage dag, net als vandaag.

Evelien Van Herck / Foto’s Sven Everaert