Pauline en Paulette is theater dat mensen dwingt elkaar in de ogen te kijken. Moet jemoedig zijnom in een verkilde wereld een warmmenselijk verhaal te brengen over eenzaamheid en geborgenheid, kiezen en verliezen ? In een tijd waarin we elkaar geluk wensen en ruzie maken via een toetsenbord, waar er voortdurend een filter op onze emoties zit ? Nee, je moet dat gewoon doen.
Na een poos nemen de stemmen het over. Dat heb ik altijd als ik dialogen schrijf. Daarom is de casting zo belangrijk. In Pauline en Paulette zijn de dialogen een deel van de partituur, alles luistert heel nauw, zelfs de stilte. Wanneer iemand zingt, is daar een dramaturgische noodzaak voor, daar hebben Dirk Brossé, Allard Blom en ik goed over nagedacht.
Om erkenning is het mij niet te doen. Maar ik hoop wel dat mensen mij graag zien. Natuurlijk stampt er weleens iemand op mijn ziel en daar heb ik dan verdriet van. Rationeel weet ik : morgen ligt de krant met die negatieve kritiek bij het oud papier, maar de woorden blijven wel door mijn hoofd spoken. Anderzijds sta ik geen seconde stil bij succes, ik weet dat ik altijd opnieuw moet beginnen.
Regisseren is luisteren naar de hartslag van je acteurs. Ik bereid mij maniakaal voor, maar tijdens de repetities blijft dat boek gesloten. Veel zal uiteindelijk toch in de voorstelling terechtkomen, maar dan als gedeelde wijsheid. Dat lukt alleen als de repetitieruimte een veiligheidszone is waar één afspraak geldt : hier kan niemand een fout maken.
In mij zit geen waakvlammetje, maar een hele brandstapel. Naelkerepetitie ben ik leeg, dood, gestorven. Ja, dat is uitputtend, maar wat heb ik als regisseur te vertellen als ik niet meega in de emoties van de personages ? Gelukkig heb ik een goede conditie en veel zelfdiscipline. ’s Anderendaags ga ik er weer volop tegenaan.
Als regisseur creëer je telkens opnieuw een tijdelijke familie. Je bent op zoek naar de ziel van de acteurs, je dringt binnen in elkaars intimiteit en kwetsbaarheid. Toen ik jonger was, voelde het afscheid van die vertrouwelijkheid telkens als een amputatie. Nu begin ik dagen vóór de première innerlijk al afscheid te nemen.
Ik zal nooit zweven, ik zit tot aan mijn knieën in de grond. Luiheid, banaliteit, het zijn bronnen van ergernis. Maar als ik dat zeg, lijkt het alsof ik mij boven de banaliteit verhef en dat vind ik gevaarlijk. Ik fluit mijzelf voortdurend terug, dat heeft met mijn opvoeding te maken. Ik was een goede leerling, maar voor mijn ouders was goed nooit goed genoeg.
Mijn job is mensen met elkaar te verbinden, elkaar beter te laten maken. Aan hetDonkmeer maakten we een West Side Story met Vlamingen en Marokkanen. In die micromaatschappij ondervond ik dat met goede wil veel mogelijk is. Ik ben geen naïeve kloot, ik heb ook geen oplossing voor alle problemen. Maar de smeltkroes waarin we nu leven is onomkeerbaar. Helaas zijn we in dit land nog altijd in de fase dat we redenen bedenken om anderen af te stoten, om de wereld te verengen. Ook al is samenleven moeilijk, we moeten het blijven proberen, telkens opnieuw.
Frank Van Laecke (1958) behaalde als auteur en regisseur talrijke onderscheidingen in binnen- en buitenland, waaronder een nominatie voor de Britse Laurence Olivier Award. De ‘muzikale praline’ Pauline en Paulette, naar de film van Lieven Debrauwer, met muziek van Dirk Brossé en met Erna Palsterman, Liliane Dorekens en Marilou Mermans in de hoofdrollen toert nog tot 28 april door Vlaanderen. www.judastheaterproducties.be Op 20 april gaat in de Nekkerhal, Mechelen, de musical 14-18 in première. http://1418.nu
DOOR LINDA ASSELBERGS & FOTO FILIP VAN ROE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
